วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1830

เยี่ยชิว ตกตะลึงอย่างมาก

ในขณะนี้เอง ไม่มีสิ่งใดในเผ่าปีศาจที่สามารถรอดพ้นจากสายตาที่สอดรู้สอดเห็นภายใต้จิตใจของเขาได้

มดที่อยู่ห่างออกไปหลายพันไมล์หรือสีหน้าจิ้งจอกขาวตัวน้อยที่อยู่ด้านหลังภูเขานั้นเขาก็สามารถรับรู้ได้อย่างชัดเจน

เขายังสามารถได้ยินเสียงกระซิบของปีศาจน้อยจากทุกเผ่าพันธุ์อีกด้วย

นอกจากนี้เขายังเห็นบางฉากที่ไม่เหมาะกับเด็กๆ เช่น ปีศาจสาวเปลือยเปล่าเล่นในอ่างอาบน้ำ นอกจากนี้ยังมีปีศาจหนุ่มที่เร้าร้อนกำลังมีความรักกับคู่รักอยู่ในห้อง...

เยี่ยชิว มีสัญชาตญาณที่มุ่งมั่นว่าชีวิตของเผ่าปีศาจนั้นอยู่ในมือของเขา เพียงแค่เขาคิดก็สามารถตัดสินความเป็นความตายของปีศาจน้อยได้เลย

เยี่ยชิว ตัดสินใจลองดู

แต่ว่า เขานั่นไม่ได้ทดลองกับสิ่งมีชีวิต แต่เลือกทดลองกับต้นไม้โบราณ

ความคิดของเขาตกลงบนต้นไม้โบราณที่สูงตระหง่าน ซึ่งอยู่ห่างออกไปหลายล้านไมล์ และเขาก็พูดในใจอย่างเงียบ ๆ ว่า: "ล้มลง"

บูม!

ต้นไม้โบราญก็ล้มลงในทันที

"เอ้ะ เป็นไปได้จริงๆ งั้นเหรอ?"เยั้ยชิวตกใจ

จากนั้น ความคิดของเขาก็ย้ายไปที่ด้านหลังภูเขา และเขาก็เห็นจิ้งจอกขาวตัวน้อยจ้องมองบนยอดเขาอย่างกระวนกระวายใจ เขากำลังจะเตือนจิ้งจอกขาวตัวน้อยว่าอย่ากังวล แต่จู่ๆ ผู้อาวโสหมาก็พูดขึ้นก่อนว่า

"ไม่มีการเคลื่อนไหวใด ๆ บนภูเขามาตั้งนานแล้ว พวกคุณคิดว่า คุณชายเยี่ย จะตายไปแล้วหรือยัง?"

แกนั่นแหละที่ตายไปแล้ว

เยี่ยชิว ใช้ความคิด: "ตบปาก"

เพี้ยะ!

จู่ๆ ผู้อาวุโสหมาก็ตบปากตัวเอง ทำให้จิ้งจอกขาวตัวน้อยและผู้อาวุโสคนอื่นๆ มองไปด้านข้าง

"หมาเฒ่า คุณตบตัวเองทำไม" ผู้อาวูโสหมีถามอย่างสงสัย

ผู้อาวุโสหมาก็สับสนเช่นกัน เขามองไปที่มือขวาของเขา เขาสงสัยอย่างหยักว่ามือนี้ยังเป็นของเขาอยุูไหม?

"ทำไมฉันต้องตบตัวเองด้วย"

ผู้อาวุโส หมาสับสนมาก เมื่อเขาเห็นท่านผู้นำและผู้อาวุโสคนอื่นๆมองดูเขา จู่ๆ เขาก็รู้สึกตัวและพูดว่า: "เมื่อกี้ฉันหยาบคายไปหน่อย คุณชายเยี่ยสนั้นโชคดีออย่างมากและจะไม่มีวันตาย ฉันเชื่อว่าเขา จะได้รับมรดกของจักรพรรกิปีศาจอย่างแน่นอน "

ที่แท้เขาก็กำลังลงโทษตัวเองอยู่นี่เอง

ผู้อาวุโสคนอื่นๆจึงเลิกสนใจและจ้องมองไปที่ยอดเขา

"หมอกปีศาจนั่นหนาเกินไป มองไม่เห็นอะไรเลย ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับฉังเซิง?" จิ้งจอกขาวตัวน้อยพึมพำด้วยเสียงต่ำ

ในขณะนี้เอง เสียงของ เยี่ยชิว ก็เข้ามาในหูของเขา

"เม่ยเออร์ ไม่ต้องห่วง ฉันสบายดี"

ห้ะ?

จิ้งจอกขาวตัวน้อยรีบหันกลับไปมองรอบๆ ไม่เห็นร่างของเยี่ยชิวเลย และจิ้งจอกขาวตัวน้อยก็ขมวดคิ้ว

"ฉันประสาทหลอนไปแล้วงั้นเหรอ?"

หลังจากนั้นทันที เสียงของ เยี่ยชิว ก็ดังเข้าหูของเธออีกครั้ง

"คุณไม่ได้ประสาทหลอน ฉันเป็นคนคุยกับคุณอยู่เอง เม่ยเอ๋อร์ ไม่ต้องห่วงฉัน ฉันสบายดี"

จากนั้นจิ้งจอกขาวตัวน้อยก็ยืนยันได้ว่าเยี่ยชิวกำลังคุยกับเธอจริงๆ เธอคิดว่าเยี่ยชิวกำลังส่งข้อความผ่านเสียง ดังนั้นเธอจึงถามผ่านเสียงอย่างรวดเร็วฝว่า: "คุณเป็นยังไงบ้าง? คุณได้รับมรดกของจักรพรรดิเผ่าปีศาจแล้วหรือยัง?"

"เรื่องนี้ค่อยคุยในภายหลัง ตอนนี้ฉันอยากจะบอกบางสิ่งที่สำคัญกับคุณ น้ำเสียงของเยี่ยชิวจริงจังมาก

"เรื่องอะไรเหรอ" จิ้งจอกขาวตัวน้อยถามด้วยสีหน้าจริงจัง

เยี่ยชิวกล่าวว่า "สีขาวคือความบริสุทธิ์ สีแดงคือความเย้ายวน สีม่วงคือความสง่างาม สีน้ำเงินคือความลึกลับ และสีดำคือความเซ็กซี่"

"ฉันขอแนะนำว่าอนาคตคุณควรลองสวมชุดสีต่างๆให้มากขึ้น แทนที่จะสวมชุดสีขาวอยู่ตลอด"

สีขาวอะไรนะ?

จิ้งจอกขาวตัวน้อยตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเธอรู้ตัว และพูดด้วยใบหน้าแดงก่ำว่า: "เจ้าบ้า~"

"ฉันยังมีสิ่งที่ต้องทำ ไว้คุยกันอย่างจริงจัง" หลังจากที่เยี่ยชิวพูดจบ ก็ไม่มีเสียงอะไรอีกเลย

จิ้งจอกขาวตัวน้อยก้มศีรษะลงและสาปแช่งในใจว่า: "อย่าสวมแต่ชุดสีขาว หมายความว่าอย่างไร เห็นแค่ครั้งเดียวก็เบื่อแล้วเหรอ"