วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1841

วันถัดไป

เช้าตรู่

เยี่ยชิวพร้อมด้วยอมตะชางเหม่ยและผู้อาวุโสวัวออกจากเผ่าปีศาจ

จิ้งจอกขาวตัวน้อยนำผู้อาวุโสอีกเก้าคนไปส่งพวกเขา

“ฉังเซิง หากคุณประสบปัญหาใดๆ และต้องการความช่วยเหลือจากเรา โปรดส่งข้อความมาหาฉันทันที” จิ้งจอกขาวตัวน้อยกล่าวพร้อมน้ำตาไหลออกมา

“ตกลง” เยี่ยชิวให้ความมั่นใจกับเธอ “ดูแลตัวเองด้วยนะ”

“อืม” จิ้งจอกขาวตัวน้อยพยักหน้าเบาๆ แล้วพูดว่า “ฉันจะคิดถึงคุณ”

“ฉันก็คิดถึงคุณเหมือนกัน” เยี่ยชิวกล่าว “ดูแลตัวเองดีๆ”

“ถ้าคุณมีเวลา อย่าลืมกลับมาหาฉันนะ” จิ้งจอกขาวตัวน้อยซุกตัวอยู่ในอ้อมแขนของเยี่ยชิว และกระซิบว่า “เมื่อคืนคุณทำงานหนักโดยไม่ได้พักผ่อน คุณเหนื่อยไหม?”

“ไม่เลย” เยี่ยชิวกระซิบกลับอย่างซุกซน “ครั้งต่อไปที่เราพบกัน ฉันจะแสดงเคล็ดลับใหม่ๆ ให้คุณดู”

“เยี่ยมมาก ฉันรอไม่ไหวแล้ว” จิ้งจอกขาวตัวน้อยพูดอย่างกระตือรือร้น “ฉังเซิง ฉันต้องการตั้งกฎสามข้อสำหรับการประชุมครั้งต่อไปของเรา คุณต้องปฏิบัติตาม ไม่ สามข้อนี้”

"ไม่หยุด"

“ไม่เจ็บ”

“ไม่ตาย!”

นี่...…

ฟังดูท้าทายมาก!

เยี่ยชิวรู้สึกได้ถึงคลื่นแห่งความกลัว

“ฮิฮิ” จิ้งจอกขาวตัวน้อยหัวเราะ จูบเยี่ยชิวที่แก้ม จากนั้นจึงหลุดออกจากอ้อมกอดของเขาและพูดด้วยสีหน้าจริงจัง “ผู้อาวุโสวัว ฉันฝากฉังเซิงไว้กับคุณแล้ว”

“จากนี้ไป คุณต้องปกป้องความปลอดภัยของฉังเซิงตลอดเวลา”

“หลังจากออกจากเผ่าปีศาจ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น คุณต้องเชื่อฟังคำสั่งของฉังเซิง”

“หากเกิดอะไรขึ้นกับฉังเซิง และคุณไม่ปกป้องเขา คุณไม่จำเป็นต้องกลับไปที่เผ่าปีศาจ เข้าใจไหม?”

ผู้อาวุโสวัวกล่าวอย่างเคร่งขรึมว่า “โปรดวางใจเถิด ฉันจะปกป้องอาจารย์ด้วยชีวิต หากใครต้องการทำร้ายอาจารย์ พวกเขาจะต้องก้าวข้ามร่างของผู้อาวุโสวัวนี้ก่อน”

“ดีมาก” จิ้งจอกขาวตัวน้อยกล่าวต่อ “เผ่ามนุษย์มองว่าเผ่าปีศาจเป็นศัตรูอันดับหนึ่งของพวกเขา ผู้อาวุโสวัว หลังจากออกจากเผ่าปีศาจแล้ว คุณต้องปกปิดรัศมีของคุณเพื่อหลีกเลี่ยงปัญหา”

“รับทราบ” ผู้อาวุโสวัวตอบกลับ

“และ...…” จิ้งจอกขาวตัวน้อยเหลือบมองเยี่ยชิว จากนั้นจึงสื่อสารคำพูดที่เหลือของเธอกับผู้อาวุโสวัวผ่านทางกระแสจิต

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง

ผู้อาวุโสวัวเงยหน้าขึ้นมองที่จิ้งจอกขาวตัวน้อยด้วยความประหลาดใจ

“คุณเข้าใจที่ฉันพูดหรือเปล่า” จิ้งจอกขาวตัวน้อยถาม

“ฉันเข้าใจ” ผู้อาวุโสวัวพยักหน้า

จิ้งจอกขาวตัวน้อยกล่าวว่า “ฉันได้ให้คำแนะนำทั้งหมดที่จำเป็นแล้ว เหล่าผู้อาวุโส มีใครจะพูดอะไรอีกไหม?”

ผู้อาวุโสลิงกล่าวว่า “ผู้อาวุโสวัว คุณต้องปกป้องอาจารย์ให้ดี ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับอาจารย์ ระวังไว้ ไม่งั้นฉันจะวางยาพิษคุณจนตาย”

ผู้อาวุโสหมีตามมา “ผู้อาวุโสวัว ถ้าอาจารย์หลุดแม้แต่เส้นเดียว ฉันจะตบคุณให้ตายด้วยฝ่ามือข้างเดียว”

“……”

ผู้อาวุโสคนอื่นๆ ก็เข้ามาเตือนผู้อาวุโสวัว หลายครั้งเพื่อให้แน่ใจว่า เยี่ยชิวปลอดภัย

หลังจากนั้นไม่นาน

เมื่อทุกคนสนทนากันเสร็จแล้ว อมตะชางเหม่ยก็จับมือของเขาแล้วพูดว่า “ทุกคน ฉันขอลา ฉันหวังว่าในอนาคตอันใกล้นี้ เราจะได้กลับมาดื่มด้วยกันอีกครั้ง โอ้ ผู้อาวุโสแกะ อย่าลืมจัดเตรียมสาวปีศาจผู้งดงามยี่สิบคนไว้ให้ฉันในเวลานั้น”

“ไม่มีปัญหา” ผู้อาวุโสแกะเห็นด้วยทันที

ไม่มีอนาคต

เยี่ยชิวกลอกตาไปที่การขาดความซื่อสัตย์ของอมตะชางเหม่ย จากนั้นหันไปหาผู้อาวุโสคนอื่นๆ แล้วพูดว่า “ทุกคน ถึงเวลาแยกทางกันหลังจากส่งเพื่อนคนหนึ่งออกไปเป็นระยะทางหนึ่งพันไมล์ มาบอกลาที่นี่กันเถอะ”

“ขอบคุณทุกคนที่ดูแลฉันมา ณ โอกาสนี้”

“เวลาและสายน้ำไม่เคยคอยใคร จนกว่าเราจะพบกันใหม่!”

ทันใดนั้นผู้อาวุโสทั้งเก้าก็คุกเข่าลงบนพื้น และคำนับเยี่ยชิวด้วยความเคารพและพูดว่า “ลาก่อนอาจารย์”