วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1852

ในลานบ้าน ทุกคนยังคงพูดคุยและจนแก้วกันอย่างสบายใจ คิดไม่ถึงว่าจู่ๆ จะมีเปลวเพลิงและควันดำลอยขึ้นมาจากสวนด้านหลังของจวนเจ้าเมือง

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนี้ดึงดูดความสนใจของทุกคนในทันใด

“เจ้าเมืองเฉียน เกิดเรื่องอะไรขึ้นงั้นหรือ?” ถังเยี่ยถามออกมา

เฉียนเฉิงเกนที่ดื่มสุราเข้าไปจนหน้าแดง ตอนแรกตกอยู่ในความมึนเมา แต่ทันทีที่เงยหน้าขึ้นเขาก็ได้สติกลับมา

“แย่แล้ว นั่นมันเป็นคลังสมบัติของจวนเจ้าเมือง!”

สีหน้าของเฉียนเฉิงเกนเปลี่ยนไป รีบตะโกนออกมาด้วยความร้อนรน “ใครก็ได้ เข้ามาด้านในเดี๋ยวนี้!”

ผู้คุ้มกันสองสามคนรีบวิ่งเข้ามา

“รีบไปตรวจสอบเดี๋ยวนี้ว่าเกิดไฟไหม้ขึ้นด้านหลังจวนได้อย่างไร?” เฉียนเฉิงเกนสั่งออกไปอย่างเยือกเย็น

“ขอรับ” หลังจากผู้คุ้มกันจากไป จู่ๆ เฉียนเฉิงเกนเหมือนกับนึกอะไรขึ้นมาได้ เขาพูดออกมาด้วยความตกใจ “บ้าที่สุด ชิงเฟิงลู่ของข้า......”

หลังจากพูดจบ เฉียนเฉิงเกนลุกขึ้นยืนในทันใด เขารีบวิ่งไปทางลานด้านหลัง แต่หลังจากที่ก้าวออกไปได้เพียง 2 ก้าว เขาก็หันกลับมาประสานมือให้กับซ่งเชวียพร้อมพูดว่า “บุตรเทพ ข้าขอตัวไปสวนด้านหลังจวนก่อน ขอโทษท่านที่ต้องเสียมารยาท บุตรเทพได้โปรดอย่าถือโทษโกรธข้าเลย”

“ในคลังสมบัติมีอะไรอยู่งั้นหรือ?” ซ่งเชวียถามออกมา

เฉียนเฉิงเกนตอบกลับไปว่า “ในคลังสมบัติมีชิงเฟิงลู่ส่วนที่เหลืออยู่”

สีหน้าของซ่งเชวียเยือกเย็นเล็กน้อย เขาถามออกมาอีกว่า “ไม่มีสิ่งอื่นแล้วงั้นหรือ? ตัวอย่างเช่นหินวิญญาณ?”

“ไม่มี” เฉียนเฉิงเกนรีบตอบกลับมา “ตอนแรกในคลังสมบัติได้เก็บหินวิญญาณจำนวนมากเอาไว้ แต่ก่อนหน้านี้ไม่ได้ข้าได้ให้คนนำหินวิญญาณเหล่านั้นส่งไปยังสำนักหยินหยางแล้ว เวลานี้ในคลังสมบัติมีเพียงแค่ชิงเฟิงลู่เท่านั้น”

“ข้าเก็บซ่อนชิงเฟิงลู่เหล่านั้นมาโดยตลอด ข้าเตรียมที่จะมอบมันให้กับท่านเจ้าสำนักเพื่อเป็นของขวัญวันเกิด”

“บุตรเทพ ขอโทษที่ข้าเสียมารยาท ได้โปรดยกโทษให้ข้าด้วย”

เฉียนเฉิงเกนพูดจบก็รีบวิ่งที่ไปสวนด้านหลังทันที

เมื่อเขาจากไป ถังเยี่ยก็พูดขึ้นมาว่า “เรื่องราวช่างแปลกประหลาดยิ่งนัก เหตุใดจู่ๆ ถึงได้เกิดเพลิงใหม่ที่จวนเจ้าเมือง?”

“อีกอย่าง ตั้งนานก็ไม่ไหม้ เหตุใดจะต้องมาไหม้เวลานี้ ไม่ว่าจะมองอย่างไรก็รู้สึกได้ว่าเรื่องนี้นั้นมีอะไรไม่ชอบมาพากล มันจะต้องมีผู้สมรู้ร่วมคิดอยู่เป็นแน่”

“ศิษย์พี่ซ่ง ศิษย์น้องอวิ๋นเจี๋ย พวกเจ้าว่าเป็นไปหรือไม่ว่าจะมีโจรแอบเข้าไปขโมยสมบัติในคลังสมบัติของจวนเจ้าเมือง?”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ซ่งเชวียและเยี่ยชิวก็หันมาแลกเปลี่ยนกันด้วยสายตา

เยี่ยชิวตอบว่า “ข้ารู้สึกว่าที่ศิษย์พี่ถังพูดออกมาก็มีเหตุผล”

“ข้าจะไปดูเอง” ถังเยี่ยพูดจบก็ลุกขึ้นเตรียมตัวที่จะออกไป

“ช้าก่อนศิษย์พี่ถัง” เยี่ยชิวรั้งถังเยี่ยเอาไว้ จากนั้นรีบลุกขึ้นมาพร้อมพูดว่า “ศิษย์พี่ถัง บาดแผลของท่านยังไม่หายดี ท่านพักผ่อนก่อนเถิด ข้าจะเป็นคนไปดูเอง”

ถังเยี่ยคิดว่าเยี่ยชิวเป็นห่วงร่างกายของเขาและต้องการให้เขาพักผ่อนจริงๆ เขาจึงตอบออกมาด้วยความซาบซึ้งและกำชับว่า “ศิษย์น้องอวิ๋นเจี๋ย เจ้าจะต้องระวังตัวให้มาก หากมีโจรอยู่จริง เจ้าจำเอาไว้ว่าต้องมาเรียกพวกเรา ห้ามเผชิญหน้ากับโจรเพียงลำพังเป็นอันขาด”

“ข้าเข้าใจแล้ว” เยี่ยชิวพยักหน้าเล็กน้อย จากนั้นก็รีบวิ่งออกไปทันที

“อวิ๋นเจี๋ย!” ซ่งเชวียลุกขึ้นยืน เขาพูดออกมาด้วยความเป็นห่วง “ให้ข้าไปกับเจ้าเถิด พลังยุทธ์เหนือกว่าเจ้า ข้าสามารถปกป้องเจ้าได้”

เยี่ยชิวหมดคำจะพูด แอบคิดในใจว่า “ซ่งเชวียผู้นี้ช่างหลงใหลในตัวศิษย์น้องของตนเองยิ่งนัก!”

“แต่น่าเสียดายที่ศิษย์น้องของเจ้าถูกสังหารไปแล้ว”

“ไม่รู้เหมือนกันว่า ในตอนที่เจ้าได้ยินข่าวนี้ เจ้าจะมีปฏิกิริยาตอบสนองออกมาอย่างไร?”

เยี่ยชิวคิดถึงตรงนี้ เขาตอบออกมาว่า “ศิษย์พี่ซ่ง ท่านเดินทางมาไกล ควรนั่งพักผ่อนสักระยะ ข้าไปเพียงชั่วครู่ ไม่นานก็กลับมาแล้ว”

เขารู้ดี เหตุการณ์เพลิงใหม่บนลานด้านหลังของจวนเจ้าเมืองนั้นเป็นฝีมือของอมตะชางเหม่ยและผู้อาวุโสวัว และหากไม่มีอะไรผิดพลาด เวลานี้ผู้อาวุโสวัวและไอ้แก่น่าจะกำลังลงมือสังหารเฉียนเฉิงเกนอยู่

หากซ่งเชวียตามมาด้วย ข้างกายของเขามีผู้คุ้มกันซึ่งเป็นสุดยอดขั้นทงเสินอีก 2 คน แบบนั้นไม่แน่อาจจะเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้น

แต่สิ่งที่เขาคิดไม่ถึงก็คือ คำพูดของเขากลับทำให้ซ่งเชวียหวั่นไหวยิ่งขึ้น

“ในใจของศิษย์น้องนั้นมีข้าอยู่ตลอดเวลาเลยจริงๆ”

ซ่งเชวียยิ้มออกมาเล็กน้อย “ศิษย์น้อง ข้าไม่เหนื่อย ข้าจะไปลานด้านหลังเป็นเพื่อนเจ้าเอง”

พูดจบเขาก็ไม่รอให้เยี่ยชิวมีโอกาสได้ปฏิเสธ เดินไปยังสวนด้านหลังโดยตรง

ผู้คุ้มกันสุดยอดขั้นทงเสินทั้ง 2 ก็รีบติดตามซ่งเชวียไปทันที