วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1862

ใต้ผาวิญญาณ

หลงผู้ซ่านอนอยู่บนพื้น ร่างกายเหมือนกับแหลกสลาย ผ่านไปครู่หนึ่ง เขาจึงหายใจได้ทั่วท้อง เขามองท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาว ในแววตามีความเกลียดชังอย่างไม่มีที่สิ้นสุด

"ไอ้แก่ แกฆ่าเยี่ยฉังเซิงไม่ได้ แล้วมาทรมานฉัน แกเป็นผู้ชายภาษาอะไร!"

"แกรอฉันก่อนเถอะ ฉันจะฆ่าแกไม่ช้าก็เร็ว"

"ยังมีไอ้สารเลวเยี่ยฉังเซิงอีกคนหนึ่ง ถ้าไม่ใช่เพราะแก ฉันจะมาอยู่ในสถานที่บ้าๆ อย่างนี้ได้ยังไง? ไม่ช้าก็เร็วฉันจะสับแกออกเป็นชิ้นๆ เลย"

ในขณะนี้ หลงผู้ซ่ารู้สึกว่าโลกใบนี้ไม่เป็นมิตร ราวกับว่ามันมุ่งเป้ามาที่เขา

"สวรรค์ ธรณี ทำไมชีวิตของฉันถึงได้ขมขื่นเช่นนี้!"

หลงผู้ซ่าน้อยใจจนอยากจะร้องไห้

ในเวลานี้ เสียงหนึ่งก็ดังทอดเข้ามาข้างๆ หูของเขาอย่างแผ่วเบา

"สวรรค์จะมอบหมายภาระอันยิ่งใหญ่ให้กับใครคนหนึ่ง จะต้องให้ลำบากเพื่อฝึกความมุ่งมั่น ให้ลำบากกายาเคี่ยวเข็ญถึงเอ็นกระดูก ให้อดอยากหิวโหย.....มังกรน้อย อย่าเพิ่งเสียกำลังใจไปเลย"

"ผู้แข็งแกร่ง อย่ายอมพ่ายแพ้ต่อความทุกข์ทรมานไปตลอด ในทางกลับกัน ความทรมานจะทำให้หัวใจแห่งเต๋าของคุณเข้มแข็งและทรหดยิ่งขึ้น"

"วันนี้เขาทรมานคุณ สักวันหนึ่ง คุณจะจ่ายคืนให้เขาเป็นหมื่นเป็นพันเท่าอย่างแน่นอน"

"รีบใช้เวลาในการฝึกฝน《หยินหยางต้าฟา》ฉันเชื่อในตัวคุณ～"

นี่คือเสียงคือเสียงของจ้าวหยินหยาง

หลงผู้ซ่าหันหน้าไป เหลือบมองกำแพงภูเขา หลังจากนั้น ก็มองมายังหว่างขาที่ว่างเปล่าของตนเอง

"จ้าวหยินหยาง ไอ้แก่ตายยาก แกทำให้ฉันสูญเสียน้องชายไป แกทำให้ฉันกลายเป็นขันที ไม่ช้าก็เร็วฉันจะฆ่าแกด้วยเช่นกัน"

เมื่อนึกถึงว่าการพิสูจน์ตนจนกลายเป็นจักรพรรดิ แล้วน้องชายของตนเองจึงจะสามารถเติบโตกลับคืนมาดังเดิม ความมุ่งมั่นในใจของหลงผู้ซ่าก็ลุกโชนขึ้นมา

"ฉันต้องพยายามฝึกฝน"

"ฉันต้องฆ่าอู๋จี๋เทียนจุนให้ได้"

"ฉันต้องฆ่าเยี่ยฉังเซิงให้ได้"

"ฉันต้องฆ่าจ้าวหยินหยางให้ได้"

"ฉันต้อง.....ต่อสู้เพื่อให้น้องชายฟื้นกลับคืนมาอีกครั้ง!"

หลงผู้ซ่ารีบลุกขึ้นนั่ง และทุ่มเททั้งกายใจในการฝึกฝน

.....

และในเวลานี้

ห่างออกไปหลายพันลี้

เยี่ยชิวและอมตะชางเหม่ย ผู้อาวุโสวัวยืนอยู่ด้านบนเรือลม และมองเข้าไป ก็เห็นเมืองใหญ่ที่เข้าใกล้พวกเขามากขึ้นเรื่อยๆ

เมื่อนี้มีขนาดใหญ่กว่าเมืองสิ้นหวัง ยิ่งใหญ่อลังการ ภายใต้ความมืดมิดในยามค่ำคืน ราวกับสัตว์ร้ายขนาดใหญ่ที่กำลังคืบคลานอยู่

อีกทั้ง คำสามคำ"เมืองกวงหมิง"ที่แกะสลักอยู่บนประตูใหญ่กำแพงเมือง ใช้หินสามก้อนในการแกะสลัก ไม่เพียงแต่เต็มไปด้วยพลังวิญญาณเท่านั้น มันยังส่องแสงระยิบระยับ สะดุดตาอย่างเห็นได้ชัด

"เมืองกวงหมิง หึๆ ....."

เยี่ยชิวกล่าวพร้อมยิ้มเยาะ : "ภายใต้การปกครองของสำนักหยินหยางมันมีความสดใสด้วยเหรอ? ช่างน่าขบขันจริงๆ"

เรือลมลอยผ่านไปในอากาศ

อมตะชางเหม่ยสังเกตถึงสถานการณ์ในเมือง และกล่าวว่า : "ไอ้เด็กเปรต เมืองกวงหมิงดูคึกคักกว่าเมืองสิ้นหวังอีก จวนเจ้าเมืองต้องมีสิ่งของล้ำค่าจำนวนมากอย่างแน่นอน พวกเรารวยแล้ว"

เยี่ยชิวกล่าวว่า : "เมื่ออู๋จี๋เทียนจุนรู้ว่าเจ้าเมืองถูกฆ่าตายมากมายขนาดนี้ จะต้องส่งผู้มีฝีมือมาไล่ฆ่าเราอย่างแน่นอน เมื่อเสร็จสิ้นภารกิจนี้แล้ว เราจะต้องออกไปจากอาณาเขตของสำนักหยินหยาง"

"คุณเตรียมที่จะไปไหน?" อมตะชางเหม่ยยิ้มอย่างอัปลักษณ์ : "ไม่ใช่ว่าคุณอยากไปที่นิกายดาบชิงอวิ๋นเพื่อไปเจอคนรักของคุณหรอกเหรอ?"

เยี่ยชิวส่ายหัว : "ไม่ไปที่นิกายดาบชิงอวิ๋น แต่จะไปที่จงโจว"

จักรพรรดิปีศาจบอกว่า ดวงชะตาเผ่ามนุษย์ครึ่งหนึ่งอยู่ที่จงโจว เขาอยากไปที่จงโจวก่อน เพื่อตามหาดวงชะตาเผ่ามนุษย์ที่เหลือ

ส่วนนิกายดาบชิงอวิ๋นนั้น พูดตามตรง เยี่ยชิวก็อยากไปเช่นกัน นานแล้วที่ไม่ได้เจอนางฟ้าไป๋ฮวากับหยุนซี เขาคิดถึงพวกเธอมาก แต่เยี่ยชิวก็กลัวว่าหยุนซานจะสับเขาเป็นชิ้นๆ