วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1894

หลังจากที่เยี่ยชิวจัดการกับเฉินฝานและศิษย์นิกายดาบชิงอวิ๋น สายตาของเขาก็มองไปที่ฟางเทียนหมิง จากนั้นเขาก็เดินเข้าไป

“ตราบใดที่เราฆ่าผู้ชายคนนี้ โอสถศักดิ์สิทธิ์ก็จะเป็นของเรา” อมตะชางเหม่ยคิดกับตัวเอง

อย่างไรก็ตาม สิ่งที่เกิดขึ้นต่อไปทำให้เขาตกตะลึง

“เจ้ายังยืนขึ้นได้หรือไม่?” เยี่ยชิวเดินไปหาฟางเทียนหมิง แล้วถามด้วยท่าทีเป็นมิตร

“ได้” หลังจากที่ฟางเทียนหมิงพูดจบ เขาก็พยายามดิ้นรนสองครั้งและลุกขึ้นยืนแม้จะมีความเจ็บปวดก็ตาม

“ไม่เลวนี่ สมกับเป็นผู้ชาย” หลังจากที่เยี่ยชิวพูดจบ เขาก็หยิบยาเม็ดหนึ่งออกมายื่นให้ฟางเทียนหมิง แล้วพูดว่า "หลังจากกินยาเม็ดนี้แล้ว อาการบาดเจ็บของเจ้าจะฟื้นตัวอย่างรวดเร็ว"

ฟางเทียนหมิง จำได้ทันทีว่าเป็นยาวิญญาณขั้นกลางระดับโลก

ทันใดนั้นฟางเทียนหมิงก็รู้สึกสะเทือนใจแล้วพูดว่า "สหายหลง เมื่อเราพบกันครั้งแรก เจ้าช่วยชีวิตข้า ทั้งมอบยาวิญญาณให้ข้า ข้าไม่รู้จะขอบคุณอย่างไร"

เยี่ยชิวกล่าว "แม้ว่าเราจะไม่ได้มาจากนิกายเดียวกัน แต่พื้นที่เทพฮวงกู่และสำนักหยินหยางก็เป็นพันธมิตรกัน เพราะฉะนั้นพวกเราเป็นพันธมิตรกัน"

“ระหว่างพันธมิตร เหตุใดต้องเกรงใจด้วย”

เยี่ยชิวเอายาวิญญาณยัดลงไปในมือของฟางเทียนหมิง แล้วกล่าวว่า "แต่สหายฟาง ข้าต้องการโอสถศักดิ์สิทธิ์นั้น โปรดอย่ารังเกียจเลย"

ฟางเทียนหมิง หันหน้าและมองยาเทพอมตะบนหินแล้วพูดว่า "ยาเทพอมตะนี้ไม่มีเจ้าของ แน่นอนว่าข้าจะไม่รังเกียจหากสหายหลงต้องการมัน"

ในความเป็นจริง ฟางเทียนหมิงก็ต้องการโอสถศักดิ์ทธิ์จริงๆ แต่เขาเข้าใจว่าหาก "หลงผู้ซ่า" ไม่ลงมืออย่างทันเวลา เขาคงถูกเฉินฝานสังหารไปนานแล้ว

ตอนนี้ไม่เพียงแต่ชีวิตของเขาได้รับการช่วยชีวิตแล้ว "หลงผู้ซ่า" ยังมอบยาวิญญาณขั้นกลางระดับโลกให้เขาด้วย เหตุผลอะไรที่เขาต้องแข่งกับ "หลงผู้ซ่า" เพื่อโอสถศักดิ์สิทธิ์?

แม้ว่าเขาจะต้องการปล้นมัน แต่เขาก็ไม่มีพลังแล้ว

ท้ายที่สุด เขาไม่สามารถเอาชนะเฉินฝานได้ แต่เฉินฝานกลับถูก "หลงผู้ซ่า" สังหาร

“ขอบคุณมาก สหายฟาง อมตะ...”

เยี่ยชิวกำลังจะขอให้อมตะชางเหม่ยเลือกยาวิเศษ เขาหันกลับมาและพบว่าอมตะชางเหม่ย แอบเข้าไปในกองศพ ณ จุดหนึ่งและกำลังค้นหาวงแหวนอากาศ

ใบหน้าของฟางเทียนหมิงดูรังเกียจเล็กน้อย เพราะศพส่วนใหญ่มาจากเพื่อนสาวกของเขา

“สหายฟาง ข้าขอโทษที่ทำให้เจ้าหัวเราะ”

“คนรับใช้ของข้าคนนี้เก่งทุกอย่าง แต่เขาชอบเอาเปรียบ”

“ข้าหวังว่าต่อหน้าข้า เจ้าไม่ถือสา” เยี่ยชิวอธิบาย

ฟางเทียนหมิงถอนหายใจยาวแล้วพูดว่า "ข้าใช้เวลาอยู่กับพวกเขาในพื้นที่ศักดิ์สิทธิ์ทั้งกลางวันและกลางคืน เรารู้สึกเหมือนเป็นพี่น้องกัน"

“หากพวกเขาไม่มาสุสานมังกร อยู่ในพท้นที่ศักดิ์สิทธิ์แล้วฝึกฝนอย่างมีสมาธิ บางทีพวกเขาบางคนอาจเป็นนักบุญในอนาคตก็ได้”

“พวกเขามีอนาคตที่ดี แต่คิดว่าพวกเขาจะตายที่นี่ทั้งหมด”

เมื่อมาถึงจุดนี้ คิ้วของฟางเทียนหมิงเต็มไปด้วยความโศกเศร้า ดวงตาของเขากลายเป็นสีแดง

“สหายฟาง ข้าเสียใจด้วย” เยี่ยชิวปลอบใจเขา

ฟางเทียนหมิงปาดน้ำตาแล้วพูดว่า "เนื่องจากพวกเขาตายแล้ว จึงไม่มีประโยชน์ที่จะเก็บวงแหวนอากาศเหล่านั้นไว้ ดังนั้นข้าจะมอบมันให้กับคนรับใช้ของเจ้า"

“พูดถึงเรื่องนี้แล้ว หากสหายหลงไม่ช่วยข้าไว้ ด้วยนิสัยที่โหดเหี้ยมของเฉินฝาน สหายเหล่านี้และข้าก็คงไม่เหลือส่วนใดของร่างกายเลย แค่ก…”

เมื่อฟางเทียนหมิงพูดสิ่งนี้ เขาก็ไออย่างรุนแรง และมีเลือดไหลออกมาจากมุมปากของเขา

“สหายฟาง เจ้ากินยาวิญญาณรักษาบาดแผลก่อน แล้วข้าจะไปเลือกโอสถศักดิ์สิทธิ์” เยี่ยชิวกล่าว

ฟางเทียนหมิงยัดยาวิญญาณเข้าไปในปากของเขา นั่งขัดสมาธิอยู่บนพื้น และเริ่มรักษาบาดแผลของตัวเอง

ใช้ประโยชน์จากช่วงเวลานี้ เยี่ยชิวก้าวไปข้างหน้าหิน หยิบยาเทพอมตะขึ้นมา แตะมันบนฝ่ามือ

ข้าเห็นว่ายาเทพอมตะนี้ส่องแสงสีทอง ใบไม้ทั้งเก้าใบของมันดูเหมือนด้ายสีทอง มันยาวมากกว่าครึ่งเมตร และเต็มไปด้วยรัศมีอันศักดิ์สิทธิ์