วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1899

“ให้ตายเถอะ เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”

อมตะชางเหม่ยตกตะลึง

เขาไม่คาดคิดว่า เยี่ยชิวเพิ่งนั่งลง ต้นไม้แห่งธรรมก็มีปฏิกิริยาตอมโต้ขึ้นมาทันที

จู่ๆ อมตะชางเหม่ยก็มีความคิดแปลกๆ ขึ้นมาในใจ : "เป็นไปได้ไหมที่ต้นไม้แห่งธรรมนี้จะเป็นผู้หญิง และไม่ได้เห็นชายหนุ่มรูปงามอย่างเจ้านี่มาเป็นเวลานานหลายปี เลยไม่สามารถควบคุมอารมณ์ไว้ได้?"

เยี่ยชิวก็ตกตะลึงเช่นกัน

เขายังไม่ได้ปลดปล่อยพลังจิตของเขาด้วยซ้ำ เขาเพียงแค่กำลังจะเริ่มวิชามังกรศักดิ์สิทธิ์เก้าชั้นเชิง ก็ทำให้ต้นไม้แห่งธรรมเกิดมีเสียงสะท้อนขึ้นมา

มันน่าเหลือจริงๆ

ในเวลานี้ ต้นไม้แห่งธรรมสั่นอย่างรุนแรง ต้นไม้เต็มไปด้วยแสงสว่างสุกใส เป็นพระพุทธรูปที่น่าเกรงขาม

ใบไม้แต่ละใบเปรียบเสมือนมังกรผงาดเก้าฟ้า เหล่านกฟีนิกซ์ร้องประสานเสียง พระพุทธรูปสวดมนต์ ดาบศักดิ์สิทธิ์ก็ปรากฎสู่โลก.....

มหัศจรรย์ยิ่งนัก

ครู่ต่อมา ต้นไม้แห่งธรรมก็ถอนออกลอยขึ้นไปอยู่เหนือหัวของเยี่ยชิว

“โอ้ว พระเจ้า!”

อมตะชางเหม่ยตะโกน

“มันเป็นเพราะอะไรกันแน่?”

อมตะชางเหม่ยนึกถึงตอนที่เขาพยายามอย่างเต็มที่ที่จะถอนต้นไม้แห่งธรรมออกมา แต่ก็ไม่สามารถถอนต้นไม้แห่งธรรมนี้ขึ้นมาได้เลย แต่เยี่ยชิวกลับไม่ได้ทำอะไรเลย ต้นไม้แห่งธรรมกลับปรากฏขึ้นมาอยู่เหนือหัวของเยี่ยชิว

เมื่อเปรียบเทียบกัน อมตะชางเหม่ยโกรธจนแทบจะกระอักเลือดออกมาเต็มปาก

จากนั้น ดวงตาของอมตะชางเหม่ยก็แดงก่ำด้วยความอิจฉา

“เจ้าบ้าเอ๊ย เจ้าทำมันได้อย่างไร?” อมตะชางเหม่ยถาม

เยี่ยชิวพูดตามตรงว่า : ”ข้าไม่ได้ทำอะไรเลย”

“โกหก” อมตะชางเหม่ยไม่อยากจะเชื่อ และพูดว่า : “ไม่ได้ทำอะไรเลย ต้นไม้มันจะถอนออกมาได้อย่างไร?”

“เจ้าจะต้องทำอะไรกับต้นไม้แน่ ๆ ”

“รีบบอกข้ามาเดี่ยวนี้นะ”

เยี่ยชิวพูดอย่างช่วยไม่ได้ว่า : “ข้าไม่ได้ทำอะไรเลยจริง ๆ ”

อมตะชางเหม่ยพูดด้วยความโกรธ: "เจ้าเด็กบ้าเอ๊ย เจ้ายังคิดจะปิดบังข้าอีก นับว่าข้าได้รู้จักตัวตนที่แท้จริงของเจ้าแล้ว"

“เจ้าไม่บอกใช่ไหม?” ได้ ถ้างั้นพวกเราตัดขาดความสัมพันธ์ นับแต่นี้เป็นต้นไปไม่ต้องมาเป็นมิตรสหายกันอีกต่อไป”

“มันคุ้มไหม?” เยี่ยชิวถาม : “ข้าไม่ได้โกหกเจ้า ข้าไม่ได้ทำอะไรเลยด้วยซ้ำ”

อมตะชางเหม่ยกล่าวว่า : “ถ้าอย่างงั้น เจ้าบอกข้าที ว่าทำไมข้าพยายามสุดความสามารถแล้วก็ยังไม่สามารถทำอะไรมันได้เลย?”

เยี่ยชิวพูดด้วยสีหน้าจริงจัง: "เป็นไปได้ไหมว่าท่านมีรูปโฉมที่น่าเกลียดหรือเปล่า"

“ถึงข้าจะน่าเกียดแค่ไหนก็คงไม่น่าเกียดไปกว่าเจ้าหรอก?” อมตะชางเหม่ยกล่าวว่า “อย่าลืม ว่าตอนนี้เจ้าคือหลงผู้ซ่า”

รูปร่างหน้าตาของหลงผู้ซ่าก็ไม่ได้ดูดีจริง ๆ หากไปอยู่ในฝูงชนเขาก็เหมือนบุคคลธรรมดาทั่วไปที่ไม่มีความโดดเนอะไรเลย

“บางทีต้นไม้แห่งธรรมนี้อาจมองทะลุเห็นแก่นแท้ด้านในก็ได้” ขณะที่เยี่ยชิวพูดอยู่ ต้นไม้แห่งธรรมก็ส่องแสงระยิบระยับนับพันมาห่อหุ้มตัวเขาไว้

ชั่วพริบตา เยี่ยชิวก็กลายเป็นเทพราชา ดูศักดิ์สิทธิ์อย่างยิ่ง

ในเวลาเดียวกัน หมอกที่ปกคลุมยอดเขาก็สลายไป

ขณะที่เยี่ยชิวกำลังครุ่นคิดที่จะหยิบต้นไม้แห่งธรรมขึ้น ทันใดนั้น ก็มีปราณหนึ่งที่ทรงพลังลอยลงมาจากท้องฟ้า

ดวงตาของเยี่ยชิวหรี่ลง และเขาก็จำบุคคลนั้นได้ทันที

บุตรเทพคนแรกแห่งนิกายดาบชิงอวิ๋น

เฉินเทียนมิ่ง

“ไอ้หมอนี่ เขาไปตามหามรดกราชามังกรแล้วไม่ใช่เหรอ ทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่ได้?”