วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 191

สองชั่วโมงต่อมา

เครื่องบินลงจอดที่สนามบินเจียงโจว

มีรถเบนซ์จอดรออยู่ด้านนอกนานแล้ว

ซุนเมิ่งเจี๋ยสวมเสื้อคลุมหนังสีดำ เน้นรูปร่างเพรียวบางของเธออีกทั้งยังสวมรองเท้าบูทหนังส้นสูงด้วย รูปลักษณ์สุดเท่ของเธอดึงดูดความสนใจของผู้คนมากมาย

เมื่อเห็นเยี่ยชิวและหลินจิงจื้อเดินออกมา ซุนเมิ่งเจี๋ยก็รีบไปทักทายเธอด้วยรอยยิ้มว่า “ประธานหลินคะ....”

“ไปโรงพยาบาลเจียงโจว” หลินจิงจื้อเปิดประตูด้านหลังแล้วเข้าไป

เยี่ยชิวก็ขึ้นรถทันทีเหมือนกัน

ซุนเมิ่งเจี๋ย เบ้ปากรู้สึกโกรธเล็กน้อย

แต่ก่อน เวลาหลินจิงจื้อกลับมาจากที่อื่น มักจะเอาของฝากกลับมาให้เธอด้วย แต่ครั้งนี้ ไม่เพียงแต่ไม่มีของฝาก แต่สีหน้ายังไม่รับแขกอีกด้วย

“หึ เพราะนายเยี่ยคนนั้นแท้ๆ รอฉันก่อนเถอะ”

ซุนเมิ่งเจี๋ยแอบก่นด่า จากนั้นก็ขับรถไปที่โรงพยาบาลเจียงโจว

พอมาถึงโรงพยาบาล

เยี่ยชิวก็เดินตรงไปที่แผนกดูแลพิเศษ

จากระยะไกล ก็เห็นหานหลงและคนของเขาสองคนยืนเฝ้าประตูอยู่

“ลูกพี่ ผมขอโทษ ผมดูแลคุณป้าได้ไม่ดีพอ” หานหลงโค้งตัวและขอโทษ

“แม่ของฉันเป็นยังไงบ้าง?” เยี่ยชิวถาม

“ไป๋ปิงผ่าตัดให้คุณป้าเอง แต่ตอนนี้คุณป้ายังไม่ฟื้นเลยครับ” หานหลงพูด

เยี่ยชิวพยักหน้า จากนั้นก็ผลักประตูเข้าไป

หลินจิงจื้อเดินตามหลังเขาอย่างใกล้ชิด

หลังจากเข้าไปในประตู เขาก็เห็นเฉียนจิ้งหลานนอนหน้าซีดเซียวอยู่บนเตียง เธอสลบยังไม่ได้สติ เยี่ยชิวรู้สึกแสบที่ปลายจมูก น้ำตาของเขาเกือบไหลออกมา

ตั้งแต่เล็กจนโต พวกเขาแม่ลูกต้องพึ่งพาอาศัยกันและเหตุการณ์ในอดีตทั้งหมดก็เข้ามาในความคิดเหมือนในหนัง

หลินจิงจื้อเข้าใจความรู้สึกของเยี่ยชิว เธอจึงเอื้อมมือไปจับมือของเยี่ยชิว

จากนั้น เยี่ยชิวก็นั่งลงบนเตียง จับชีพจรของเฉียนจิ้งหลาน ตรวจดูอาการแม่ของเขาเอง

ชีพจรค่อนข้างเสถียร

ทุกอย่างปกติ

เยี่ยชิวถอนหายใจด้วยความโล่งอก

หลังจากนั้น เยี่ยชิวก็วาดเครื่องรางบรรเทาอาการปวด เข้าไปในร่างกายของเฉียนจิ้งหลาน

หลังจากทำทั้งหมดนี้แล้ว เยี่ยชิวก็รออยู่ข้างเตียงอย่างเงียบๆ

เขาไม่พูดอะไรทั้งนั้น หลินจิงจื้อเองก็เช่นกัน

อยู่ที่นั่นมาหนึ่งชั่วโมง

“พี่หลิน คุณหิวไหม?” จู่ๆ เยี่ยชิวก็ถาม

หลินจิงจื้อส่ายหัว "ฉันไม่หิว"

“ถ้าอย่างนั้น รบกวนดูคุณแม่ให้ผมได้ไหม ผมออกไปทำธุระอะไรสักหน่อย”

หลินจิงจื้อรู้ว่าเยี่ยชิวกำลังจะทำอะไร ดังนั้นเธอจึงเตือนว่า "ระวังตัวด้วยนะ ฉันจะอยู่ที่นี่รอนายกลับมา"

“อืม” เยี่ยชิวตกลงด้วยรอยยิ้ม

ทันทีที่เขาออกมาจากห้องคนไข้ รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาก็หายไปและถูกแทนที่ด้วยแรงสังหาร

หานหลงยืนเฝ้าอยู่ที่ประตู ยังไม่ได้ไปไหน

“เฝิงโย่วหลิงอยู่ที่ไหน?” เยี่ยชิวถามอย่างเย็นชา

“ในตึกฟู่หรงครับ” หานหลงตอบ

“ตึกฟู่หรง?” เยี่ยชิวขมวดคิ้วเล็กน้อย นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้ยินที่แห่งนี้ เขาถามต่อว่า “ที่สำหรับทานอาหาร?”

“ไม่ใช่ครับ มันเป็นสถานบันเทิง” หานหลงอธิบาย

"พาฉันไปที่นั่น"

"รับทราบ"

หานหลงขับรถเองและพาเยี่ยชิวตรงไปที่ตึกฟู่หรง

ยี่สิบนาทีต่อมา

รถจอดอยู่ใจกลางเมือง

เยี่ยชิวมองลอดออกจากหน้าต่างรถ เห็นบ้านห้าชั้นเล็กๆ และมีโคมไฟสีแดงสองดวงห้อยอยู่ที่ประตู

“นั่นคือตึกฟู่หรง ว่ากันว่ามีผู้หญิงมาจากทั่วทุกมุมโลก แถมยังมีเกมพิเศษมากมาย คนรวยและทรงอิทธิพลของเจียงโจว ต่างก็ชอบมาเล่นที่นี่” หานหลงพูด

“จริงเหรอ?” น้ำเสียงของเยี่ยชิวดูเย็นชา