วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1917

เมื่อเซียวยี่เฉินและเฉินเทียนมิ่งเห็นเข้ากับฉากนี้ ใบหน้าของทั้งสองก็แสดงออกถึงความเหลือเชื่อ

"จะเป็นไปได้อย่างไร?"

"เป็นไปไม่ได้!"

ฉีเทียนพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มลึก "ดูเหมือนว่า ค่ายนี้ ทำลายยากมากกว่าที่เราคิด"

“มาอีกแล้ว!” เฉินเทียนมิ่งพูด “ข้าไม่เชื่อ แค่พื้นที่ใหญ่เท่านั้น ถึงอย่างไรพวกเราทั้งหกคนก็ไม่สามารถแตกหักกันได้”

"ฮึ่ม!"

เฉินเทียนมิ่งดึงดาบออกมาอีกครั้ง แล้วคลื่นพลังดาบขนาดใหญ่ก็กลิ้งออกมา ราวกับสึนามิแผ่นดินถล่ม พลังงานดาบที่ยาวกว่าพันฟุตระเบิดออกมาด้วยแสงอันลุกโชน ตื่นตาตื่นใจเป็นอย่างยิ่ง

ดาบนี้ มีพละกำลังที่เทียบไม่ได้ จนดูเหมือนว่าจะตัดภูเขาและแม่น้ำออกจากกันได้

บุตรเทพหลายองค์ที่อยู่ในสนาม หลังจากสัมผัสถึงพลังดาบอันดุเดือดนี้แล้ว สีหน้าก็เปลี่ยนไป

“ดาบเล่มนี้แข็งแกร่งกว่าดาบเล่มก่อน เฉินเทียนมิ่ง อย่าประมาทเป็นอันดาด” ฉีเทียนคิดกับตัวเอง

เซียวยี่เฉินหรี่ตาลงแล้วคิดว่า "ไม่น่าแปลกใจเลยที่เขาหยิ่งขนาดนี้ แน่นอนว่าเขามีทักษะบางอย่างจริง ๆ"

ทั้งสองแลกเปลี่ยนความคิดกันทางสายตาอย่างเงียบ ๆ ทั้งคู่ต่างเห็นเจตนาฆ่าในดวงตาของกันและกัน

สำหรับหวังชง เขามีเจตนาฆ่าในใจอย่างไม่มีที่สิ้นสุด จนรู้สึกจนปัญญา "เฉินเทียนมิ่งแข็งแกร่งเกินไป มีเพียงวิธีเดียวเท่านั้นที่จะฆ่า นั่นคือการร่วมมือกับฉีเทียนและเซียวยี่เฉิน"

อูชิ่งหาวและหลี่เจียนก็ดูเคร่งขรึมเช่นกัน

“ข้าไม่เชื่อ ว่าดาบเล่มนี้แยกไม่ออก” ใบหน้าของเฉินเทียนมิ่งเต็มไปด้วยความมั่นใจในดาบของเขา

แม้ว่าดาบนี้จะไม่ใช่วิธีการที่แข็งแกร่งที่สุดของเขา แต่พลังของดาบนี้ก็ไม่มีที่สิ้นสุด

"ฮึ่ม!"

พลังงานดาบกระทบกับภูเขาภูเขาทองคำ และทันใดนั้น รอยแตกขนาดใหญ่ก็ถูกตัดออกบนภูเขาทองคำ

"ลงมือ!"

ฉีเทียนพูดเสียงดัง สองขยับมือเข้าหากัน ทันใดนั้นรอยฝ่ามือที่ปกคลุมท้องฟ้าก็ถูกถ่ายออกไป ซึ่งมีหยินและหยางชี่ผู้สง่างาม

ในเวลาเดียวกัน หวังชงกระตุ้นให้ระฆังราชาปราชญ์ที่รอยแตก หลี่เจียนก็ผ่าไปที่รอยแตกเช่นกัน

ด้วยความพยายามร่วมกัน รอยแตกก็ใหญ่ขึ้นมาก

อย่างไรก็ตาม ภายในสิบวินาที รอยแตกก็เริ่มหดตัวอีกครั้ง

“วิชาซ่อมนภา!”

เซียวยี่เฉินตะโกนเสียงดัง และใช้วิชาซ่อมนภาอีกครั้ง และรอยแตกที่หดตัวก็ใหญ่ขึ้นอย่างรวดเร็ว

แต่ว่า สถานการณ์นี้กินเวลาเพียงไม่ถึงห้าวินาที แล้วรอยแตกก็ปิดอีกครั้ง

"อะไรน่ะ?"

บุตรเทพทั้งหกตกใจอยู่ครู่หนึ่ง สีหน้าของพวกเขาดูน่าเกลียด

เฉินเทียนมิ่งเหลือบมองอีกห้าคนก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา "ถึงเวลาแล้ว พวกเจ้ายังอยากซ่อนบางสิ่งที่เป็นส่วนตัวหรือไม่?"

“พวกเจ้าไม่ใช่ต้องการมรดกของราชามังกรหรือ?”

"ข้าจะบอกเจ้าว่า ถ้าเราไม่ทำลายรูปแบบอันยิ่งใหญ่นี้บนภูเขา พวกเราก็จะไม่มีใครได้รับมรดกของราชามังกร"

เซียวยี่เฉินเลิกคิ้ว "เฉินเทียนมิ่งเจ้าหมายถึงอะไร?"

“เจ้าบอกว่าเราซ่อนซ่อนบางสิ่งที่เป็นส่วนตัว หรือว่าเจ้าไม่มีอะไรที่ต้องซ่อน?”

“หากเจ้าลงมือไปหมด แล้วผลจะเป็นอย่างไร”

หวังชง จ้องมองไปที่เฉินเทียนมิ่ง "ข้ายังสังเวยต่อระฆังราชาปราชญ์ด้วยซ้ำ เจ้ากล้าดีอย่างไรมากล่าวหาข้าว่าซ่อนอะไรบางอย่าง?"

อูชิ่งหาวก็ดูไม่พอใจเช่นกัน "พลังแห่งความโกลาหลนั่นเป็นไพ่ตายของข้า ข้าใช้มันแล้ว เฉินเทียนมิ่งเจ้าหล่ะ?"

เฉินเทียนมิ่งกล่าวว่า "หากเจ้ามีความแข็งแกร่งเพียงเล็กน้อยนี้ก็หมายความว่าเจ้าเป็นเพียงขยะ"

"เจ้า——" หวังชงและอูชิ่งหาวโกรธมากจนอดไม่ได้ที่จะลงมือกับเฉินเทียนมิ่ง

ในฐานะบุตรของนิกายบุตรเทพ จึงไม่สมเหตุสมผลเลยที่พวกเขาจะเรียกว่าขยะต่อหน้าพวกเขา