วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1946

"ไม่ดีแล้ว! หวังชงกำลังมุ่งหน้ามาที่ถ้ำ"

เมื่อเห็นเหตุการณ์เช่นนี้อมตะชางเหม่ยก็ร้อนใจ รีบส่งกระแสจิตถามเยี่ยชิวว่า “เจ้าเด็กน้อย เราจะทำอย่างไรดี?"

"นายรีบร้อนไปทำไม?" เยี่ยชิวดูสงบนิ่ง

“ฉันจะไม่ร้อนใจได้อย่างไร?" อมตะชางเหม่ยกล่าว "ถ้ามันเข้าไปในถ้ำ มันจะต้องพบพวกเราแน่"

ในขณะนั้นเอง

"ฟิ้ว!"

พลังดาบราวกับแสงสว่างทะลวงผ่านความว่างเปล่า ฟันเข้าที่วิญญาณของหวังชงในทันที

"อ๊าก..."

หวังชงร้องเสียงหลง วิญญาณของเขาร้าวเป็นแผลใหญ่ พลังอันมหาศาลของดาบที่ทะลุทะลวงนั้นผลักวิญญาณของหวังชงเข้าไปในถ้ำ

ในตอนนั้นเอง เสียงของเฉินเทียนมิ่งก็ดังขึ้น

“นายคิดว่าฉันโง่หรือไง ถึงได้จะมองไม่เห็นจุดประสงค์ของนาย?”

“ถึงฉันฆ่านาย พี่ของนายก็ยังจะมาหาฉันอยู่ดี"

"ฉันจะปล่อยนายกลับไปทำไม?"

หลังจากที่เฉินเทียนมิ่งพูดจบ เขาก็เตรียมที่จะพุ่งเข้าไปในถ้ำ แต่ในตอนนั้นเอง ท้องฟ้าก็สั่นสะเทือนอย่างรุนแรง

เฉินเทียนมิ่งเงยหน้าขึ้นมอง เห็นเสามังกรเจ็ดร้อยยี่สิบต้นที่เกิดจากพลังมังกร กำลังโค้งงอ

ฉีเทียนเหยียบแผนภาพไทเก๊กหยินหยาง และกดลงมาอย่างต่อเนื่อง

"วิญญาณของหวังชงถูกฉันฟันไปแล้วหนึ่งครั้ง ถึงไม่ตาย มันก็คงอยู่ได้อีกไม่นาน"

"ไปจัดการกับฉีเทียนดีกว่า!"

เมื่อคิดได้ดังนั้น เฉินเทียนมิ่งก็รีบเรียกพลังมังกรทั้งเจ็ดร้อยยี่สิบต้นกลับมา แล้วก็คำรามเสียงดัง

"อ๊าก..."

เฉินเทียนมิ่งถือดาบคู่กายแล้วทวนฟ้าพุ่งทะยานขึ้นไป ผ่าแยกพลังหยินหยางที่บดบังท้องฟ้าออกเป็นสองซีก

ขณะนั้น ร่างของเฉินเทียนมิ่งเปล่งประกายเจิดจ้าราวกับเทพเจ้า ร่างกายของเขาสั่นสะท้านด้วยพลังที่ไร้ขอบเขต ราวกับมีเทพยดาบรรเลงบทสวดโบราณอยู่ในตัว ก่อเกิดพลังอันน่าสะพรึงกลัว

"ฉึก!"

เสียงดังสนั่นหวั่นไหว

เฉินเทียนมิ่งฟาดฟันดาบยาวในมือ แผนภาพไทเก๊กหยินหยางที่ถูกผ่าออกพลันแตกกระจายเป็นเสี่ยงๆ

"อะไรกัน?"

สีหน้าของฉีเทียนเปลี่ยนไป

เขาไม่คาดคิดว่าพลังวิเศษของเขาจะถูกเฉินเทียนมิ่งทำลายลงได้อย่างง่ายดาย

ฉีเทียนกำลังจะถอย แต่เฉินเทียนมิ่งก็พุ่งเข้ามาพร้อมกับดาบในมือ

ดาบของเฉินเทียนมิ่งทรงพลังอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ ราวกับจะสังหารทุกสิ่งที่ขวางหน้า ไม่ว่าจะเป็นเทพเจ้าหรือพระพุทธเจ้า

เมื่อดาบยาวถูกฟาดฟัน พลังอันน่าสะพรึงกลัวก็พวยพุ่งออกมาดุจดั่งสายธารแห่งดวงดาว พลังนั้นช่างมหาศาล

เมื่อเห็นดังนั้น ฉีเทียนจึงรีบประสานมือร่ายมนตร์

"โล่หยินหยาง!"

ฉีเทียนตะโกนเสียงดัง จากนั้นโล่โบราณสีดำก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าเขา

โล่นี้มีสองสีคือขาวดำ มีอักขระศักดิ์สิทธิ์มากมายสลักอยู่ ฉีเทียนร่ายคาถา ในพริบตาโล่ก็กลายเป็นภูเขาขนาดใหญ่สีขาวดำ สูงประมาณหมื่นจั้ง ขวางอยู่ตรงหน้า

นี่คืออาวุธศักดิ์สิทธิ์ป้องกันที่ทรงพลัง!

"วิชาชั้นต่ำ"

ทันทีที่เฉินเทียนมิ่งพูดจบ แสงดาบก็ฟาดลงมา กระทบกับโล่โบราณ

“แกร๊กๆๆ”

ในพริบตา โล่โบราณก็แตกเป็นเสี่ยงๆ ฉีเทียนกระอักเลือด ร่างปลิวกระเด็นออกไป

เฉินเทียนมิ่งถือดาบยาวไว้ในมือแล้วก้าวเดินกลางอากาศไปหาฉีเทียน พลางพูดว่า "ใครๆ ก็บอกว่านายเป็นอัจฉริยะหนึ่งในพันปีของสำนักหยินหยาง วันนี้เมื่อฉันได้เห็นแล้ว นายก็งั้น ๆ แหละ”

“แค่คนอย่างนาย ก็ยังกล้ามาแย่งชิงมรดกจักรพรรดิมังกรกับฉัน ไม่รู้ใครให้ความมั่นใจนายมา”

"ในเมื่อนายอยากตายนัก ฉันก็จะสนองให้"

เฉินเทียนมิ่งก้าวเดินไปข้างหน้า พลังปราณในร่างกายพลุ่งพล่าน เหมือนเกลียวคลื่นที่ถาโถมเข้าใส่ ปะทะกับเสียงฟ้าร้อง ร่างกายเปล่งประกายเจิดจ้า สง่างามน่าเกรงขาม