วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1950

เปรี้ยง!

หัวของเซียวยี่เฉินแตกกระจาย วิญญาณและมันสมองกระเซ็นไปทั่ว

จนวินาทีสุดท้าย ดวงตาของเขายังเบิกกว้าง ไม่ยอมหลับตา

หลังจากจัดการเซียวยี่เฉินแล้ว ฉีเทียนพลันเงยหน้ามองเฉินเทียนมิ่ง แล้วพูดอย่างสบายๆ ว่า “ถึงตาส่งนายไปแล้ว”

สิ้นเสียง พลังสังหารอันร้ายกาจก็แผ่ซ่านออกมาจากร่างของฉีเทียน ปกคลุมทั่วผืนฟ้า

ภายในถ้ำที่อยู่ไกลออกไป เยี่ยชิวและอมตะชางเหม่ยก็รู้สึกขนลุก พวกเขารู้สึกได้อย่างชัดเจนว่า ตอนนี้จิตสังหารในตัวฉีเทียนนั้นรุนแรงกว่าเมื่อครู่เป็นร้อยเท่าพันเท่า

กล่าวคือ เมื่อครู่ฉีเทียนยังไม่ได้ใช้พลังทั้งหมด

อมตะชางเหม่ยสบถออกมาว่า "สมแล้วที่เป็นศิษย์เอกของอู่จี๋เทียนจุน ช่างเป็นไอ้เด็กหน้าเนื้อใจเสือจริงๆ"

แววตาของเยี่ยชิวฉายแววสังหาร พูดว่า "วันนี้ต้องกำจัดฉีเทียนให้ได้ เจ้าหมอนี่เจ้าเล่ห์ลึก และโหดเหี้ยม ถ้าไม่ตาย อนาคตต้องกลายเป็นศัตรูตัวฉกาจของฉันแน่”

ตูม!

ทันใดนั้น พลังปราณอันน่าสะพรึงกลัวก็พวยพุ่งออกมาจากร่างของฉีเทียน ราวกับเสาค้ำฟ้า ปกคลุมไปทั่วสั่นสะเทือนจนมิติสั่นไหว

"ตึง!"

ฉีเทียนปรากฏตัวขึ้นบนท้องฟ้าในพริบตา เมื่อเท้าของเขายืนมั่นคง ก็เหมือนกับเสียงกลองเทพดังสนั่นหวั่นไหว

เขาไขว้มือไว้ด้านหลัง แสงศักดิ์สิทธิ์ล้อมรอบ ทำให้เขาดูเหมือนราชาหนุ่มผู้สูงส่ง

"น่าสนใจอยู่บ้าง" เฉินเทียนมิ่งหรี่ตาลงเล็กน้อย

เลือดในกายฉีเทียนเดือดพล่าน ปล่อยจิตต่อสู้อันไร้เทียมทานออกมา ราวกับเทพเจ้าจุติ

เขาชี้หน้าเฉินเทียนมิ่งด้วยมือข้างเดียว น้ำเสียงเย็นยะเยือก "มาตายซะ!"

น้ำเสียงของฉีเทียนเบาบาง แต่คำพูดไม่กี่คำนั้นราวกับเสียงจากขุมนรก ทำให้ผู้คนรู้สึกหวาดกลัวอย่างสุดจะพรรณนา

"อยากตายก็เข้ามา" เฉินเทียนมิ่งตอบกลับอย่างเย็นชา

เขายืนนิ่งอยู่กับที่ ในตอนนี้เขาเก็บความเฉียบคมทั้งหมดไว้ ราวกับเสือดุที่ซ่อนตัวอยู่

"เฉินเทียนมิ่ง การต่อสู้ครั้งต่อไปนี้ จะเป็นการต่อสู้ครั้งสุดท้ายในชีวิตของนาย ฉันหวังว่านายจะไม่ทำให้ฉันผิดหวัง"

ความหมายโดยนัยของฉีเทียนคือนายกำลังจะตาย รีบใช้พลังทั้งหมดออกมา ไม่งั้นจะไม่มีโอกาสอีกแล้ว

"ฮ่าฮ่าฮ่า..."

เฉินเทียนมิ่งหัวเราะไม่หยุด ราวกับได้ยินเรื่องตลกที่สุดในโลก หลังจากนั้นครู่หนึ่ง ดวงตาของเขาก็มองทะลุผ่านความว่างเปล่าเหมือนดาบสองเล่ม กดขี่จิตวิญญาณของผู้คน

เสียงหัวเราะหยุดลงกะทันหัน

เฉินเทียนมิ่งพูดว่า "ฉีเทียน ไม่ใช่ว่าฉันดูถูกนาย แต่นายฆ่าฉันไม่ได้ ในทางกลับกัน ฉันสามารถฆ่านายได้อย่างง่ายดาย”

ในขณะนี้ พลังอันแข็งแกร่งแผ่ออกมาจากร่างกายของเฉินเทียนมิ่ง ราวกับแม่น้ำสวรรค์ที่แตกออก น่ากลัวอย่างยิ่ง

"ฆ่า!"

ฉีเทียนตะโกนเสียงดัง สั่นสะเทือนท้องฟ้า พุ่งเข้าหาเฉินเทียนมิ่งด้วยความเร็วสูง ราวกับดาวดวงใหญ่พุ่งชน

"หึ!" เฉินเทียนมิ่งหัวเราะเยาะอย่างดูถูก พลังลมปราณแผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย พลังชีวิตกวาดไปทั่ว

เขาเหวี่ยงดาบยาวอย่างรวดเร็ว ฟันออกไป

กระแสพลังดาบหลายสายฟาดผ่านอากาศ ส่องประกายเจิดจ้า

“ชิ้ง ชิ้ง ชิ้ง...”

มือของฉีเทียนขยับราวกับอาวุธศักดิ์สิทธิ์แข็งแกร่งที่สุด ปะทะกับดาบที่พุ่งเข้ามา ประกายไฟสาดกระเซ็น เสียงโลหะกระทบกันก้องกังวาน

รอบกายพวกเขา อากาศแตกกระจาย กลายเป็นดินแดนรกร้าง

ทว่าต่อหน้าการโจมตีที่รุนแรงเช่นนี้ ฉีเทียนยังคงยืนหยัด ไม่ได้รับบาดเจ็บแม้แต่น้อย

“ฉีเทียน อย่าซ่อนเร้นอีกต่อไป ใช้ความสามารถที่แข็งแกร่งที่สุดของนายออกมา แล้วฉันจะให้นายตายอย่างมีเกียรติ” เฉินเทียนมิ่งกล่าวด้วยแววตาเย็นชา

นี่ไม่เพียงเป็นการโอ้อวด แต่ยังเป็นความมั่นใจในความไร้เทียมทาน

“กลัวนายหรือไง?” ฉีเทียนกล่าวจบ ฝ่ามือก็ปรากฏหอกยาวสีดำสนิท

หอกยาวสีดำเป็นอาวุธร้าย เพียงแค่ปรากฏ ก็มีเสียงร้องโหยหวนดังขึ้น

“ส่งนายลงนรก” ฉีเทียนถือหอกพุ่งตรงไปฆ่าฉีเทียน

“ฆ่า!”

ฉีเทียนคำราม พลังหยินหยางหมุนวนรอบกาย ราวกับวิญญาณร้ายสิงสู่ หอกในมือแทงออกด้วยคมที่หาที่เปรียบไม่ได้

“ชิ้ง ชิ้ง ชิ้ง”

ดาบและหอกปะทะกันกลางอากาศอย่างต่อเนื่อง ส่งเสียงแหลมเสียดหู สั่นสะเทือนฟ้าดิน

“ตูม!”