วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1956

"เยี่ยฉังเซิง!"

ในวินาทีที่ฉีเทียนเห็นใบหน้าที่แท้จริงของเยี่ยชิว เขาก็จำได้ทันที รูม่านตาหดลงอย่างรวดเร็ว และร้องออกมาว่า “เยี่ยฉังเซิงทำไมถึงเป็นนาย?"

"ทำไมถึงจะเป็นฉันไม่ได้?" เยี่ยชิวถามกลับ

ฉีเทียนกล่าวว่า “นายไม่ได้อยู่ในเผ่าปีศาจเหรอ? นายออกจากเผ่าปีศาจเมื่อไหร่?"

เมื่อเฉินเทียนมิ่งได้ยินดังนั้นก็สบถด่า "นายคนสารเลวฉีเทียน นายกล้าหลอกฉันว่าเยี่ยฉังเซิงแฝงตัวเฉันไปในนิกายดาบชิงอวิ๋น ปากของนายนี่ไม่มีสัจจะเลยสักคำ สมควรแล้วที่ต้องมาพบจุดจบเช่นนี้"

จากนั้น เฉินเทียนมิ่งก็จ้องมองเยี่ยชิว พลางสำรวจอย่างเงียบๆ

"นี่คือเยี่ยฉังเซิงเหรอ?"

"ก็ไม่มีอะไรพิเศษนี่ มีแค่สองตาหนึ่งปากเหมือนคนทั่วไป"

"แต่นายหนูนี้ผิวขาวสะอาด หน้าตางดงามนัก"

"หรือว่าเป็นเพราะรูปโฉมงดงามนี้ ที่ทำให้หยุนซีหลงใหล?"

"เชอะ หยุนซีเป็นที่รักของฉัน เธอไม่มีทางตื้นเขินขนาดนั้น"

ทันใดนั้น เสียงของฉีเทียนก็ขัดความคิดของเฉินเทียนมิ่ง

“เยี่ยฉังเซิง นายสารเลวน้อย นอกจากจะท้าทายสำนักหยินหยางของเราหลายครั้งแล้ว ครั้งนี้ยังปลอมตัวเป็นหลงผู้ซ่า แล้วมาลอบทำร้ายฉันอีกหากท่านอาจารย์ของฉันรู้เฉัน ท่านไม่มีทางปล่อยนายไปแน่" ฉีเทียนกล่าวด้วยความโกรธเกรี้ยว

เยี่ยชิวหัวเราะเยาะ "เมื่ออู๋จี๋เทียนจุนล่วงรู้ นายคงตายไปนานแล้ว"

ฉีเทียน "นาย..."

“นายอะไรของนาย!" เยี่ยชิวพูดอย่างไม่เกรงกลัว "จะบอกให้นะว่า ฉันไม่เพียงแต่จะฆ่านายเท่านั้น สักวันฉันจะฆ่าอู่จี๋เทียนจุนด้วย!"

"ดีนี่!" เฉินเทียนมิ่งปรบมือชอบใจ "สิ่งที่นายคิด ก็คือความฝันของฉันเช่นกัน"

ตื่นเต้นอะไรนักหนาเนี่ย

เยี่ยชิวไม่สนใจเฉินเทียนมิ่ง หันไปสั่งว่า “ไอ้เเก่ ลงมือได้"

"ได้เลย!" อมตะชางเหม่ยเผยโฉมหน้าที่แท้จริง จากนั้นก็ล้วงเอาอิฐสีดำสนิทออกมาจากแขนเสื้อ ชั่งน้ำหนักมันในมือ พลางมองฉีเทียนอย่างเย็นชา

"ไอ้สารเลว นายกล้าหักหลังฉัน ตายซะเถอะ!"

อมตะชางเหม่ยรอคอยเวลานี้มานานแล้ว จึงลงมืออย่างไม่ปรานี อิฐในมือฟาดเฉันใส่แก่นวิญญาณของฉีเทียนเต็มแรง

แก่นวิญญาณของฉีเทียนถูกเฉินเทียนมิ่งโจมตีจนบาดเจ็บสาหัสอยู่แล้ว แล้วยังโดนเยี่ยชิวใช้เข็มหยินหยางชื่อซ้ำเติมจนแทบจะแตกสลายอยู่รอมร่อ ไหนเลยจะทนทานการโจมตีของอมตะชางเหม่ยได้

"ผัวะ!"

แก่นวิญญาณของฉีเทียนแตกสลาย

บุตรเทพอันดับหนึ่งแห่งสำนักหยินหยางพลันสิ้นชีพ!

จากนั้น อมตะชางเหม่ยก็รีบค้นศพของฉีเทียนอย่างรวดเร็ว ในที่สุดก็พบวงแหวนอากาศวงหนึ่งจึงรีบเก็บเฉันกระเป๋า ก่อนแย้มรอยยิ้มราวดอกเบญจมาศผลิบาน

ปัง!

อมตะชางเหม่ยกระหน่ำซ้ำเติมร่างไร้วิญญาณของฉีเทียน ก่อนจะสบถออกมาอย่างสาแก่ใจ "ไอ้เวรเอ๊ย! ในที่สุดก็ตายห่าซะที!"

"ไอ้เด็กเปรต เราต้องเอาข่าวเรื่องฉีเทียนตายไปป่าวประกาศให้โลกรู้"

"ถ้าให้อู่จี๋เทียนจุนรู้ว่าศิษย์รักของมันตาย มันต้องแค้นจนกระอักเลือดแน่"

"ถึงตอนนี้พวกเรายังสู้ไอ้แก่ห่าอู่จี๋เทียนจุนไม่ได้ แต่ถ้าทำให้มันอกแตกตายได้บ้างก็ยังดี ว่ามั้ย?"

เยี่ยชิวยังไม่ทันได้พูดอะไร เฉินเทียนมิ่งก็ชิงพูดขึ้นมา "เต้าจ่างพูดได้ถูกต้องยิ่งนัก..."

"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับแก?" อมตะชางเหม่ยมองเฉินเทียนมิ่งด้วยสายตาเหยียดหยาม “ฉันคุยกับไอ้เด็กเปรตอยู่ แกเห่าหาพระแสงอะไร?"

เห่า?

เฉินเทียนมิ่งชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตระหนักได้ว่าโดนด่า จึงชี้หน้าอมตะชางเหม่ยด้วยความโกรธ "แกด่าฉันว่าเป็นหมา?"

"แล้วไม่ใช่เหรอ?" อมตะชางเหม่ยตอบกลับ “นางฟ้าหยุนซีไม่เคยมีใจให้แก แต่แกก็ยังหน้าด้านจะแต่งงานกับเธอ ไม่ใช่หมาแล้วเป็นอะไร?"