วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1958

เฉินเทียนมิ่งได้ยินดังนั้นก็หัวเราะอย่างโมโห "แกกล้าว่าดาบนักบุญใหญ่เป็นแค่เศษเหล็กงั้นเหรอ เยี่ยฉังเซิง ฉันไม่รู้จะว่าแกอวดดีหรือว่าโง่ดี"

"บางทีแกอาจยังไม่รู้ว่าในระดับเดียวกัน ใครมีดาบนี้อยู่ในมือก็ไร้เทียมทาน"

"ด้วยพลังของฉัน เพียงแค่ปลุกดาบนักบุญใหญ่ แกก็จะไม่มีทางสู้"

เยี่ยชิวตอบอย่างใจเย็น "ลองดูก็ได้"

เชี่ย! อวดดีชะมัด!

"ลองก็ลอง" เฉินเทียนมิ่งปาดฝ่ามือลงบนคมดาบ เลือดถูกดูดซับเข้าไป

ในพริบตา ดาบยาวก็หนักอึ้งราวกับภูเขา กดทับจนดูเหมือนอากาศจะแหลกสลาย

มันกลายเป็นสีดำมืด ราวกับเหวลึกที่กลืนกินจิตใจผู้คน

ในเวลาเดียวกัน ความคมกริบที่หาใดเปรียบก็พุ่งออกมา ดุจอสูรกายยุคบรรพกาลที่หลุดจากกรง สามารถฟาดฟันฟ้าดิน มีเจตจำนงฆ่าอันไร้ขอบเขต ทำให้ผู้คนอกสั่นขวัญหาย

เฉินเทียนมิ่งก้าวขึ้นไปบนท้องฟ้า

"เยี่ยฉังเซิง ไปตายซะ!"

เฉินเทียนมิ่งถือดาบยาวฟาดลงมา ทันใดนั้น ดูเหมือนฟ้าดินทั้งผืนจะถูกผ่าออก

ดาบนักบุญใหญ่ ไร้ผู้ต้าน

แต่เยี่ยชิวยังคงนิ่งเฉย รอจนดาบนักบุญใหญ่ใกล้จะถึงตัว แสงสีทองก็พุ่งออกมาจากดวงตาของเขา

"ฉ่าง!"

ประกายโลหะทองสาดกระจายเมื่อดาบของเฉินเทียนมิ่งปะทะเข้ากับคมดาบนักบุญใหญ่

เสียงกึกก้องกังวานดังสนั่นหวั่นไหว ทั่วทั้งผืนฟ้าราวกับจะสั่นสะเทือน

เฉินเทียนมิ่งตัวสั่นสะท้าน ร่างของเขาถูกแรงปะทะผลักกระเด็นถอยหลังไปหลายก้าว ราวกับถูกพายุซัดกระหน่ำ

เมื่อทรงตัวได้ เขาก้มมองดาบยาวคู่ใจในมือ เพียงเพื่อจะพบว่าคมดาบที่เคยคมกริบ บัดนี้กลับปรากฏรอยบิ่นราวกับถูกสัตว์ร้ายกัด

"เป็นไปไม่ได้!" เฉินเทียนมิ่งร้องเสียงหลง ใบหน้าซีดเผือด

ดาบเล่มนี้เป็นสมบัติตกทอดจากปู่ของเขา มันแข็งแกร่งไร้เทียมทาน ไม่อาจทำลายได้ แต่ตอนนี้กลับมีรอยบิ่น

"เยี่ยฉังเซิงทำได้ยังไง?" สายตาของเขาจับจ้องไปที่เยี่ยชิว เบื้องหน้าของเยี่ยชิวปรากฏดาบยาวสีทองลอยเด่น

ดาบเล่มนั้นดูเก่าแก่ ลึกลับ น่าเกรงขาม แสงสีทองเรืองรองออกมาจากตัวดาบ ด้านหนึ่งของดาบปรากฏภาพดวงอาทิตย์ ดวงจันทร์ และดวงดาว อีกด้านหนึ่งเป็นภาพภูเขา แม่น้ำ และต้นไม้ นอกจากนี้ยังมีอักขระโบราณนับไม่ถ้วนสลักอยู่บนดาบ

"นี่มัน...ดาบเซวียนหยวน ดาบศักดิ์สิทธิ์แห่งยุคบรรพกาล!" เฉินเทียนมิ่งเบิกตากว้างด้วยความตกตะลึง

เขาเป็นถึงบุตรเทพแห่งนิกายดาบชิงอวิ๋น และทายาทของตระกูลเฉิน ในฐานะจอมยุทธ์ผู้เชี่ยวชาญวิชาดาบ แม้เขาไม่เคยเห็นดาบเซวียนหยวนมาก่อน แต่เขาก็เคยได้ยินคำบรรยายเกี่ยวกับดาบศักดิ์สิทธิ์เล่มนี้มานับครั้งไม่ถ้วน

"ไม่แปลกใจเลยที่ดาบนักบุญใหญ่จะมีรอยบิ่น ที่แท้เยี่ยฉังเซิงมีดาบเซวียนหยวนอยู่ในมือ"

"แต่แปลก...ดาบเซวียนหยวนเป็นดาบแห่งคุณธรรม มีเพียงผู้ที่มีบุญญาธิการสูงส่งเท่านั้นจึงจะครอบครองได้ แล้วเยี่ยฉังเซิงได้มันมาจากไหน?"

"และที่สำคัญเยี่ยฉังเซิงยังมีดาบสังหารเซียนที่สาบสูญไปนานของนิกายดาบชิงอวิ๋นอีกด้วย"

"ดูเหมือนว่าเขาจะมีความลับมากมายซ่อนอยู่"

เฉินเทียนมิ่งจ้องมองดาบเซวียนหยวนอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะแสยะยิ้มออกมา

"ถึงจะเป็นดาบเทพอันดับหนึ่งแห่งยุคบรรพกาล แต่ถ้าไร้วิญญาณดาบ ก็ไม่มีอะไรน่ากลัว"

“เยี่ยฉังเซิง ฉันจะให้โอกาสแกเป็นครั้งสุดท้าย มอบมรดกจักรพรรดิมังกรและดาบเซวียนหยวนมาให้ฉัน พร้อมกับบอกวิธีฝึกฝนดาบสังหารเซียนมา ฉันจะไว้ชีวิตแก"

"ไม่เช่นนั้น ฉันจะหั่นแกเป็นชิ้นๆ"

เยี่ยชิวตอบกลับอย่างเย็นชา "เฉินเทียนมิ่ง เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว แกจะพูดพล่ามทำไม อยากฆ่าฉันก็ลงมือเลย"

ไอ้เวร!

เฉินเทียนมิ่งหน้าดำคล้ำสบถออกมา ก่อนจะพูดว่า “เยี่ยฉังเซิง ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ฉันก็จำเป็นต้องส่งแกไปลงนรก"

พูดจบ เฉินเทียนมิ่งก็ชูดาบยาวขึ้นพร้อมกับตะโกนว่า "เยี่ยฉางเซิง ตอนนี้แกจะเสียใจก็ยังทัน"

ครั้งนี้ เยี่ยชิวสัมผัสได้ถึงแรงกดดันอันรุนแรง เขาจึงเพิ่มความระมัดระวังอย่างเงียบๆ แต่ปากก็ยังคงพูดอย่างดูถูก "จะสู้ก็สู้ อย่ามาพูดมากน่ารำคาญ"

"ดี ดีมาก!" เฉินเทียนมิ่งโกรธจัด ฟาดฟันดาบใส่เยี่ยชิว

ตูม!

กระแสดาบรุนแรงราวกับภูเขาถล่มทะเลทราย แสงสีขาวสว่างเจิดจ้าพวยพุ่งออกมา ทำให้ดาบส่องประกายเจิดจ้า