วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1960

"เชี่ยเอ๊ย!"

อมตะชางเหม่ยตะโกนลั่น "ปากดีแต่ใจเสาะ ไอ้หมอนี่หน้าด้านกว่าฉันอีก!"

"เฉินเทียนมิ่ง แกหนีไม่พ้นหรอก!" เยี่ยชิวตั้งท่าจะไล่ตาม แต่ถูกอมตะชางเหม่ยขวางเอาไว้

"ไอ้เด็กเปรต ไม่ต้องตามหรอก" อมตะชางเหม่ยแสยะยิ้ม

เฉินเทียนมิ่งหันกลับมามองเยี่ยชิว เห็นว่าอีกฝ่ายไม่ตามมา ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

"ยังมีชีวิตอยู่ก็ยังมีความหวัง"

"แต่ไม่คิดเลยว่า อุตส่าห์เหนื่อยมาตั้งนาน สุดท้ายมรดกจักรพรรดิมังกรกลับตกไปอยู่ในมือของเยี่ยฉังเซิง"

"น่าโมโหชะมัด"

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เฉินเทียนมิ่งก็ตะโกนเสียงดัง "เยี่ยฉังเซิง แกคอยดูเถอะ ฉันจะต้องกลับมาจัดการแกให้ได้"

ฟิ้ว!

เฉินเทียนมิ่งพุ่งเข้าไปในถ้ำ

แต่ทันทีที่เข้าไปในถ้ำ เขาก็สัมผัสได้ถึงอันตรายถึงชีวิต แต่ยังไม่ทันจะรู้ว่าอันตรายนั้นมาจากไหน แสงสว่างจ้าก็สาดส่องไปทั่วทั้งถ้ำ

ตูม!

พลังอันมหาศาลซัดเขาจนกระเด็นออกมา นอนจมกองเลือดอยู่ที่พื้นหน้าปากถ้ำ

"นี่มัน...ค่ายกลสังหารนักปราชญ์!"

เฉินเทียนมิ่งแทบคลั่ง! จนถึงตอนนี้ เขาก็เพิ่งเข้าใจว่าทำไมเยี่ยชิวถึงไม่ไล่ตามเขา

"เยี่ยฉังเซิง! แกมันร้ายกาจ!" เฉินเทียนมิ่งตะโกนด่า "กล้าดักรอฉันในถ้ำด้วยค่ายกลสังหารนักปราชญ์ ! แกมันไร้คุณธรรม!"

"ไร้คุณธรรมงั้นเหรอ?" เยี่ยชิวแสยะยิ้มเย็นชา "ถ้าฉันไร้คุณธรรมจริง นายคงตายไปแล้ว"

"เฉินเทียนมิ่ง ยังมีลูกไม้เด็ดอะไรอีกก็งัดออกมา!"

"ฉันจะให้โอกาสนายอีกครั้ง"

ริมฝีปากของเยี่ยชิวยกยิ้มหยัน

ถึงเฉินเทียนมิ่งจะโกรธ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ไม่ว่าจะแข่งอะไร เขาก็ไม่ใช่คู่มือของเยี่ยชิว

"เยี่ยฉังเซิง พวกเราคุยกันดีๆ ได้ไหม" เฉินเทียนมิ่งพูดด้วยน้ำเสียงประจบประแจง "ฉันตัดสินใจแล้ว ฉันไม่เอาแล้ว มรดกจักรพรรดิมังกรน่ะ"

"ฉันจะไม่แย่งหยุนซีจากนายด้วย"

"ปล่อยฉันไปได้ไหม?"

เยี่ยชิวพูด "นายไม่ใช่ว่าจะฆ่าฉันหรอกเหรอ? ลงมือสิ!"

บัดซบ! ถ้าฉันฆ่านายได้ ฉันจะมายืนเสียเวลากับนายทำไม?

"เยี่ยฉังเซิง ถึงวันนี้จะเป็นวันแรกที่เราเจอกัน แต่ฉันก็ได้ยินเรื่องราวของนายมาบ้าง พูดตามตรง ฉันชื่นชมนายนะ"

"ในตงฮวงทั้งหมด มีไม่กี่คนที่กล้าท้าทายสำนักหยินหยาง แม้แต่นายสำนักของฉันยังต้องทนกล้ำกลืนฝืนทนต่อการยั่วยุของสำนักหยินหยาง แต่นายกลับทำเรื่องที่เหลือเชื่อ"

"เยี่ยฉังเซิง! ไว้ชีวิตฉันเถิด!"

"ฉันยอมรับนายเป็นพี่ใหญ่!"

ถึงแม้ก่อนหน้านี้เฉินเทียนมิ่งจะอวดเบ่งคับฟ้า แต่พอถึงคราวคับขัน เขากลับกลายเป็นคนขี้ขลาดตาขาว

หรือจะพูดอีกอย่างว่า นี่เป็นแผนเอาตัวรอดของเขา

เขาคิดไว้แล้วว่า ถ้าเยี่ยชิวไว้ชีวิตเขา เมื่อเขากลับไป เขาจะขอให้ปราชญ์ผู้แข็งแกร่งในตระกูลออกมาจัดการเยี่ยชิว

เยี่ยชิวเดินอย่างเชื่องช้าไปหาเฉินเทียนมิ่ง พลางพูดไปด้วยว่า "เฉินเทียนมิ่ง อย่ามาทำเหมือนฉันเป็นเด็กสามขวบ นายคิดว่าฉันดูไม่ออกรึไงว่านี่เป็นแผนถ่วงเวลาของนาย"

เฉินเทียนมิ่งยังคงทำสีหน้าเรียบเฉย พูดว่า "เยี่ยฉังเซิง นายเข้าใจผิดแล้ว ฉันไม่ได้มีเจตนาร้ายต่อนายจริงๆ ถ้านายไว้ชีวิตฉัน ต่อไปฉันจะร่วมมือกับนาย จัดการสำนักหยินหยางด้วยกัน"

"ฉันไม่ต้องการ" เยี่ยชิวปฏิเสธทันที

เฉินเทียนมิ่งพูดต่อ "งั้นฉันจะเป็นน้องเล็กของนาย นายเป็นพี่ใหญ่ของฉัน"

เยี่ยชิวพูด "ฉันไม่ต้องการคนไร้ค่ามาเป็นน้องเล็ก"

เฉินเทียนมิ่งกัดฟันพูด "เยี่ยฉังเซิง ขอแค่นายไว้ชีวิตฉัน ฉันจะจงรักภักดีต่อนาย"

"จงรักภักดี? นายหมายความว่าจะเป็นทาสรับใช้ของฉัน?" เยี่ยชิวส่ายหัว "ฉันไม่เลี้ยงคนไร้ค่า"