วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1967

เมื่อเห็นเยี่ยชิวยืนอยู่ตรงหน้าหัวมังกร อมตะชางเหม่ยก็จมอยู่กับความคิดและอดไม่ได้ที่จะถามว่า “เจ้าหนู คุณกำลังคิดอะไรอยู่?”

“พูดตามตรง ฉันเคยลิ้มรสอาหารเลิศรสทุกประเภทจากภูเขาและทะเล แต่ฉันไม่เคยลิ้มรสเนื้อมังกรเลย?” เยี่ยชิวตอบ

“น่าเสียดายที่หัวมังกรตัวนี้ไม่มีเนื้อ ไม่งั้นเราคงตุ๋นมันได้”

ขณะที่เขาพูดเช่นนี้ ดวงตาของอมตะชางเหม่ยก็เหลือบไปรอบๆ และพูดเสริมว่า “เอาหัวมังกรตัวนี้ออกมาทำซุปดีไหม?”

“หัวมังกรตัวใหญ่ขนาดนี้ เราคงกินซุปไม่หมดหรอก ถ้าเราแช่ส่วนที่เหลือในเหล้าล่ะ?”

“หัวมังกรที่แช่ในเหล้า คงดีต่อพลังชีวิตแน่นอน”

เยี่ยชิวกระตุกมุมปาก

คิดในใจว่า โชคดีที่ร่องรอยแห่งจิตสำนึกเทพของจักรพรรดิมังกรหายไปหมด มิฉะนั้น หากจักรพรรดิมังกรได้ยินเช่นนั้น เขาคงฉีกอมตะชางเหม่ยเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยอย่างแน่นอน

จักรพรรดิมังกรผู้ยิ่งใหญ่ แม้จะถูกทำให้เหลือเพียงกระดูก ก็ไม่ยอมทนต่อการถูกทำลายล้าง

เยี่ยชิวกล่าวอย่างเข้มงวด “ผู้เฒ่า อย่าดูหมิ่นจักรพรรดิมังกร และอย่าคิดถึงหัวมังกร ฉันสัญญากับจักรพรรดิมังกรไว้แล้วว่าจะเอาร่างของเขาไปฝังที่ก้นทะเลตะวันออก”

“จักรพรรดิมังกรยังไม่ตายเหรอ” อมตะชางเหม่ยตกใจและรีบซ่อนตัวอยู่ข้างหลังเยี่ยชิวพร้อมกระซิบว่า “เจ้าหนู จักรพรรดิมังกรอยู่ที่ไหน?”

“คำพูดที่ฉันเพิ่งพูดไปนั้น คงไปไม่ถึงเขาหรอกใช่ไหม?”

“คุณต้องช่วยฉันนะ”

ขี้ขลาด

เยี่ยชิวตอบว่า “จักรพรรดิมังกรได้สิ้นชีพไปนานแล้ว ฉันพบเพียงร่องรอยของจิตสำนึกเทพเท่านั้น แต่สิ่งนั้นก็สลายไปเช่นกัน”

“บ้าเอ๊ย คุณทำให้ฉันกลัวแทบตาย” อมตะชางเหม่ยกล่าวพร้อมตบหน้าอกและหายใจออกแรงๆ “เจ้าหนู เราจะออกไปจากที่นี่ได้ยังไงกันต่อ?”

“อย่าลืมนะว่า ข้างนอกมีมหาอำนาจระดับนักบุญอยู่หกคน”

“ตอนนี้ อัจฉริยะของกองกำลังหลักทั้งหกแห่งในตงฮวงตายไปแล้ว ถ้าเราออกไป เราก็จะเดือดร้อนหนักแน่!”

นี่เป็นปัญหาที่ยากจริงๆ

“คุณคิดว่าเราควรทำอย่างไร?” เยี่ยชิวถาม

อมตะชางเหม่ยกล่าว “วิธีที่ปลอดภัยที่สุดคืออยู่ที่นี่และอย่าออกไป”

“รังฝังศพมังกรมีสภาพแวดล้อมพิเศษ ผู้มีพลังระดับนักบุญไม่สามารถเข้ามาได้ เราสามารถซ่อนตัวที่นี่ได้ไม่จำกัดเวลา”

“เรามีสมุนไพรและยาอายุวัฒนะวิญญาณ รวมทั้งอาหารด้วย เราสามารถอยู่รอดที่นี่ได้หลายร้อยปี และเมื่อคุณกลายเป็นนักบุญแล้ว เราก็สามารถออกไปเพื่อต่อสู้ได้”

“คุณคิดอย่างไรกับแนวคิดนี้ เจ้าหนู?”

“ไม่เท่าไหร่” เยี่ยชิวตอบ “ถ้าเราอยู่ที่นี่อีกหลายร้อยปี ผู้คนในโลกธรรมดาก็คงจะกลายเป็นขี้เถ้าไปนานแล้ว”

“ทำไมฉันถึงเริ่มต้นเส้นทางแห่งการฝึกฝน? ไม่ใช่เพื่อปกป้องผู้ที่ฉันต้องการปกป้องเหรอ”

“ไม่ว่าจะอย่างไร เราต้องออกไป”

อมตะชางเหม่ยแนะนำ “เจ้าหนู อย่าหุนหันพลันแล่น มีผู้มีพลังระดับนักบุญอยู่หกคนอยู่ข้างนอก เราจัดการพวกเขาไม่ได้”

“บางทีเราอาจจะจัดการได้” เยี่ยชิวกล่าว “วัวต้าลี่ยังรอเราอยู่ข้างนอก ด้วยพละกำลังของเขา ถ้าเขาทุ่มสุดตัว เขาสามารถต่อสู้กับผู้มีพลังระดับนักบุญสามราย”

“ส่วนผู้มีพลังระดับนักบุญที่เหลืออีกสามราย ฉันจะจัดการเอง”

อมตะชางเหม่ยถาม “คุณจะจัดการกับนักบุญอย่างไรเมื่อการฝึกฝนของคุณอ่อนแอมาก?”

เยี่ยชิวตอบ “ฉันมีไฟพิเศษระดับจักรพรรดิ และฉันก็ยังมีหม้อเฉียนคุนด้วย”

“ผู้เฒ่า คุณไม่มีเต่าดำหนุ่มอยู่ด้วยหรือ”

“ถ้าจำเป็น ให้เต่าดำหนุ่มถวายเลือดของมัน แล้วฉันจะเปิดใช้งานหม้อเฉียนคุน”

“ฉันปฏิเสธที่จะเชื่อว่า หม้อเฉียนคุนห้าใบไม่สามารถจัดการกับผู้มีพลังระดับนักบุญสามราย”

อมตะชางเหม่ยไม่พอใจและบ่นว่า “คุณยังมีกิเลนหนุ่มอยู่ด้วย เลือดของมันก็พอแล้ว ทำไมคุณต้องใช้เลือดเต่าดำด้วย”

“อีกอย่าง เมื่อเราออกไป อาจไม่ใช่แค่ผู้ทรงพลังระดับนักบุญหกคนอยู่ข้างนอก”

“คุณอย่าลืมว่า เซี่ยวยี่เฉินเป็นลูกชายของผู้นำสำนักปู่เทียน การตายของเขาจะทำให้สำนักปู่เทียนสั่นคลอนทั้งหมดอย่างแน่นอน”

“นอกจากนี้ ปู่ของเฉินเทียนมิ่งเป็นผู้อาวุโสของนิกายดาบชิงอวิ๋น เป็นไปได้ที่บรรพบุรุษของตระกูลเฉินจะมาด้วยตนเอง”

“และหวังซง ครอบครัวของเขาจากพื้นที่เทพฮวงกู่ของตระกูลหวังก็ไม่ควรล้อเล่น”

“หากกองกำลังหลักทั้งหกส่งผู้แข็งแกร่งออกไปอีก แม้ว่าคุณจะเปิดใช้งานหม้อเฉียนคุน เราก็อาจไม่สามารถหลบหนีได้ เจ้าหนู……”

“คุณพูดน้อยกว่านี้หน่อยได้ไหม?” เยี่ยชิวขัดจังหวะอมตะชางเหม่ย รู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย “เราค่อยคุยกันเรื่องทีหลัง”