วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 198

คุณป้างั้นเหรอ?

หลี่ลี่เหริน พอได้ยินสามคำนี้ถึงกับเกรี้ยวโกรธ

เธอเป็นใคร?

ประธานองค์กรถังถังลี่เหริน ผู้ประกอบการด้านความงามชื่อดังในเจียงโจว ในวันธรรมดาต่างก็มีผู้ชายมากมายต้องการที่จะได้ใกล้ชิดและเป็นส่วนตัวกับเธอทั้งนั้น

จริงๆแล้วเธออายุก็ไม่ใช่น้อยแล้ว แต่เธอมั่นใจในเสน่ห์ของตัวเองมาก

ไม่เช่นนั้น เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยอายุสิบแปดปีในบริษัทคงไม่เขินอายทุกครั้งที่เห็นเธอหรอก

แต่วันนี้ เจ้าหนุ่มคนนี้ไม่เพียงแต่ไม่สนใจเสน่ห์ของเธอ แต่ยังเรียกเธอว่าคุณป้าอีกด้วย

มันรับไม่ได้

อย่างไรก็ตาม หลี่ลี่เหรินไม่ใช่คนที่จะมาล้อเล่นด้วย แม้ว่าในใจเธอจะโกรธมาก แต่บนหน้ากลับไม่ได้แสดงอาการไม่พอใจ

“สุดหล่อ คุณพูดอย่างนี้ ฉันก็เสียใจนะ”

“หากมีอะไร เราเข้าไปคุยข้างในดีไหม?”

หลี่ลี่เหริน ก้าวไปข้างหน้าเดินไปหาเยี่ยชิว และกระซิบ: "แม้ว่าฉันจะแก่กว่านิดหน่อย แต่ฉันก็ยังมีประสบการณ์มากในบางด้าน เราสามารถหาสถานที่สำหรับการสื่อสารที่ดีแบบลึกซึ้งได้ คุณคิดว่าอย่างไรดีล่ะ ?"

โจวจือเหลียงเมื่อได้ยินแบบนี้ ก็รู้สึกอิจฉาในใจ

หลี่ลี่เหรินอายุนั้นก็ไม่เด็กแล้วจริงๆ แต่ผู้ชายของเธอนั้นเสียชีวิตไปนานแล้ว เธอได้รับการดูแลอย่างดีและเสน่ห์ของเธอยังคงมีอยู่ ผู้คนมากมายปรารถนาเธอ

หนึ่งในนั้นคือโจวจือเหลียง

ให้ตายเถอะ เด็กคนนี้มีดีอะไร? ทำไมเขาต้องมีโอกาสกับผู้หญิงที่ฉันไม่เคยนอนด้วย?

โจวจือเหลียง กำลังเตรียมที่จะพูดเมื่อเขาเห็น หลี่ลี่เหรินหันกลับมาและขยิบตาให้เขา

ทันใดนั้น โจวจือเหลียงก็เข้าใจ

การเคลื่อนไหวของ หลี่ลี่เหริน เป็นแผนถ่วงเวลา

ขั้นแรกหลอกเยี่ยชิวเข้าไปในคริสตัล พาเลซจากนั้นนำโลงศพออกไป เพื่อยุติเรื่องวุ่นวายเหล่านี้ จากนั้นหาโอกาสจัดการกับเยี่ยชิว

“ไม่น่าแปลกใจเลยที่เธอสามารถสร้างองค์กรที่ใหญ่ขนาดนี้ได้ เขามีกลอุบายจริงๆ” โจวจือเหลียงพูดอย่างแอบๆ

แต่เขาไม่คาดคิดว่า ทั้งหมดที่หลี่ลี่เหรินทำนั้น ที่จริงแล้วเยี่ยชิวมองออกมานานแล้ว

“คุณป้า เราต่างก็เป็นผู้ใหญ่กันแล้ว ไม่จำเป็นต้องเล่นกลราคาถูกๆ แบบนี้กับฉันหรอก”

เยี่ยชิวพูดด้วยใบหน้าที่เย็นชาและด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น: "โทรหาโจวฮ่าวและหลี่เฉียนเฉิงออกมาทันที ไม่อย่างนั้น อย่าหาว่าฉันหยาบคาย"

“สุดหล่อ ฉันคิดว่าพวกเรา...”

“อย่าพูดอะไรไร้สาระ ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับคุณ”

เยี่ยชิวใจร้อนเล็กน้อย

ผู้หญิงคนนี้แม้จะอายุเท่ากัน แต่ก็ยังอวดดีและน่ารำคาญ

โดยเฉพาะคำพูดที่เธอเพิ่งพูดนั้นน่าขยะแขยงยิ่งกว่าเดิม

ในที่สุดรอยยิ้มบนใบหน้าของ หลี่ลี่เหรินก็หายไป

หลังจากอาศัยอยู่ในเจียงโจวมาหลายปี นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้พบกับคนที่ไม่ได้สนใจเธอ

ไม่สมเหตุสมผลสิ้นดี

หลี่ลี่เหรินพูดด้วยใบหน้าเย็นชา: "พ่อหนุ่ม คุณโจวและฉันต่างก็ยุ่งมาก โดยปกติแล้วมีคนต้องการพบเราเป็นจำนวนมาก แต่ก็ไม่มีใครได้พบ วันนี้เราอยู่คุยที่นี่กับคุณมานานมากนั่นก็เพราะว่าเราให้เกียรติท่าน"

“มันไม่ได้เกินจริงที่จะพูด นี่คงเป็นบุยทั้งหมดที่บรรพบุรุษคุณสะสมมานับแปดชั่วอายุคน”

“ไม่เป็นไรถ้าคุณรู้สึกไม่เป็นเกียรติ ถ้าหากไม่เข้าใจเหตุผลอยู่แบบนี้ ทำไม? อยากมีเรื่องอย่างนั้นเหรอ?”

“ฉันขอเตือนคุณ ฉันมีความเชื่อมโยงมากมายในแวดวงขาวดำของเจียงโจว หากคุณมองข้ามความหวังดีนี้ไป ก็ระวังว่าฉันจะจับคุณโยนลงแม่น้ำให้ปลากินซะ”

"แต่……"

หลี่ลี่เหรินเปลี่ยนเรื่อง รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธออีกครั้งและพูดว่า: "วันนี้เป็นวันที่ดีสำหรับเราทั้งสองที่จะจัดงานเลี้ยงต้อนรับทางธุรกิจที่นี่ ฉันไม่ต้องการให้สิ่งที่ไม่น่ายินดีเกิดขึ้นหรอกนะ"

“เห็นว่าคุณยังเด็กอยู่ ฉันจึงยินดีที่จะให้โอกาสคุณ”

“งานต้อนรับครึ่งหลังต้องเต้นรำ วันนี้ฉันไม่ได้พาคู่เต้นรำมา คุณมาเป็นคู่เต้นรำของฉันแล้วกัน!”

หลังจากที่หลี่ลี่เหรินพูดจบ เธอก็เอื้อมมือไปจับแขนของเยี่ยชิว

"ออกไป!"