วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2015

"บูม!"

เมื่อผู้อาวุโสรองพูดคำนี้ออกมา ราวกับสายฟ้าฟาดในวันท้องฟ้าปลอดโปร่ง ฟาดไปยังหัวของเยี่ยหวู่ซวง

“ชิวเอ๋อร์ ตายแล้ว....”

“ทำไม?”

“อ้าก....”

ตาของเยี่ยหวู่วงแดงก่ำขึ้นมา ทั้งร้องตะโกนอย่างโกรธเคือง

“ปัง!”

ฝ่าเท้าของผู้อาวุโสรองสั่นเล็กน้อย หน้าอกของเยี่ยหวู่ซวงงจมลงไป มีเลือดเต็มปากพุ่งออกมา

“ไม่พูดก็ไม่ได้ ว่าเจ้าก็ยังมีความเป็นคนอยู่จริง ๆ”

“ฆ่าคนจากสำนักหยินหยางไปมากมาย ตามจับมาก็ตั้งนาน ในวันนี้จับเจ้าได้แล้ว เจ้าเองก็ควรจะภูมิใจเช่นกัน”

“หลังจากที่กลับไป ข้าจะรายงานต่อเจ้าสำนัก ว่าฆ่าเจ้าทิ้งไปล้ว....”

ในเวลานี้เอง

“ชิวเอ๋อร์ ชิวเอ๋อร์....” ปากของเขายังคงตะโกนเรียกร้องออกมา จากนั้นน้ำตาจากตาทั้งคู่ก็ไหลลงมาอาบแก้มของเยี่ยหวู่ซวง

ผู้ชายคนหนึ่งหลั่งน้ำตาในชีวิตของเขาสองครั้ง น้ำตาหนึ่งสำหรับคนทั่วไป และอีกหนึ่งน้ำตาเพื่อความงาม

สำหรับเยี่ยหวู่ซวงแล้ว ไม่ใช่เพราะสำหรับคนทั่วไป และเพื่อความงาม แต่เพราะคนที่รัก!”

เมือผู้อาวุโสรองได้เห็นฉากนี้ เขาโกรธมาก ฝ่าเท้าสั่นและมีแรงพุ่งออกมา

“ชวิ้ง...”

ปากของเยี่ยหวู่ซวงกระอักเลือดออกมาอีกครั้ง

ผู้อาวุโสรองกล่าวด้วยความโกรธ “ข้าผู้อาวุโสกำลังคุยกับเจ้า เจ้าได้ฟังอยู่หรือไม่?”

“เยี่ยหวู่ซวง ไม่ใช่ว่าเจากำเริบเสิบสานมากนัหรือ?”

“ตอนนี้ทำไมเหมือนกับหมาแล้วล่ะ คุกเข้าลงไปให้ข้าผู้อาวุโส”

ผู้อาวุโสรองรู้สึกภูมิใจ หลังจากอยู่ในวังพิทักษ์วิญญาณมาหลายปี นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเหยียบย่ำใครบางคนไว้ใต้เท้าของเขา

สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ บุคคลที่อยู่ใต้ฝ่าเท้าของเขา คือศัตรูของสำนักหยินหยาง

หากไม่มีคำสั่งจากอู่จี๋เทียนจุน ว่าให้พาเยี่ยหวู่ซวงกลับไปทั้งเป็น ผู้อาวุโสรองก็คงจะฆ่าเยี่ยหวู่ซวงไปแล้ว

เยี่ยหวู่ซวงถาม “ลูกชายข้าตายอย่างไร?”

ผู้อาวุโสรองกล่าวว่า "เดิมทีข้าจะไม่พูดเรื่องไร้สาระกับเจ้า แต่เนื่องจากจ้ากำลังจะตาย งั้นข้าจะบอกให้"

“สถาการณ์ที่เป็นรูปธรรมข้าผู้อาวุโสชัดเจน ข้ารู้เพียงว่า เยี่ยฉังเซิงถูกผู้อาวุโสเฉินเสวียนที่เป็นปราชญ์ระดับต้นลงมือฆ่าที่สุสานมังกร ไม่เหลือแม้แต่กระดูก”

ไม่เหลือแม้แต่กระดูก!!

เมื่อเยี่ยหวู่ซวงได้ยินสี่คำนี้ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง มือก็กำหมัดแน่น

ผู้อาวุโสรองดูเฉยเมย แล้วพูดว่า "พวกเจ้าสองพ่อลูกเป็นคู่รักที่มีคุณธรรมจริงๆ"

“เยี่ยฉังเซิงไม่เพียงท้าทายสำนักหยินหยางของพวกข้าหลายครั้ง สังหารคนของสำนักหยินหยางไปหลายคน เขายังฆ่าผู้คนจากสำนักปู่เทียน และนักบุญใหญ่คนจากสามดินแดนศักดิ์สิทธิ์ด้วย”

“ยกเว้นนิกายดาบชิงอวิ๋น หกกองกำลังชั้นนำในตงฮวง กองกำลังอื่นๆ ทั้งหมดล้วนเป็นศัตรูของลูกชายของเจ้า”

“ข้ายังได้ยินมาว่า ลูกชายของเจ้ามีส่วนเกี่ยวข้องกับเผ่าปีศาจ คนอย่างเขาจะถูกทุกคนลงโทษ”

“ น่าเสียดายที่เฉินเสวียนฆ่าเขา ไม่เช่นนั้นข้าผู้อาวุโสจะดำเนินการและสังหารเย่ฉางเซิงด้วยฝ่ามือของเขาเด้วยตัวข้าเอง”

เมื่อพูดเช่นนี้ ผู้อาวุโสรองก็เหลือบมองเยี่ยหวู่ซวง แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า "เจ้าเองก็ไม่ต้องเศร้าเหมือนกัน"

“ถึงแม้ศพลูกชายเจ้าจะสลายไปแล้ว แต่เขาก็ยังเก็บโลงศพไว้ได้ ดีมากใช่ไหม?”

“จะว่าไป หลังจากเจ้าพบกับเจ้าสำนักแล้ว จากนั้น เจ้าจะลงไปพบลูกชายของเจ้าอีกครั้งในไม่ช้า”

ผู้อาวุโสรองคิดดีแล้วว่า หลังจากที่กลับไป จะบอกอู่จี๋เทียนจุนว่าฆ่าเยี่ยหวู่ซวงไปแล้ว

คนอย่างเยี่ยหวู่ซวง เป็นไปไม่ได้ที่จะยอมแพ้ นอกจากนี้ เยี่ยหวู่ซวงสามารถฆ่าศัตรูได้ด้วยการก้าวกระโดด และศักยภาพของเขามีไม่สิ้นสุด หากเขาไม่ฆ่าเขา เขาจะกลายเป็นปัญหาใหญ่ในอนาคตอย่างแน่นอน

“เอาล่ะ หยุดพูดไร้สาระ แล้วกลับมากับข้า!”

หลังจากที่ผู้ผู้อาวุโสรองพูดจบ เขาก็ก้าวเท้าขวาออกไป แล้วเอื้อมมือไปจับเยี่ยหวู่ซวง

“กลับไปกับเจ้า? ฝันไปเถอะ” เยี่ยหวู่ซวงตะโกนเสียงดัง ขาหลุดออกมาจากใต้ฝ่ามือของผู้อาวุโสรองเหมือนปลาชนิดหนึ่ง

“เยี่ยหวู่ซวง เหตุใดเจ้าถึงทำเช่นนี้? ต่อหน้าข้าผู้อาวุโส เจ้าไม่มีโอกาสที่จะต่อต้านเลย” หลังจากที่ผู้อาวุโสรองพูดเช่นนั้น เขาก็คว้าเยี่ยหวู่ซวงไว้