วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2062

“ฝานเอ๋อร์…”

เมื่อเห็นศีรษะของเฉินฝานละลายกลายเป็นน้ำอย่างฉับพลัน ใบหน้าของผู้อาวุโสตระกูลเฉินก็แสดงความตื่นตระหนก เขารีบยื่นมือทั้งสองออกมารองรับน้ำที่เหลืออยู่

“ลูกฝาน ฝานเอ๋อร์…”

ร่างของผู้อาวุโสตระกูลเฉินสั่นเทา มันไม่ได้เกิดจากความโกรธ แต่เป็นเพราะความหวาดกลัวและไม่สบายใจ

เพราะเขามีลูกชายเพียงคนเดียวเท่านั้น!

“ฝานเอ๋อร์ ตื่นขึ้นมาเถิด” ผู้อาวุโสตระกูลเฉินพูดซ้ำๆอย่างสิ้นหวัง

เหล่าผู้อาวุโสคนอื่นต่างเงียบ ไม่มีใครกล้าพูดอะไรออกมา

พวกเขารู้ดีว่าตอนนี้เฉินฝานตายแล้วอย่างแน่นอน ไม่สามารถฟื้นคืนชีพได้อีก

ผู้อาวุโสเก้าพยายามปลอบใจว่า “ผู้อาวุโสใหญ่ ได้โปรดสงบใจด้วยเถิด…”

“หุบปาก! ฝานเอ๋อร์ยังไม่ตาย! เขายังไม่ตาย!” ผู้อาวุโสตระกูลเฉินตวาดเสียงดัง แล้วหันไปมองเยี่ยฉังเซิงด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “เยี่ยฉังเซิง ช่วยฝานเอ๋อร์ของฉันด้วย!”

“ตราบใดที่นายสามารถทำให้ฝานเอ๋อร์ฟื้นคืนมาได้ ไม่ว่าจะให้ฉันทำอะไร ฉันจะทำตามนายแน่นอน”

“ฉันขอร้องล่ะ…”

น้ำตาไหลรินออกจากดวงตาของผู้อาวุโสตระกูลเฉิน ขณะนี้เขาไม่ใช่ผู้อาวุโสใหญ่แห่งนิกายดาบชิงอวิ๋นอีกต่อไปแล้ว แต่เป็นเพียงพ่อคนหนึ่งที่กำลังโศกเศร้า

แต่เยี่ยฉังเซิงไม่มีความเห็นใจแม้แต่น้อย เขาพูดว่า “เฉินฝานตายแล้ว แม้แต่เซียนก็ไม่อาจช่วยเขาได้”

“นายพูดอะไร! เฉินฝานยังไม่ตาย…” คำพูดของผู้อาวุโสตระกูลเฉินยังไม่ทันจบ เสียงฟ้าผ่าก็ดังขึ้นจากฟากฟ้า

โครม!

ทันใดนั้น ฝนเลือดก็ตกลงมาจากท้องฟ้า

“นี่คือปรากฏการณ์ที่บ่งบอกว่าผู้อาวุโสแปดและเฉินฝานได้ตายลงแล้ว” ผู้อาวุโสเก้ากล่าว

ผู้อาวุโสตระกูลเฉินเงยหน้ามองขึ้นไปบนท้องฟ้า ปล่อยให้ฝนเลือดชโลมร่างของเขา ขณะที่เขายืนเงียบงันเหมือนตอไม้ ร่างกายแข็งทื่อและจิตใจว่างเปล่า

สักพักหนึ่ง

เมื่อเขามองไปที่ฝ่ามืออีกครั้ง น้ำที่เคยอยู่ในมือของเขาก็ได้ผสานเข้ากับฝนเลือดที่หยดลงมาจากปลายนิ้ว

“ฝานเอ๋อร์…”

เมื่อเห็นภาพศีรษะของเฉินฝานละลายหายไป ผู้อาวุโสตระกูลเฉินร้องเสียงดังอย่างคลุ้มคลั่ง ทันใดนั้นเขาพ่นเลือดสดๆ ออกมาจนใบหน้าซีดขาว

“เยี่ยฉังเซิง! วันนี้ถ้าไม่ฆ่านาย ฉันสาบานว่าจะไม่ขอเป็นมนุษย์อีกต่อไป!”

ผู้อาวุโสตระกูลเฉินลอยอยู่กลางอากาศ สายตาจ้องมองไปที่เยี่ยชิว แววตานั้นช่างเฉียบคมราวกับคมดาบ

เยี่ยชิวส่งเสียงผ่านจิตสื่อสารกับต้าลี่อย่างเงียบๆ

ขณะนี้ ผู้อาวุโสตระกูลเฉินดูน่ากลัวมาก ท่าทีของเขาแสดงออกมาราวกับเทพอสูร แววตาเต็มไปด้วยความบ้าคลั่งจนใครๆ ก็ไม่กล้าสบตา

เขาจ้องมองเยี่ยชิวด้วยความโกรธแค้นที่ไม่สิ้นสุด

“นายได้ฆ่าหลานชายของฉัน แล้วยังฆ่าลูกชายฉันอีก เยี่ยฉังเซิง นายใจโหดเหี้ยมยิ่งนัก... อั่ก...”

คำพูดของผู้อาวุโสตระกูลเฉินยังไม่ทันจบ เขาพ่นเลือดออกมาอีกครั้ง ด้วยความโศกเศร้าและโกรธจัดจนทำให้เขาล้มลงจากกลางอากาศ

“ท่านผู้อาวุโสใหญ่!”

เมื่อผู้อาวุโสหกและผู้อาวุโสเจ็ดเห็นภาพนี้ พวกเขาก็ร้องขึ้นมาด้วยความตกใจ และในขณะนั้นเอง สี่เซียนกระบี่ก็ใช้โอกาสโเข้าจมตีอย่างรุนแรง

ทันทีที่ผู้อาวุโสหกและผู้อาวุโสเจ็ดถูกบีบให้ถอยหลัง พวกเขาได้รับบาดเจ็บ

ในขณะที่ผู้อาวุโสตระกูลเฉินกำลังจะตกลงพื้น ผู้อาวุโสอีกหลายคนรีบวิ่งไปและช่วยพยุงเขาไว้ทันที

“พวกคุณออกไป ฉันจะฆ่าเยี่ยฉังเซิงให้ได้!”

ผู้อาวุโสตระกูลเฉินพูดพลางพยายามลุกขึ้น แต่เพียงไม่กี่วินาที เข่าของเขาอ่อนแรงจนเกือบล้มลงกับพื้น

โชคดีที่ผู้อาวุโสเก้าช่วยประคองเขาและนั่งลงบนพื้น

“ท่านผู้อาวุโสใหญ่ พักสักครู่เถิด” ผู้อาวุโสเก้ากล่าวพร้อมกับจับชีพจรของผู้อาวุโสตระกูลเฉิน และในขณะนั้นเขาก็ตกตะลึง

เขาพบว่าพลังชี่ภายในร่างของผู้อาวุโสตระกูลเฉินกำลังวิ่งพล่านอย่างไร้ทิศทางและวุ่นวายไปหมด หากปล่อยไว้อย่างนี้ ไม่นานผู้อาวุโสตระกูลเฉินจะเกิดอาการคลุ้มคลั่งและพลังย้อนกลับเข้าไปในตัวเอง

สีหน้าของผู้อาวุโสเก้าเริ่มเปลี่ยนไปอย่างจริงจัง

เขาไม่คาดคิดว่าการตายของเฉินฝานจะสร้างความสะเทือนใจให้กับผู้อาวุโสตระกูลเฉินขนาดนี้

หากผู้อาวุโสตระกูลเฉินเดินทางเข้าสู่สภาวะคลุ้มคลั่ง สถานการณ์ของพวกเขาจะกลายเป็นอันตรายมาก