วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2106

เมื่อเฉินเป่ยโต่วได้ยินคำพูดของจื่อหยางเทียนจุน สีหน้าของเขาก็พลันนิ่งงันไปในทันที

เขายังจำได้ตอนที่เปิดค่ายกลดาบพิทักษ์ เขายังไม่ทันได้ร่ายคาถาเลย ค่ายกลก็พังไปเสียแล้ว

ในตอนนั้น เขายังคิดว่าสวรรค์ช่วยเขา แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าสิ่งที่เกิดขึ้นอาจจะมีเงื่อนงำซ่อนอยู่

หรือว่า... ไอ้แก่นั่นเป็นคนเปิดค่ายกลดาบพิทักษ์นี่ จริง ๆ น่ะหรือ?

แต่เขาจะทำเช่นนั้นไปเพื่ออะไร?

เขาไม่รู้หรือว่า หากเปิด ค่ายกลดาบพิทักษ์ ขึ้นมาแล้ว นิกายดาบชิงอวิ๋น จะต้องล่มสลาย?

เฉินเป่ยโต่วจ้องมองไปที่ จื่อหยางเทียนจุน ด้วยแววตาล้ำลึก

จื่อหยางเทียนจุน เอ่ยถามขึ้นว่า “ในใจของเจ้า คงกำลังสงสัยอยู่ใช่ไหม ว่าทำไมข้าถึงรู้ว่าเจ้ายังไม่ได้ร่ายคาถา?”

ใช่แล้ว ท่านรู้ได้อย่างไร?

เฉินเป่ยโต่วไม่ได้เอ่ยคำใด

จื่อหยางเทียนจุน กล่าวต่อ “จริง ๆ แล้ว ทุกสิ่งทุกอย่างมันเป็นไปตามที่เจ้าคาดเดานั่นแหละ”

อะไรนะ ไอ้แก่นั่นเป็นคนเปิดค่ายกลดาบพิทักษ์ จริง ๆ หรือนี่?

เฉินเป่ยโต่ว อดไม่ได้ที่จะถามขึ้นว่า “ท่านทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร? หรือว่าท่านก็ทรยศ นิกายดาบชิงอวิ๋นแล้วเหมือนกัน?”

จื่อหยางเทียนจุน ตอบเสียงเย็นชา “เจ้าคิดว่าข้าจะเหมือนเจ้าร ที่ชอบเป็นสุนัขรับใช้ของคนอื่นหรือ?”

“เจ้า—!” เฉินเป่ยโต่ว โกรธจนตัวสั่น ชี้ไปที่ จื่อหยางเทียนจุน แล้วกล่าวว่า “ไอ้แก่ไม่เจียมตัว อย่ามาพูดเรื่องไร้สาระ ข้าจะบอกให้ วันนี้เจ้าตายแน่! หยุนซานก็ด้วย! นิกายดาบชิงอวิ๋นก็จบด้วยเช่นกัน! ข้า…”

ยังไม่ทันที่ เฉินเป่ยโต่ว จะพูดจบ จื่อหยางเทียนจุน ก็ขัดขึ้นว่า “เจ้ามีสิทธิ์อะไรที่จะมาส่งเสียงเอะอะที่นี่?”

“ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้ากับเหล่าผู้อาวุโสคนอื่น ๆ ทรยศ นิกายดาบชิงอวิ๋น นิกายดาบชิงอวิ๋นจะเกิดความวุ่นวายใหญ่หลวงเช่นนี้ได้หรือ?”

“เจ้าน่ะเป็นผู้ที่สร้างตราบาปให้กับนิกายดาบชิงอวิ๋นไปตลอดกาล!”

เฉินเป่ยโต่ว ด่ากลับอย่างดุเดือด “หึ!”

“ข้าไม่ใช่คนของนิกายดาบชิงอวิ๋นแล้ว หยุดตีตราข้าได้แล้ว!”

เขาหันไปสั่งว่า “ท่านผู้อาวุโสเฟิง รีบลงมือเสียที ฆ่าไอ้แก่ไม่เจียมตัวนี่ซะ”

“เขาบาดเจ็บสาหัสจากการโจมตีของข้า อีกไม่นานก็จะตายอยู่แล้ว ท่านผู้อาวุโสเฟิง ท่านสามารถจัดการเขาได้อย่างง่ายดาย”

เฟิงว่านหลี่ มีท่าทีลังเล

เฟิงว่านหลี่ ได้ยินกิตติศัพท์ชื่อเสียงอันเกรียงไกรของ จื่อหยางเทียนจุน มานาน เขารู้ดีว่า จื่อหยางเทียนจุน เป็นถึง ราชันย์นักปราชญ์ระดับสูงสุดมาหลายปีแล้ว

แม้ว่า เฉินเป่ยโต่ว จะไม่กล้าพูดโกหก แต่การตอบโต้ครั้งสุดท้ายของราชันนักปราชญ์ก่อนตายย่อมไม่ใช่เรื่องที่ควรประมาท

เฟิงว่านหลี่ ไม่ได้หวาดกลัว จื่อหยางเทียนจุน เพียงแต่กังวลว่าหากสังหารเขา เขาเองอาจได้รับบาดเจ็บสาหัส

เมื่อคิดเช่นนั้น เฟิงว่านหลี่ จึงหันไปมอง อู่จี๋เทียนจุน ที่อยู่ข้างหลัง

อู่จี๋เทียนจุน มองออกในทันทีถึงความคิดของ เฟิงว่านหลี่ เขาจึงเหลือบตามองไปที่ เซียวฉงโหลว แล้วพูดขึ้นว่า “พี่เซียว นี่แหละคือโอกาสที่ท่านจะได้แสดงความกล้าแล้ว”

เซียวฉงโหลว แสร้งทำเป็นไม่เข้าใจและถามกลับว่า “ท่านหมายความว่าอย่างไร?”

อู่จี๋เทียนจุน ยิ้มและกล่าวว่า “นี่คือ จื่อหยางเทียนจุน ผู้เลื่องชื่อ เป็นดั่ง เข็มเทพตรึงทะเล ของนิกายดาบชิงอวิ๋น หากฆ่าเขาได้ ทั้งโลกฝึกเซียนจะต้องยกย่องพี่เซียวอย่างแน่นอน”

ในใจ เซียวฉงโหลว สบถว่า บัดซบ ยังคิดจะหลอกข้ารึ คิดว่าข้าโง่หรือยังไง?”

เซียวฉงโหลว ตอบว่า “ท่านเทียนจุน เจ้าอย่าลืมว่าก่อนมานี่ ท่านบอกเองว่าจะจัดการ จื่อหยางเทียนจุน ด้วยตัวเอง”

อู่จี๋เทียนจุน ยิ้มและพูดว่า “ข้าแค่ต้องการเปิดโอกาสให้พี่เซียวเท่านั้นเอง”

“โอกาสบ้าบออะไรกัน! อยากจะหลอกใช้ข้าแล้วยังทำเป็นพูดเหมือนหวังดีอีก หน้าไม่อายสิ้นดี

เซียวฉงโหลว คิดในใจ ก่อนจะตอบกลับไปทันทีว่า “ข้าไม่ต้องการโอกาสนี้”

อู่จี๋เทียนจุน หันไปถามปราชญ์ทั้งสามว่า “ถ้าอย่างนั้น พวกท่านสนใจโอกาสนี้ไหม?”

ปราชญ์ทั้งสามคนรู้ทัน จึงส่ายหน้าตามๆกัน