ปราชญ์ฮุ่นตุนสิ้นแล้ว
ตายตาไม่หลับ
ยิ่งไปกว่านั้นจื่อหยางเทียนจุนเจาะกลางคิ้วด้วยนิ้วเดียว
เมื่อจื่อหยางเทียนจุนดำเนินการก่อนหน้านี้ ทุกคนในเหตุการณ์สามารถเห็นได้ชัดเจน เมื่อเขายื่นนิ้วออกมา มันไม่เพียงแต่ช้ามากเท่านั้น แต่ยังดูเหมือนว่าจะไม่มีพลังเลย แต่มันคือปราชญ์ฮุ่นตั้นไม่หลบเลี่ยงเอง
น่าเหลือเชื่อมาก!
จนทำให้หลายคนแทบช็อก!
มีแต่ความเงียบสงัด
แต่ละคนอ้าปากกว้างราวกับมีไข่ยัดอยู่ในปาก ใบหน้าของพวกเขาตกตะลึง
"ตู้ม!"
หลังจากนั้นเป็นเวลานาน ฟ้าร้องก็ระเบิดบนท้องฟ้าและฝนเลือดอันตระการตาก็ตกลงมา ซึ่งทำให้ผู้คนในที่เกิดเหตุกลับมาสู่ความเป็นจริงจากการตกใจ
"โหดร้าย! โหดร้ายเกินไป!"
“คิดไม่ถึงว่า ปราชญ์ฮุ่นตุ้นจะมาตายเช่นนี้!”
"นิกายดาบชิงอวิ๋นของเราได้รับการช่วยเหลือแล้ว!"
“ผู้มีอำนาจสูงสุดสังหารนักปรัชญ์สองคน ด้วยความแข็งแกร่งเช่นนี้ ใครสามารถหยุดพันธมิตรห้าสำนักได้?”
"นิกายดาบชิงอวิ๋นสามารถมีผู้อาวุโสสูงสุดได้ นั่นคือนิกายดาบชิงอวิ๋นเป็นพรของเราเช่นกัน!”
“ใช่ ถ้าไม่ใช่เพราะผู้อาวุโสสูงสุดเป็นผู้พลิกกระแส เราคงตายไปแล้ว!”
“......”
ศิษย์แห่งนิกายดาบชิงอวิ๋นตื่นเต้นมาก ยิ่งจื่อหยางเทียนจุนแข็งแกร่งเท่าไรก็ยิ่งตื่นเต้นมากขึ้นเท่านั้น
แม้แต่เจ้าเมืองหลายร้อยคนก็ยังตื่นเต้นจนเกือบเต้น
“ผู้อาวุโสสูงสุดแข็งแกร่งเกินไป ทำลายเฟิ่งว่านหลี่ได้เพียงดีดนิ้ว สังหาปราชญ์ฮุ่นตั้นมีพระคุณเช่นนี้ควรสรรเสริญตลอดไป”
“มีผู้อาวุโสในพันธมิตรห้าสำนัก ต้องการย้ายนิกายดาบชิงอวิ๋นของพวกเรา”
"สงครามนี้ยังไม่สิ้นสุด บางทีผู้มีอำนาจสูงสุดอาจจะฆ่าอู่จี๋เทียนจุนด้วยเช่นกัน”
เจ้าเมืองส่วนใหญ่ตื่นเต้นมาก แต่ก็มีเจ้าเมืองไม่กี่คนที่ไม่ตื่นตาตื่นใจกับชัยชนะ
สีหน้าเป็นกังวล
“แม้ว่าการเคลื่อนไหวของผู้อาวุโสสูงสุดจะได้รับความนิยมมาก แต่ก็สร้างความบาดหมางร้ายแรงเช่นกัน”
“ปราชญ์ฮุ่นตุ้นสิ้นแล้ว พื้นที่เทพฮุ่นตุนนับจากนี้ไปเราจะอยู่ที่นิกายดาบชิงอวิ๋น ถูกกำหนดให้คงอยู่ตลอดไป”
“ยังมีสำนักหยินหยาง เฟิงว่านหลี่ตายแล้ว อู่จี๋เทียนจุนก็ต้องเกลียดชังผู้อาวุโสสูงสุด”
“การต่อสู้นี้ยังไม่สิ้นสุด ผลลัพธ์จะเป็นเช่นไรน่ากังวล!”
มีคนพูดว่า "เจ้ากลัวอะไร ผู้อาวุโสสูงสุดนั้นแข็งแกร่งมากจนสามารถกวาดล้างศัตรูออกไปได้"
“ใช่แล้ว เจ้าสามารถสังหารราชาศักดิ์สิทธิ์ทั้งสองได้อย่างง่ายดาย ใครสามารถหยุดพวกเขาได้?”
"ผู้อาวุโสสูงสุดนั้น อยู่ยงคงกระพัน!"
คนที่พูดไปก่อนหน้านี้ก็พูดว่า "อย่าลืม เฉินเป่ยโต่วบอกว่าท่านผู้อาวุโสได้รับบาดเจ็บสาหัสและเสียชีวิตในไม่ช้า"
ทันทีที่คำพูดเหล่านี้หลุดออกไป ทั้งสถานที่ก็เงียบลง
คนที่ตื่นเต้นแต่เดิมเริ่มกังวลอีกครั้ง
แถวหน้าของพรรคพวก
หยุนซีจับมือเยี่ยชิวแล้วพูดว่า " ผู้อาวุโสสูงสุดจะแข็งแกร่งได้อย่างไร? เขาสามารถฆ่ามันได้ด้วยเพียงนิ้วเดียวเท่านั้น ปราชญ์ฮุ่นตุนถูกกำจัด?
เยี่ยชิวยิ้มและพูดว่า "บางทีปราชญ์ฮุ่นตุ้นอาจอ่อนแอเกินไป"
ปราชญ์ยังอ่อนแอ ใครจะเชื่อ!
หยุนซีทำหน้าเข้มขึ้นแล้วพูดว่า "ผู้อาวุโสสูงสุด แม้ว่าเขาจะฆ่านักปราชญ์สองคน แต่ชายชราก็ได้รับบาดเจ็บ เกรงว่าจะ อยู่ได้ไม่นาน”
เยี่ยชิวจับไหล่ของเธอแล้วพูดว่า "ซีเอ๋อร์ไม่ต้องกังวล ไม่เป็นไร"
ทันทีที่เขาพูดจบ หูของเยี่ยชิวก็ได้ยินเสียงของอมตะฉางเหม่ย"ไอ้เด็กเปรต บอกข้าทีว่าผู้อาวุโสสูงสุดไม่ได้รับบาดเจ็บเหรอ?"
โถ่ว ไอ้เเก่รู้แล้วเหรอ?
เยี่ยชิวหันไปมองอมตะชางเหม่ยและยิ้มโดยไม่พูดอะไรสักคำ
อมตะชางเหม่ยเข้าใจทันที "ไอ้เวร..."
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: วิสารทแพทย์เทวัญ
ไอ้ชิบหาย มีแต่หน้าเปล่าๆมา3วันแล้ว พอๆเลิกอ่านบล็อคแม่งออกเลย หนังสือที่อื่นมีอ่านเยอะแยะ...
หลังๆทำไมลงแต่หน้าเปล่า ไม่มีตัวหนังสือสักตัว...
จะอ่านบท1611-1616ยังใงคับ...
ตอนที่ 267 - 301 มีแค่ 2-3 บรรทัดเองรบกวนแก้ไขให้ด้วยครับ ขอบคุณครับ...
อยากอ่านจนจบเรื่องทำไงบ้างครับ...
ฮาเร็มไหมครับ...
ทำไมตอนที่267มันมีน้อยจังอะ...
ช่วงนี้ทุกเรื่องทำไมมีแค่ห้าบรรทัด อ่านไม่รู้เรื่องเลย..ถ้าแอด..มีเวลารบกวนตรวจสอบให้ด้วยนะครับ..ขอร้อง...
สงสัยค่ะ สงสัยๆๆ เยี่ยวชิวจากนายแพทย์ฝึกหัดมาเป็นนักสู้ได้ยังไง...
ผู้หญิงคือเลวเลยอะ...