วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2147

เด็กน้อยสูงไม่ถึงสองฟุต มีผิวขาว หัวกลมที่ประดับด้วยผมเปียสองข้าง เขาสวมผ้าพันหน้าท้องสีแดงและดูน่ารักมาก

“นี่คือ... วิญญาณอาวุธเหรอ?”

ทุกคนตะลึงงัน

พวกเขาเคยได้ยินแต่เรื่องการก้าวออกจากความยุ่งเหยิง แต่เป็นครั้งแรกที่เห็นวิญญาณอาวุธถูกเหยียบย่ำ

วิญญาณอาวุธมองไปที่จื่อหยางเทียนจุนแล้วพูดว่า “ฉันเต็มใจที่จะ...…”

ปัง!

จื่อหยางเทียนจุนไม่สนใจสิ่งที่วิญญาณอาวุธพูดเลย เหยียบมันด้วยเท้าใหญ่โดยไม่ปรานี

“จะยอมไหม?” จื่อหยางเทียนจุนตะโกน

“ยอม! เต็มใจยอม!” วิญญาณอาวุธนั้นไม่พอใจอย่างยิ่ง ในฐานะวิญญาณอันสูงส่งของอาวุธจักรพรรดิ แต่ถูกเหยียบย่ำโดยใครบางคน มันรู้สึกได้อย่างแท้จริงว่า โลกกำลังเสื่อมถอยและจิตใจของผู้คนไม่บริสุทธิ์อีกต่อไป

อย่างไรก็ตาม ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากการยอมจำนน หากมันกล้าพูดคำท้าทาย มันคงจะถูกลงโทษอีกครั้งอย่างแน่นอน

“ถ้าคุณฟังฉันก่อนหน้านี้ คุณจะลงเอยแบบนี้ได้อย่างไร? คุณเป็นคนทำให้เรื่องนี้เกิดขึ้นเอง” จื่อหยางเทียนจุนยกเท้าขึ้น ยิ้มอย่างร่าเริงขณะพูดว่า “ฉันจะถามคุณเป็นครั้งสุดท้าย คุณเต็มใจที่จะติดตามซีเอ๋อร์ไหม?”

“คุณอย่ากังวลเลย ฉันเป็นคนที่ชอบโน้มน้าวคนอื่นด้วยคุณธรรมเสมอ และฉันจะไม่ขู่คุณ”

“ตราบใดที่คุณไม่เต็มใจ ฉันจะทำลายคุณ”

บ้าเอ๊ย นั่นไม่ใช่การขู่เหรอ?

นี่มันเปิดหูเปิดตาดีจริงๆ

วิญญาณอาวุธลุกขึ้นจากพื้นอย่างรวดเร็วและพยักหน้าอย่างสิ้นหวัง “เต็มใจ เต็มใจ”

จื่อหยางเทียนจุนกล่าวว่า “ซีเอ๋อร์ หยดเลือดเป็นเจ้านายเถอะ!”

วิญญาณอาวุธเดินไปหาหยุนซี ใบหน้าแสดงรอยยิ้มที่ประจบประแจง และกล่าวว่า “เจ้านาย ท่านแค่ต้องหยดเลือดลงบนหน้าผากของฉัน”

อ่อนน้อมถ่อมตนมาก

หยุนซีไม่ลังเลอีกต่อไป เธอจิ้มปลายนิ้วเพื่อดึงเลือดออกมาหนึ่งหยด และแตะเบาๆ ที่หน้าผากของวิญญาณอาวุธ

ทันใดนั้น เลือดก็เข้าสู่จิตใจของวิญญาณอาวุธ

ชั่วพริบตาถัดมา หยุนซีรู้สึกถึงความเชื่อมโยงที่เกิดขึ้นระหว่างเธอและหอกซ่อมนภา

“เจ้านาย จากนี้ไป ฉันจะติดตามท่านไป เมื่อใดก็ตามที่ท่านต้องการฉัน ขอเพียงท่านสั่งฉัน ฉันจะกลับไปสู่ร่างหอกทันที”

หลังจากที่วิญญาณอาวุธพูดจบ ร่างของมันก็ระเบิดเป็นหมอกและเจาะเข้าไปในหอกซ่อมนภา

โลกภายนอกนั้นอันตรายเกินไป การซ่อนตัวจึงปลอดภัยกว่า

“ซีเอ๋อร์ ลองหอกนี้ดู” จื่อหยางเทียนจุนกล่าว

ด้วยความคิดของหยุนซี หอกซ่อมนภาก็ตกลงบนฝ่ามือของเธอ เธอชั่งมันดูและพบว่ามันพอดี ไม่หนักเกินไป ไม่เบาเกินไป

“ขอบคุณผู้อาวุโสสูงสุด ฉันชอบหอกนี้จริงๆ” หยุนซีกล่าวพร้อมรอยยิ้ม

จื่อหยางเทียนจุนกล่าวต่อ “เหตุผลที่ผู้ฝึกดาบมีข้อได้เปรียบเล็กน้อยในด้านความแข็งแกร่งของขั้นเดียวกันก็คือ ดาบเป็นราชาแห่งอาวุธทั้งหมด ผู้ฝึกดาบมีจิตวิญญาณแห่งความไม่ยอมแพ้และการแสวงหาอย่างไม่ลดละ”

“ในทำนองเดียวกัน หอกก็เหมือนกัน”

“ซีเอ๋อร์ คุณสามารถถือหอกนี้เหมือนดาบในอนาคตได้ มันสามารถปลดปล่อยพลังที่ไม่มีใครเทียบได้”

“แน่นอนว่า หากคุณสามารถค้นพบเทคนิคการใช้หอกที่เหมาะกับคุณ คุณก็สามารถฝึกฝนมันได้ เมื่อฝึกฝนเทคนิคการใช้หอกจนเชี่ยวชาญ พลังของมันก็สามารถน่ากลัวอย่างเหลือเชื่อ”

“เจ้านายคนแรกของหอกซ่อมนภา เข้าสู่เต๋าด้วยหอก แม้ว่าผู้อาวุโสคนนั้นจะไม่สามารถบรรลุสถานะของจักรพรรดิได้ในที่สุด แต่เขายังคงมีพละกำลังที่จะเผชิญหน้ากับจักรพรรดิผู้ทรงพลังได้”

“ฝึกฝนการใช้หอกมาสามพันปี อยู่ยงคงกระพันหมื่นปี! นั่นหมายถึงผู้อาวุโสคนนั้น”

“อย่างไรก็ตาม หอกซ่อมนภาเป็นอาวุธของจักรพรรดิโดยสมบูรณ์ และมีคนจำนวนไม่น้อยที่จ้องจับตาดูมัน”

“ถ้าความแข็งแกร่งของเธอยังไม่ถึงระดับนักบุญ หรือในสถานการณ์ที่ยังไม่ถึงชีวิตและความตาย ไม่ควรเปิดเผยมัน”

“คุณควรเข้าใจหลักการที่ว่า คนธรรมดาเป็นผู้บริสุทธิ์ แต่การครอบครองสมบัติอาจนำไปสู่ปัญหาได้”

“เหตุผลที่อู่จี๋เทียนจุนตามล่าเยี่ยชิว โดยมุ่งมั่นที่จะจับตัวเยี่ยชิว ก็คือเพราะเขาค้นพบว่ามีสมบัติอยู่ในตัวเยี่ยชิว”

“ดังนั้น ต้องเรียนรู้ที่จะซ่อนไพ่เด็ดของเธอ”

หยุนซีพยักหน้าและพูดอย่างจริงจัง “ขอบคุณผู้อาวุโสสูงสุด ซีเอ๋อร์จะจำไว้”