วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2169

"ท่านอาจารย์ ท่านคิดว่าท่านเหมาะสมหรือ?"

เมื่ออู่จี๋เทียนจุนได้ยินเช่นนั้น แทบอยากจะถ่มน้ำลายใส่หน้าหลงผู้ซ่าทันที

แต่เขาก็เข้าใจดีว่าวันนี้ต่างจากวันก่อนๆ เขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหลงผู้ซ่า โดยเฉพาะในช่วงเวลาที่เป็นเรื่องความเป็นความตายเช่นนี้ ยิ่งไม่ควรทำให้หลงผู้ซ่าไม่พอใจแม้แต่นิดเดียว

ไม่เช่นนั้น ชีวิตของเขาคงไม่รอด

เมื่อคิดได้ดังนั้น อู่จี๋เทียนจุนจึงกล่าวว่า "หากเจ้าคิดว่าข้าไม่เหมาะสม เช่นนั้นหลังจากที่ข้าลงจากตำแหน่งแล้ว ข้าจะปิดประตูบำเพ็ญตนอย่างจริงจัง เรื่องในสำนักทั้งหมดจะมอบให้เจ้าดูแล ข้าจะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวอีก"

ความจริงแล้ว เรื่องนี้ก็นับเป็นเรื่องดีอย่างหนึ่ง

เพราะว่าเซียวฉงโหลวและสามปราชญ์ได้ตายไปแล้ว ผู้แข็งแกร่งจากสี่สำนักใหญ่จะต้องรีบมาที่สำนักหยินหยางเพื่อเรียกร้องความยุติธรรม หากตอนนี้ผลักดันให้หลงผู้ซ่าออกหน้า อู่จี๋เทียนจุนก็จะหมดปัญหาไป

อู่จี๋เทียนจุนวางแผนไว้แล้ว รอจนหลงผู้ซ่าลดความระมัดระวังลง เขาจะหาจังหวะหนีออกจากสำนักหยินหยาง แล้วไปซ่อนตัวในป่าลึกหรือภูเขาที่ไม่มีผู้คนบำเพ็ญเพียร และจะไม่กลับมาสำนักหยินหยางอีกจนกว่าพลังของเขาจะฟื้นฟู

หลงผู้ซ่าส่ายหัวและกล่าวว่า "ท่านอาจารย์ ท่านเข้าใจผิดแล้ว"

"ข้าคิดว่า แม้ตอนนี้พลังของท่านจะตกต่ำลง แต่ท่านยังคงสามารถทำประโยชน์ต่อไปได้"

"เช่น ช่วยทำความสะอาดหน่อยเป็นไง?"

"หรือช่วยทำความสะอาดห้องสุขา?"

"ท่านคิดว่าไง?"

อู่จี๋เทียนจุนเข้าใจว่าหลงผู้ซ่ากำลังดูถูกเขา

"ฮึ! ข้าจะอดทนไว้ก่อน รอจนพลังฟื้นคืนแล้วข้าจะฆ่าเจ้าซะ"

อู่จี๋เทียนจุนกล่าวว่า "ศิษย์รัก ยังไงข้าก็เป็นอาจารย์ของเจ้า หากให้ข้าไปทำความสะอาดห้องสุขา นี่ไม่ใช่การทำให้เจ้าต้องอับอายหรือ?"

หลงผู้ซ่าหัวเราะ "ข้าไม่กลัวเสียหน้า"

บัดซบ! เรื่องแบบนี้ยังพูดออกมาได้?

เอาล่ะ ข้าจะอดทนต่อไป!

อู่จี๋เทียนจุนกล่าว "ในเมื่อเจ้าคิดว่าเหมาะสม เช่นนั้นข้าตกลง จากนี้เจ้าสั่งให้ข้าทำอะไรก็ได้ ข้าจะทำตาม"

หลงผู้ซ่ามีท่าทีตื่นเต้น "จริงหรือ?"

อู่จี๋เทียนจุนพยักหน้า "จริงแท้แน่นอน"

"ดี ถ้าอย่างนั้นช่วยเลียพื้นรองเท้าข้าให้สะอาดที" หลงผู้ซ่าพูดพร้อมกับยกเท้าขึ้น เอาพื้นรองเท้ายื่นไปที่ปากของอู่จี๋เทียนจุน

อู่จี๋เทียนจุนไม่สามารถระงับโทสะได้อีกต่อไป กล่าวด้วยสีหน้าเย็นชาว่า "หลงผู้ซ่า เจ้าอย่าลืมสิว่าเจ้าเป็นศิษย์ของข้า ทำแบบนี้กับข้า เจ้าไม่รู้สึกผิดในใจบ้างหรือ?"

"ความรู้สึกผิดงั้นหรือ? ฮ่าฮ่า..." หลงผู้ซ่าหัวเราะ "ตั้งแต่ครั้งแรกที่ท่านทรยศข้า ข้าก็ไม่มีความรู้สึกผิดในใจอีกแล้ว"

"อีกอย่าง ท่านในฐานะอาจารย์ หากท่านมีความรู้สึกผิดในใจ ท่านจะทรมานข้าหรือ?"

"ท่านทรมานข้าเวลาอารมณ์ดี และทรมานข้าเวลาอารมณ์เสีย สรุปแล้วข้าเป็นศิษย์ของท่านหรือเป็นของเล่นของท่านกันแน่?"

เสียงตบดังสนั่น

หลงผู้ซ่าตบหน้าอู่จี๋เทียนจุนอย่างแรง แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นว่า “ข้าตั้งเงื่อนไขไว้มากมาย แต่เจ้ากลับยอมทุกอย่าง นั่นไม่ใช่เพราะว่าตอนนี้พลังของข้าแข็งแกร่งกว่าเจ้าหรอกหรือ?”

“อย่าคิดว่าข้าไม่รู้ว่านี่คือแผนยื้อเวลา”

“เจ้าหวังจะยึดเหนี่ยวข้าไว้ก่อน จากนั้นจึงหาทางกำจัดข้า หรือรอจนพลังฟื้นตัวแล้วกลับมาแก้แค้นข้าใช่ไหม?”

“ฮึ ตาแก่อู่จี๋ เจ้าไม่มีโอกาสนั้นแล้ว”

หลงผู้ซ่ากล่าว “หลังจากที่เจ้าทรมานข้ามานาน ข้าจะไม่มีวันให้โอกาสเจ้าอีกเลย”

เสียงดังสนั่นอีกครั้ง

พูดจบ หลงผู้ซ่าก็ยกเท้าขึ้นเหยียบศีรษะของอู่จี๋เทียนจุนลงกับพื้น

“ข้าคิดว่าข้าต้องรอไปอีกนับพันปี กว่าจะได้เหยียบเจ้าลงแทบเท้า แต่ไม่คิดเลยว่ามันจะเกิดขึ้นเร็วเช่นนี้ ดูเหมือนสวรรค์จะลืมตาสักที”

“ท่านอาจารย์ เจ้ามีชีวิตมายาวนานพอแล้ว ถึงเวลาที่เจ้าควรจะลงไปได้แล้ว”

“วางใจเถิด ตราบใดที่ข้ายังอยู่ สำนักหยินหยางจะไม่สิ้นสูญ”

“หากไม่ใช่เพราะท่านอาจารย์ที่ปล่อยให้ข้าอยู่ในสำนักหยินหยาง โยนข้าลงไปที่ผาวิญญาณ และจับข้าโยนลงหม้อพิษหมื่นชนิด ข้าคงไม่ได้เก็บเกี่ยวความรู้อะไรมากมายขนาดนี้”

“ท่านอาจารย์ เพื่อเป็นการขอบคุณ ข้าตัดสินใจจะทำให้ท่านไปอย่างทรมานยิ่งขึ้น”

หลังจากหลงผู้ซ่าพูดจบ เขาก็ใช้มือทั้งสองข้างแยกกะโหลกของอู่จี๋เทียนจุนออก และดึงแก่นวิญญาณของเขาออกมา

“อ๊าก...”

อู่จี๋เทียนจุนร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด

หลงผู้ซ่ามองดูแก่นวิญญาณของอู่จี๋เทียนจุนก่อนจะพูดยิ้มๆ ว่า “ข้าล่ะสงสัยว่าทำไมท่านอาจารย์ไม่แยกแก่นวิญญาณออกมาต่อสู้กลับเสียที ที่แท้แก่นวิญญาณของท่านก็ได้รับบาดเจ็บนี่เอง!”

“น่าเสียดายที่บาดแผลเล็กไปหน่อย”

หลังจากหลงผู้ซ่าพูดจบ เขาก็ใช้หมุดเทพจิ้มแก่นวิญญาณของอู่จี๋เทียนจุนซ้ำแล้วซ้ำเล่า ราวกับใช้เข็มทิ่มแทงลูกโป่ง ใบหน้าของหลงผู้ซ่าเต็มไปด้วยรอยยิ้มเหมือนกำลังทำเรื่องสนุกสนาน

“อ๊ากกกก...”

อู่จี๋เทียนจุนร้องโหยหวนอย่างน่าเวทนา

ในไม่ช้า แก่นวิญญาณของอู่จี๋เทียนจุนก็ถูกแทงจนพรุนเต็มไปด้วยบาดแผลนับไม่ถ้วน สภาพน่าสังเวชจนแทบดูไม่ได้

ในช่วงเวลาใกล้สิ้นใจ

อู่จี๋เทียนจุนร้องขอว่า “หลงผู้ซ่า ข้า...กำลังจะตายแล้ว เจ้าจะช่วยรับปากข้าสักเรื่องได้หรือไม่?”

“ท่านอาจารย์อยากให้ข้าชำระแค้นแทนท่านหรือ?” หลงผู้ซ่าถาม

อู่จี๋เทียนจุนตอบ “ใช่!”

หลงผู้ซ่ากล่าวว่า “ท่านอาจารย์ ท่านเองก็รู้ดีว่าด้วยพลังของข้าในตอนนี้ การชำระแค้นแทนท่านนั้นแทบไม่มีความหวังเลย...”

แววตาของอู่จี๋เทียนจุนหม่นหมองลง

แต่ทันใดนั้นหลงผู้ซ่าก็เปลี่ยนท่าที “แต่ถึงอย่างไรท่านก็เป็นอาจารย์ของข้า หากข้าไม่ชำระแค้นแทนท่าน ข้าจะมีหน้าดำรงชีวิตอยู่ในโลกนี้ต่อไปได้อย่างไร? ข้าจะยังมีหน้าเรียกตนเองว่าเป็นศิษย์ของท่านได้อย่างไร?”

หลงผู้ซ่าฟาดมือข้างหนึ่งตัดปอยผมข้างหูออกและกล่าวว่า “ดังนั้น ข้าตัดสินใจแล้ว ตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป ข้าขอขาดจากความเป็นศิษย์อาจารย์กับท่าน ความแค้นของท่าน ไว้ชาติหน้าท่านไปแก้เองเถอะ!”