วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2176

เรือรบทองสัมฤทธิ์ลอยอยู่บนฟ้าเหนือสำนักหยินหยางของพวกเขา

ทันใดนั้นกลิ่นเหม็นคาวก็โชยมาเหมือนมีศพที่เน่าเปื่อยจำนวนมาก ทำให้รู้สึกขยะแขยง

หยุนซียกมือปิดจมูกแล้วพูดว่า “กลิ่นเหม็นคาวนี่มันแรงจริงๆ”

จื่อหยางเทียนจุนกล่าวตอบว่า “อู่จี๋เทียนจุนใช้ชีวิตของศิษย์ล้านคนเพื่อช่วยเฟิงว่านหลี่ ฝ่าฝันเข้าสู่ระดับปราชญ์ราชา คงไม่น่าแปลกใจที่กลิ่นเลือดคาวจะหนาหนักขนาดนี้”

เยี่ยชิวเงยหน้ามองไปยังข้างบนท้องฟ้า เห็นเมฆดำหนาและรวมตัวกันเป็นเหมือนหมึกที่ไม่สามารถละลายได้

พลังแห่งความตายท่วมท้น

ความแค้นขึงขังทะยานขึ้นไปในท้องฟ้า!

จากนั้นทุกคนก็มองไปที่ด้านล่าง

สำนักหยินหยางดูเงียบสงบ ไม่มีแม้แต่เงาของคน เหมือนกับว่าทุกคนหายตัวไปแล้ว

“เอ๊ะ ศิษย์ของสำนักหยินหยางหายไปไหนหมด?” อมตะชางเหม่ยพูดขึ้น “หรือพวกเขารู้ว่าเราจะมาที่นี่เลยหนีไปก่อนแล้ว?”

“ไม่ใช่” จื่อหยางเทียนจุนส่ายหัวแล้วพูดว่า “พวกเขาไม่ได้หนีไป แต่พวกเขาทั้งหมดตายแล้ว”

“เมื่อกี้ข้าไม่ได้บอกไปเหรอว่าอู่จี๋เทียนจุนใช้ชีวิตของศิษย์ล้านคนเพื่อช่วยเฟิงว่านหลี่ฝ่าขั้นปราชญ์ราชา? ตอนนี้พื้นที่รอบๆ สำนักหยินหยางกว้างถึงสิบหมื่นลี้ นอกจากพวกเราแล้ว ไม่มีชีวิตคนอื่นเลย”

อมตะชางเหม่ยพูดว่า “เพื่อการฝ่าฝันขั้นฝึกตน เขาถึงกับฆ่าคนไปมากมาย ถึงขั้นไม่มีความเป็นมนุษย์เลยจริงๆ… อ้อ ท่านอาวุโสอู่จี๋เทียนจุนล่ะ? ท่านไม่ใช่ปล่อยเขาไปเหรอ? หรือเขายังไม่กลับมา?”

จื่อหยางเทียนจุนใช้จิตรับรู้ตรวจไปทั่วแล้วตอบว่า “เขากลับมาแล้ว”

“ที่ไหน?” อมตะชางเหม่ยถามต่อ

“ตามมาข้ามา” จื่อหยางเทียนจุนกล่าวจบแล้วก็พาผู้คนออกจากเรือรบทองสัมฤทธิ์ มาที่โถงหลักของสำนักหยินหยาง

แต่เมื่อถึงที่นั่น โถงหลักที่เคยยิ่งใหญ่กลับพังทลายลง และที่เกิดขึ้นเป็นความพินาศเต็มไปหมด

“เขาอยู่ที่นั่น” จื่อหยางเทียนจุนชี้มือไปยังจุดหนึ่ง

ทุกคนมองตามทิศทางที่จื่อหยางเทียนจุนชี้ไป พวกเขาก็พบว่ามีแก่นวิญญาณของอู่จี๋เทียนจุนอยู่ท่ามกลางซากปรักหักพัง

แก่นวิญญาณของอู่จี๋เทียนจุนมีสีดำสนิทและเต็มไปด้วยรูพรุน อีกทั้งยังมีบาดแผลที่กลางหน้าผาก มีเลือดไหลออก และดูเหมือนจะตายตาไม่หลับ

ร่างกายของเขาอยู่ข้างๆกระดูกที่แตกละเอียดและสภาพน่าสยดสยอง

“ตายแล้วเหรอ?”อมตะชางเหม่ยตกใจและเดินไปข้างหน้า

เยี่ยชิวและหยุนซีตามไปข้างหลัง

นางฟ้าไป๋ฮวากล่าวด้วยความรู้สึกว่า “อู่จี๋เทียนจุนเคยเป็นหนึ่งในนักรบที่มีชื่อเสียงในตงฮวง ทรงอำนาจและน่าเกรงขามอย่างมาก ใครจะคิดว่าเขาจะมาจบลงแบบนี้”

หยุนซีก็อดไม่ได้ที่จะพึมพำ “ช่างเป็นโชคชะตาที่น่าเศร้าเสียจริง!”

เยี่ยชิวพูดเบา ๆ ว่า “ผลกรรมที่เขาได้รับเป็นผลของการกระทำของตัวเอง ทำชั่วมากๆ สุดท้ายก็ต้องเจอผลกรรม ทำความชั่วเยอะ ๆ สุดท้ายต้องโดนลงโทษ”

อมตะชางเหม่ยพูดขึ้นมา “ท่านผู้นำแห่งสำนักตายแบบนี้คงจะน่าสังเวชจริง ๆ” พูดจบก็เดินไปข้างหน้าและเตะไปที่แก่นวิญญาณของอู่จี๋เทียนจุน

พลั่ก!

แก่นวิญญาณของอู่จี๋เทียนจุนถูกเตะจนแตกกระจาย ทุกคนในที่นั้นมองไปที่อมตะชางเหม่ยอย่างตกใจ

“พวกท่านมองข้าทำไม?”อมตะชางเหม่ยทำหน้าประหลาดใจ

หยุนซีกล่าวขึ้นว่า “ท่านเจ้าสำนักเขาตายไปแล้ว ทำไมยังต้องไปรังแกแก่นวิญญาณของเขาอีก?”

อมตะชางเหม่ยตอบว่า “ตอนที่เขายังมีชีวิตอยู่ ข้าก็ไม่สามารถรังแกเขาได้หรอก!”

หยุนซี: “......”

อมตะชางเหม่ยกล่าวต่อไปว่า “จริง ๆ แล้ว การทำแบบนี้ ข้าก็ทำเพื่อเป็นการคิดถึงอู่จี๋เทียนจุนนะ”

อมตะชางเหม่ยสนใจแต่สมบัติ

ในความคิดของเขา สำนักหยินหยางเป็นสำนักใหญ่ที่รองจากนิกายดาบชิงอวิ๋นในตงฮวง ซึ่งมีฐานกำลังที่แข็งแกร่ง และแน่นอนว่าต้องมีสมบัติล้ำค่ามากมาย

อย่างไรก็ตาม ทุกคนยังยืนอยู่ที่เดิม

"ท่านอาจารย์ ข้าขอรบกวนท่านช่วยอะไรหน่อยครับ" เยี่ยชิวกล่าว "ข้าอยากทราบว่า นอกจากพวกเรานี้ มีใครที่ยังมีชีวิตในสำนักหยินหยางหรือไม่?"

จื่อหยางเทียนจุนเข้าใจถึงเจตนาของเยี่ยชิวทันทีและถามว่า "เจ้าต้องการรู้ใช่ไหมว่า ใครคือผู้ฆ่าอู่จี๋เทียนจุน?"

"ใช่ครับ" เยี่ยชิวพยักหน้าตอบ

"ดี ข้าจะตรวจสอบดู" จื่อหยางเทียนจุนกล่าว ก่อนที่จะปล่อยการรับรู้ทางจิตของตน และครอบคลุมทั่วทั้งสำนักหยินหยาง

สองวินาทีต่อมา

จื่อหยางเทียนจุนหยุดการรับรู้ทางจิตแล้วกล่าวว่า "ตอนนี้นอกจากพวกเราแล้ว สำนักหยินหยางไม่มีแม้แต่สัตว์วิญญาณตัวใดที่ยังมีชีวิตอยู่"

นางฟ้าไป๋ฮวาถามว่า "หมายความว่า ผู้ฆ่าหนีไปแล้วใช่ไหม?"

จื่อหยางเทียนจุนพยักหน้าเล็กน้อยแล้วกล่าวว่า "ดูเหมือนว่าจะเป็นเช่นนั้น"

เยี่ยชิวขมวดคิ้ว

จื่อหยางเทียนจุนเห็นท่าทางของเยี่ยชิว จึงถามว่า "เจ้าต้องการจะรู้ใช่ไหมว่า ผู้ฆ่าอู่จี๋เทียนจุนเป็นศัตรูหรือเป็นมิตร?"

เยี่ยชิวพยักหน้าตอบ "ใช่ครับ"

"ข้าจะทำนายตัวตนของผู้ฆ่า" จื่อหยางเทียนจุนกล่าว ก่อนที่จะเคลื่อนไหวมือ สร้างวงกลมที่เป็นกระจกขึ้นมา

"ท่านอาวุโสไม่ต้องเปลืองแรงหรอกครับ ข้าเห็นว่า ผู้ที่ฆ่าอู่จี๋เทียนจุนคงเป็นมิตรกับเรา..."

อมตะชางเหม่ยกล่าวขึ้น แล้วทันใดนั้นก็เห็นเงาร่างในกระจก "หลงผู้ซ่า!"