วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2195

"ถึงแล้ว!"

จื่อหยางเทียนจุนกล่าว

เมื่อได้ยินดังนั้น เยี่ยชิวและเยี่ยหวู่ซวงก็รีบมองไปรอบๆ แต่กลับไม่เห็นเงาของผู้คนเลยแม้แต่คนเดียว

"อาจารย์ หญิงชราคนนั้นอยู่ใกล้ๆ นี้หรือ?" เยี่ยหวู่ซวงถาม

"อืม" จื่อหยางเทียนจุนพยักหน้าเบาๆ

เยี่ยชิวเตรียมที่จะค้นหาตำแหน่งของหญิงชรา เขาท่องบทสวดในใจอย่างเงียบๆ แล้ววาดคาถาสะกดรอยตามขึ้นมา แต่คาถานั้นกลับคงอยู่ได้เพียงสามวินาทีก่อนจะสลายไป

"หืม?"

เยี่ยชิวรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

การกระทำของเขาไม่ได้รอดพ้นสายตาของจื่อหยางเทียนจุนและเยี่ยหวู่ซวง

จื่อหยางเทียนจุนกล่าวว่า: "ที่นี่มีกลไกคุ้มกันที่แข็งแกร่ง พลังของเจ้ายังอ่อนแอเกินไป คาถาสะกดรอยของเจ้าจึงไม่อาจใช้เพื่อตามหาที่อยู่ของหญิงชราคนนั้นได้"

"ดูของข้าเถิด"

เมื่อกล่าวจบ จื่อหยางเทียนจุนก็สะบัดชายแขนเสื้อออก

ทันใดนั้น แสงสว่างวาบก็พุ่งลงไปในแม่น้ำ

เพียงพริบตาเดียว แม่น้ำสีดำสนิทก็แยกออกเป็นสองฝั่ง เผยให้เห็นปากทางเข้าถ้ำที่ก้นแม่น้ำ

"ซ่อนตัวอยู่ใต้แม่น้ำ นี่พวกของแดนนรกช่างรู้จักหลบซ่อนจริงๆ" เยี่ยชิวกล่าว

เยี่ยหวู่ซวงแค่นเสียงเย็นชาแล้วกล่าวว่า: "พวกขี้ขลาดแบบนี้ก็เหมาะจะอยู่ในที่แบบนี้เท่านั้นแหละ"

"ไปเถอะ เราไปเจรจากับพวกแดนนรกกันหน่อย" จื่อหยางเทียนจุนซึ่งเปี่ยมด้วยความมั่นใจ กล่าวจบก็เป็นฝ่ายเดินเข้าไปในถ้ำเป็นคนแรก

เยี่ยชิวและเยี่ยหวู่ซวงติดตามเข้าไปในทันที

ภายในถ้ำมืดสนิทจนมองไม่เห็นแม้แต่ปลายนิ้วมือ บางครั้งยังมีกระแสลมเย็นพัดมาเป็นระลอก หากเป็นคนขวัญอ่อน คงหนีเตลิดไปนานแล้ว

แต่ทว่า เยี่ยชิวและพรรคพวกทั้งสามหาใช่คนธรรมดาไม่

พวกเขาไม่ได้หวาดกลัวแม้แต่น้อย เดินตามทางเข้าถ้ำมาได้ระยะหนึ่ง ทันใดนั้นพวกเขาก็พบกับกำแพงหิน

บนกำแพงหินมีช่องทางออกอยู่หลายร้อยช่อง

แต่ละช่องมีขนาดและรูปร่างเหมือนกันทุกประการ ไม่อาจรู้ได้ว่าทางไหนจะนำไปสู่อะไร

เยี่ยชิวกล่าว: "ถ้าข้าเดาไม่ผิด นี่คงเป็นเขาวงกตที่พวกแดนนรกจงใจสร้างขึ้นมาใช่ไหม? มีเพียงหนึ่งช่องทางเท่านั้นที่จะพาไปถึงรังลับของพวกมันได้ ใช่หรือไม่?"

จื่อหยางเทียนจุนใช้พลังจิตตรวจสอบอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนตอบว่า: "เจ้าพูดถูกแค่ครึ่งเดียว"

"โอ้?" เยี่ยชิวแสดงความสงสัย

จื่อหยางเทียนจุนกล่าวว่า: "ข้าพึ่งตรวจสอบไปเมื่อครู่ พบว่ามีเพียงช่องทางเดียวที่สามารถไปถึงที่ซ่อนของพวกนักฆ่าได้ แต่ทว่าช่องทางเหล่านี้ทั้งหมดได้ถูกขุดทะลุเชื่อมต่อกันไว้ และอีกปลายทางหนึ่งถูกพวกแดนนรกใช้ค่ายกลปิดผนึกเอาไว้"

"พูดให้เข้าใจง่ายก็คือ มีเพียงหนึ่งช่องที่สามารถเข้าไปได้ แต่พวกแดนนรกสามารถออกมาจากช่องทางไหนก็ได้"

"ข้าว่าช่องทางพวกนี้ นอกจากจะเอาไว้หลอกล่อศัตรูแล้ว ยังเป็นทางหนีฉุกเฉินของพวกมันด้วย"

เยี่ยหวู่ซวงกล่าวเสียงเย็นชา: "พวกนักฆ่านี่มันเจ้าเล่ห์เสียจริง"

จื่อหยางเทียนจุนกล่าว: "ถ้าแดนนรกไม่เจ้าเล่ห์ คงอยู่รอดมาได้ไม่ถึงวันนี้"

เยี่ยชิวกล่าว: "ท่านอาจารย์ ข้ามีความคิดอย่างหนึ่ง พวกเราควรปิดทางเข้าออกของพวกนั้นให้หมด แบบนี้ไม่มีใครหนีรอดได้แน่!"

จื่อหยางเทียนจุนตอบ:"ข้ามาเพื่อพูดคุยปรับความเข้าใจกับพวกเขา เหตุใดต้องปิดตายทางหนีด้วย?"

แสร้งทำเป็นใจดีอีกแล้ว!

เยี่ยชิวไม่เชื่อคำพูดของท่านอาจารย์แม้แต่น้อย

เยี่ยหวู่ซวงกล่าวข้างๆว่า:"ด้วยพลังของอาจารย์ ต่อให้ไม่ต้องปิดทางหนี ใครจะหลบหนีไปได้เล่า หากอาจารย์ไม่ปล่อยให้พวกนั้นหนี?"