วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2213

ภายในห้อง ยิ่งนานการต่อสู้ก็ยิ่งเริ่มดุเดือดมากขึ้นเรื่อยๆ

เยี่ยชิวถอดเสื้อราวกับนายพลที่นั่งอยู่บนหลังม้าที่บุกเข้าไปอย่างต่อเนื่อง แล้วไม่มีสิ่งใดสามารถต้านทานได้

ศึกครั้งนี้ รุนแรงจนสะเทือนไปทั่วปฐพี

โรมรันพันตู

อึกกระทึกครึกโครมไปทั่วผืนฟ้า

เหงื่อไหลโทรมอาบแผ่นหลังกว้าง

โจมตีเข้าสู่จุดสำคัญอย่างแม่นยำ...

(ยกโทษให้ฉันด้วยที่ใช้คำศัพท์ได้จำกัดแค่นี้ ฉันจะปล่อยให้เรื่องราวต่อจากนี้เป็นหน้าที่ของนักอ่านที่รักของฉันก็แล้วกันนะ)

ใช้เวลาเพียงไม่นาน หยุนซีและนางฟ้าไป๋ฮวาก็พ่ายแพ้แก่ศึกนี้ พวกเธอพ่ายแพ้อย่างยับเยินจนต้องร้องขอความเห็นใจ

ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน แต่สุดท้ายการต่อสู้นี้ก็จบลงด้วยเสียงกรีดร้องอย่างสุขสม

เมื่อทุกอย่างจบลง สถานการณ์ก็กลับมาสงบอีกครั้ง

เยี่ยมชิวเหนื่อยจนหอบ ส่วนหยุนซีและนางฟ้าไป๋ฮวาหนังก็เหงื่อท่วมตัว ผมเข้ายุ่งเหยิง ใบหน้าแดงระเรื่อราวกับดอกท้อ ดูแล้วช่างหน้าเย้ายวนเสียเหลือเกิน

พวกเธอทั้งสองนอนพักข้างๆเยี่ยชิว

แต่สิ่งที่ทำให้เยี่ยชิวประหลาดใจก็คือคราวนี้ พวกเธอยังคงมีแรงอยู่ ไม่ได้สลบหรือหลับไปเพราะความเหนื่อยล้า

“สามี คุณเหนื่อยไหม” หยุนซีถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

เยี่ยชิวรีบตอบกลับไปว่า “แล้วคุณคิดว่ายังไงล่ะ”

“ฮึฮึ~”หยุนซีหัวเราะแล้วพูดว่า “เดี๋ยวข้าไปเอาน้ำเข้ามาให้”

หลังจากพูดจบ เธอก็รีบลงจากเตียงเพื่อไปหยิบน้ำให้เยี่ยชิว

นางฟ้าไป๋ฮวาเองก็ใช้โอกาสนี้ลุกขึ้นมานั่งแล้วนวดขาของเยี่ยชิวพร้อมกับบ่นว่า “เจ้านี่นะ พละกำลังน่ากลัวเกินไปแล้ว เจ้าทำพวกเรากลัวรู้ไหม”

หยุนซีที่พึ่งเดินเอาน้ำเข้ามาให้ก็ได้ยินประโยคนี้เช่นกัน เธอจึงยิ้มแล้วพูดว่า “พี่เย่ว์เอ้อร์ ไม่รู้ว่าก่อนหน้านี้ใครบอกข้อว่าข้าต้องการ ข้าเองก็ต้องการ.....”

“ต้องการบ้าอะไร!” นางฟ้าไป๋ฮวามองไปที่หยุนซีด้วยสายตาว่างเปล่า ใบหน้าของเธอแดงก่ำและหัวใจก็ค่อยๆเต้นแรงขึ้นเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้

เยี่ยชิวพูดว่า “ซีเอ๋อร์ คุณไม่ต้องแซวเย่ว์เอ้อร์หรอก ก่อนหน้านี้ใครก็ไม่รู้บอกฉันว่าไม่มีแรง แต่สุดท้ายก็กลับกอดเอวฉันไม่ปล่อยเลย”

“ฮึ่ม ข้าก็แค่ชอบก่อกวนเจ้าแค่นั้นเอง ทำไมหรือ” หยุนซีบอก “เยี่ยฉังเซิง ข้าขอบอกเจ้าไว้เลยนะ ข้าจะอยู่เคียงข้างเจ้าไปตลอดชีวิต อย่าคิดว่าเจ้าจะสลัดข้าพ้นเชียว”

เยี่ยชิวหัวเราะพร้อมพูดว่า “ก็เป็นสิ่งที่ผมอยากพูดเหมือนกัน คนทั้งสองคนอย่าคิดจะทิ้งผมไปก็แล้วกัน ไม่ว่าจะชาตินี้หรือชาติหน้า พวกคุณก็เป็นคนของผม”

หญิงสาวทั้งสองคนได้ยินดังนั้น ในใจก็รู้สึกหวานล้ำดุจดังกินน้ำผึ้งเดือนห้า

“สามี มาสิ ไม่ดื่มน้ำก่อน นั่งตรงนี้~” หยุนซีผูกแขนรอบคอเยี่ยชิวแล้วค่อยๆป้อนน้ำให้กับเขา

เมื่อเห็นสาวงามทั้งสองคนที่ไม่มีใครทัดเทียมได้คอยปรนนิบัติเขา ในใจของเยี่ยชิวก็เต็มไปด้วยความประทับใจ ชีวิตเขาดีขนาดนี้จะต้องการอะไรอีกล่ะ

เขาอยากจะใช้ชีวิตแบบนี้ตลอดไปเลย

ไม่น่าแปลกใจเลยที่ตั้งแต่สมัยอดีต บรรพชนผู้รู้ทั้งหลายมักเตือนลูกหลานว่า บุรุษพึงสร้างคุณงามความดีและความสำเร็จ อย่าจมอยู่กับความรักใคร่ชายหญิง เพราะอ้อมกอดแห่งความสุขสบายสามารถกัดกร่อนจิตใจและความมุ่งมั่นได้

ถึงแม้เยี่ยชิวจะเป็นคนที่มีจิตใจหนักแน่นราวกับหินผา แต่ในตอนนี้ เขากลับมีความสุขกับเรื่องเล็กๆน้อยๆเหล่านี้จนไม่สามารถถอนตัวออกมาได้

“ใช่แล้ว ในงานเลี้ยงฉลองเมื่อวานฉันไม่เห็นแม้แต่เงาเจ้าวัวต้าลี่เลย เด็กคนนั้นหายไปไหนซะล่ะ” จู่ๆเยี่ยชิวถามขึ้นมา

เป็นเพราะเมื่อวานวันเดียวมีเหตุการณ์เกิดขึ้นมากมาย

ในตอนกลางวัน พันธมิตรห้าสำนักได้เข้ามาโจมตีนิกายดาบชิงอวิ๋น หลังจากนั้น จื่อหยางเทียนจุนก็เข้าไปปราบพันธมิตรห้าสำนักได้สำเร็จ และสังหาร...ไปหลายคน หลังจากเหตุการณ์นั้น เขาก็ได้ติดตามจื่อหยางเทียนจุนไปทำลายล้างนิกายเต๋าอีกหลายนิกาย จากนั้นเขาก็ได้พบกับเยี่ยหวู่ซวง และต่อมาก็ได้พบกับนักฆ่าจากยมโลก

และหลังจากเยี่ยชิวกลับมาถึงนิกายดาบชิงอวิ๋นได้ไม่นาน งานเลี้ยงฉลองก็ได้เริ่มขึ้น ทุกๆคนล้วนดีใจและผลัดกันดื่มคารวะไม่หยุด แต่ถึงยังงั้นก็ไม่เห็นเจ้าวัวต้าลี่เลย เยี่ยชิวเลยยังไม่มีโอกาสได้สอบถามอะไรเลยแม้แต่น้อย

ไม่คิดเลยว่า ท่านพ่อตาจะไม่เชิญเจ้าวัวต้าลี่มาร่วมงานเฉลิมฉลองครั้งนี้

ไม่น่าจะเป็นไปได้เลย!