วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2231

เยี่ยชิวเปล่งเสียงคำว่า "ไสหัวไป!" ราวกับเป็นพระราชโองการของจักรพรรดิแห่งสวรรค์ เสียงนั้นก้องกังวานสะท้านไปทั่วขุนเขารอบด้าน จนดูราวกับพวกมันกำลังจะระเบิด

ส่วนกลุ่มเมฆสายฟ้าที่ปกคลุมอยู่บนท้องฟ้า กลับสลายหายไปในพริบตา ฟ้ากลับมาแจ่มใสไร้เมฆมืดมิดอีกครั้ง

"อะไรนะ!"

ทุกคนในที่นั้นต่างตื่นตะลึง!

ดวงตาของทุกคนแทบจะถลนหลุดออกมาจากเบ้า

"คุณชายเยี่ยเอ่ยเพียงแค่คำเดียว แล้วสวรรค์ลงโทษก็สลายไปอย่างนั้นหรือ?"

"เหลือเชื่อ! นี่มันเหลือเชื่อเกินไปแล้ว!"

"ตลอดหลายปีที่ผ่านมา ข้าไม่เคยเห็นมาก่อนเลยว่าสวรรค์ลงโทษจะถูกตะโกนขับไล่ได้! หากไม่ได้เห็นกับตาตัวเอง ต่อให้มีใครมาบอก ข้าก็ไม่มีวันเชื่อ!"

"คุณชายเยี่ย… ช่างแข็งแกร่ง… แข็งแกร่งเกินไปแล้ว!"

แม้แต่อมตะชางเหม่ยยังตกตะลึงจนตาค้าง ในใจอดไม่ได้ที่จะสบถว่า "ไอ้เด็กเปรตนี่… มันช่างเหมือนแม่วัวที่นั่งเครื่องบิน สุดยอดจนทะลุฟ้าไปแล้ว!"

แต่ทันใดนั้น ความโกรธก็พวยพุ่งขึ้นมาในใจของเขา

"กฎแห่งสวรรค์เอ๋ย! เจ้าไม่คิดจะรักษาศักดิ์ศรีเลยหรือ? ถึงกับหวาดกลัวต่ออำนาจของไอ้เด็กเปรตนี่ ข้าดูถูกเจ้านัก!"

ทันใดนั้น ร่างกายของเขาก็เย็นวาบไปทั้งตัว

"จบแล้ว... จบกันหมดแล้ว!สวรรค์ลงโทษสลายไป แผนการของข้าพังพินาศสิ้น!"

"แล้วข้าจะทำยังไงดี?"

ขณะนั้นเอง คางคกทองคำแปดสมบัติก็กระโดดเข้ามาใกล้ แล้วพูดขึ้นว่า"เต้าจ่าง … สถานการณ์ตอนนี้ไม่เป็นผลดีกับท่านเลย ข้าว่าท่านควรจะ..."

อมตะชางเหม่ยอารมณ์เสียอยู่แล้ว แต่พอเห็นคางคกทองคำแปดสมบัติ ก็ยิ่งหัวร้อนกว่าเดิม สบถออกมาอย่างหัวเสีย"ข้าไม่ต้องการความเห็นของเจ้า ข้าต้องการความเห็นของข้าเอง! และข้าคิดว่าเจ้ามันน่ารำคาญมาก ถ้าไม่อยากเจ็บตัวก็ไสหัวไปให้ไกลที่สุด!"

คางคกทองคำแทบอยากจะซัดหมัดเข้าหน้าของอมตะชางเหม่ย

"เจ้าเต๋าเฒ่าจอมอวดดี! กล้าพูดกับข้าแบบนี้? ถ้าเป็นเมื่อก่อน ข้าจะอัดเจ้าให้เละคามือ!"

"ถ้าไม่ใช่เพราะเห็นว่าเจ้าฝึกฝนจนมีแก่นวิญญาณถึงเก้าดวง พรสวรรค์ล้ำเลิศ ข้าคงไม่เสียเวลามาเตือนเจ้าหรอก!"

"ในเมื่อเจ้าไม่ฟังคำเตือนของข้า ก็เตรียมตัวรอถูกเยี่ยฉังเซิงอัดให้หมอบได้เลย!"

อมตะชางเหม่ยเห็นคางคกทองคำยังยืนนิ่งไม่ขยับ ก็ยิ่งหงุดหงิด ตะคอกออกไปว่า"เจ้าหูหนวกหรือไง? ข้าบอกให้ไสหัวไป!"

คางคกทองคำแค่นเสียงเย็นชา "ไม่รู้จักบุญคุณคน!" ก่อนจะสะบัดหัวแล้วเดินจากไป

อมตะชางเหม่ยกระวนกระวายใจอย่างหนัก คิดในใจว่า"ไม่ว่าจะเป็นพลังบำเพ็ญตน หรือแก่นวิญญาณ เจ้าตัวแสบก็อยู่เหนือข้าไปแล้ว… แถมยังทำให้หายนะสวรรค์ล่าถอยได้อีก หากยังดื้อดึงท้าสู้ต่อไป ข้าย่อมไม่มีทางชนะ!"

"หากยังดันทุรังต่อไป ข้าต้องโดนอัดแน่… แถมถ้าโดนซัดกลางที่สาธารณะแบบนี้ มันช่างน่าอับอายยิ่งนัก!"

"แต่ถ้าข้ายอมแพ้ต่อหน้าฝูงชนไปเลย ก็เสียหน้าพอกัน… ข้าเป็นฝ่ายคุยโวว่าจะแสดงพลังจัดการเขาแท้ๆ!"

"ข้าควรทำอย่างไรดี?"

ขณะกำลังครุ่นคิด อมตะชางเหม่ยเหลือบไปเห็นแผ่นหลังของคางคกทองคำที่กำลังเดินจากไป ร่างกายของเขาสะดุ้งวาบ ความเย็นเยียบแล่นขึ้นกลางหลังทันที!

"เวรเอ๊ย! เมื่อกี้ข้าทำบ้าอะไรลงไป?"

"ข้าด่าอสูรศักดิ์สิทธิ์ระดับนักบุญใหญ่? แถมยังตะเพิดมันให้ออกไปอีก?"

"ให้ตายเถอะ ปากของข้าช่างหาเรื่องจริง ๆ!"

อมตะชางเหม่ยรู้สึกเสียใจจนอยากจะฟาดตัวเองสักที แต่ทันใดนั้น ใบหน้าของเขากลับเต็มไปด้วยความสับสน…

"แปลกจริง ๆ! ด้วยนิสัยของเจ้าคางคกตัวนี้ มันไม่น่าจะปล่อยข้าไปเฉยๆ"

"ถ้าเป็นปกติ เจ้าคงอัดข้าไปแล้ว แต่นี่มันอะไร ทำไมมันถึงแปลกไปจากเดิม?"

"ไม่ถูกต้อง มันไม่ถูกต้อง!"

"หรือมันจะกลับไปหามุมมืดๆ แล้วอัดข้าให้ตาย?"

"เรื่องแบบนี้มันทำได้จริงๆด้วย!"

"ไม่ไหวแล้ว ข้าต้องหาทางขอโทษมันจริงๆซะแล้ว ถ้าไม่อย่างนั้นเจ้าคางคกตัวนั้นคงอัดข้าตายแน่!"

อมตะชางเหม่ยรู้สึกหวาดหวั่นใจอยู่ไม่น้อย

"โครม!"