วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2237

เดิมทีคางคกทองคำเตรียมพร้อมเต็มที่ ในใจมันคิดอย่างมั่นใจ เต้าจ่าง วันนี้ข้าจะทำให้เจ้าได้เห็นกับตาว่าข้าจะอัดเยี่ยฉังเซิงยังไง

ใครจะไปคิดว่า ก่อนที่มันจะได้ออกหมัด เสียงที่ไม่เข้ากับสถานการณ์ก็ดังขึ้นมาเสียก่อน

“เดี๋ยวก่อน!”

คางคกทองคำได้ยินเสียงนั้น ก็รีบเก็บพลังกลับไปทันที ก่อนจะหันไปมองหยุนซานด้วยความสงสัย

หยุนซานกล่าวว่า ："คางคกทองคำ การประลองระหว่างเจ้ากับเยี่ยฉังเซิง นั้นไม่ยุติธรรมกับเยี่ยชิว เพราะพลังของเจ้ากับเขาต่างกันมากเกินไป"

"แต่ว่า เจ้าบอกว่าอยากทดสอบพลังของเขา เพื่อประโยชน์ของตัวเขาเอง ดังนั้นข้าก็ไม่มีเหตุผลที่จะขัดขวาง"

"แต่อย่างไรก็ตาม เจ้าจงจำคำพูดของข้าไว้ให้ดี"

คางคกทองคำถามขึ้นว่า ："คำพูดอะไร?"

หยุนซานตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า ："ถ้าการประลองของพวกเจ้า ทำให้เยี่ยฉังเซิงต้องเสียแม้แต่เส้นผมเพียงเส้นเดียว ข้าจะเป็นคนซัดเจ้าเอง"

อะไรนะ!?

ยังไม่ทันเริ่มก็ขู่กันแล้ว?

นี่มันเกินไปแล้ว!

คางคกทองคำเหลือบมอง ก็เห็นสายตาเย็นยะเยือกของหยุนซาน ทำให้มันรู้สึกหนาวสั่นไปทั้งตัว

"ประมุข ท่านวางใจ ข้าจะควบคุมตัวเองให้ดี" คางคกทองคำกัดฟันพูด

"ควบคุมตัวเองได้ก็ดี หากควบคุมไม่ได้ ข้าจะสั่งสอนเจ้าเอง" หยุนซานยังคงพูดข่มขู่

คางคกทองคำรู้สึกอึดอัดใจยิ่งนัก

ยังไม่ทันได้เริ่มสู้เลย ก็โดนข่มขู่ซะแล้ว มันน่าอัดอั้นจริงๆ

มันเหลือบมองอมตะชางเหม่ยอีกครั้ง

อมตะชางเหม่ยส่งสายตาให้มัน คล้ายกับจะบอกว่า พี่คางคก อย่าได้กลัว จัดเต็มไปเลย

"เอาล่ะ ถ้าจะประลองก็รีบหน่อย พอจบแล้ว ข้ายังต้องดื่มเหล้ากับลูกเขยสุดที่รักของข้าอีก" หยุนซานกล่าวอย่างรำคาญ

คางคกทองคำรู้สึกอัดอั้นอีกครั้ง

ถึงมันจะเป็นสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ แต่มันก็เข้าใจความนัยที่หยุนซานสื่อ ข้าจะต้องดื่มเหล้ากับลูกเขยสุดที่รัก เจ้าลองทำร้ายเขาดูสิ

"ทำไงดี?"

"ข้ารับปากชางเหม่ยเต้าจ่างไว้ว่าจะอัดเยี่ยฉังเซิง แต่ประมุขหยุนซานก็ขู่ข้า ข้าทำให้เยี่ยฉังเซิงบาดเจ็บไม่ได้เด็ดขาด"

"ข้าควรฟังใคร?"

"ลำบากใจจริงๆ!"

ตอนนี้ คางคกทองคำรู้สึกเสียใจเป็นอย่างมาก

ถ้ารู้แบบนี้ ข้าจะไม่มีทางรับปากอมตะชางเหม่ยเด็ดขาด

ทันใดนั้น เสียงของอมตะชางเหม่ยก็ดังขึ้นข้างหู ："พี่คางคก เจ้ายังยืนเอ๋ออะไรอยู่? รีบลงมือสิ!"

"ไม่ต้องกังวล จัดหนักไปเลย อัดไอ้เด็กเปรตให้เต็มที่!"

"เจ้าวางใจ หากมีใครกล้าตำหนิเจ้า ข้าจะเป็นคนรับผิดชอบเอง!"

รับผิดชอบ?

เจ้าจะรับผิดชอบไหวหรือ?

คางคกทองคำยืนแข็งทื่ออยู่ที่เดิม ลังเลไม่กล้าขยับ

อมตะชางเหม่ยเห็นท่าทีของคางคกทองคำ ก็โกรธจนแทบจะระเบิด รีบส่งเสียงกระซิบเร่งเร้า ："เจ้ายังไม่ลงมืออีก?"

"พี่คางคก เจ้ายังลังเลอะไรอยู่?"

"หรือเจ้าไม่อยากอัดไอ้เด็กเปรตต่อหน้าทุกคน เพื่อแสดงพลังอันยิ่งใหญ่ของเจ้า?"

"หรือว่า เจ้ากลัวว่าจะสู้ไอ้เด็กเปรตไม่ได้?"

คางคกทองคำรีบส่งเสียงตอบกลับไปทันที ：“รับมือกับนักพรตน้อยทงเสินขั้นสูงสุด ข้าจะไม่มีความมั่นใจได้อย่างไร?"

"ถ้าเจ้ามั่นใจ แล้วทำไมยังไม่ลงมือ?" อมตะชางเหม่ยส่งเสียงเร่งเร้า ：“ข้ารู้แล้ว เจ้ากลัวใช่ไหม?"

"ดูท่าข้าจะพูดถูก เจ้ามันก็แค่ไอ้ขี้ขลาด"