วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2239

ทุกสายตาที่จับจ้องอยู่ ต่างก็สังเกตเห็นสีหน้าของเยี่ยชิว

"แปลกจริง เวลานี้แล้วคุณชายเยี่ยยังยิ้มออกมาได้อีกเหรอ?"

"คุณชายเยี่ยยืนอยู่ที่เดิมเฉยๆไม่ขยับเลย หรือว่าเขายอมแพ้แล้ว?"

"ต้องเป็นแบบนั้นแน่ๆ ต่อให้คุณชายเยี่ยมีพรสวรรค์สูงส่งแค่ไหน ก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของผู้แข็งแกร่งระดับนักบุญใหญ่หรอก"

"แต่ฉันรู้สึกแปลกๆ เหมือนมีอะไรบางอย่างไม่ถูกต้อง แต่ก็บอกไม่ถูกว่ามันคืออะไร"

"ยังไงก็เถอะ หวังว่าเจ้าคางคกทองคำจะลงมือเบาๆหน่อย อย่าทำให้คุณชายเยี่ยบาดเจ็บก็แล้วกัน"

“……”

เจ้าคางคกทองคำก็สังเกตเห็นสีหน้าของเยี่ยชิวเช่นกัน

"เผชิญหน้ากับการโจมตีของข้า แล้วยังมีหน้ามายิ้มอีก ทำเป็นเก๊กเข้าไป เดี๋ยวเจ้าได้ร้องไห้แน่!"

คางคกทองคำกำหมัดแน่น ทุ่มพลังมหาศาล พุ่งเข้าใส่เยี่ยชิวเต็มแรง

แต่แล้ว เยี่ยชิวกลับยิ่งยิ้มกว้างขึ้น

"เจ้าหนูนี่มันเล่นอะไรของมัน?"

เมื่อเห็นว่าหมัดของเจ้าคางคกทองคำใกล้จะถึงตัวเยี่ยชิวแล้ว ทว่า ทันใดนั้นเอง มันกลับสะดุ้งเฮือกเหมือนตกใจอะไรบางอย่าง รีบชักหมัดกลับแล้วถอยหลังไปสองสามก้าว

"เจ้านี่หมายความว่ายังไง?" เยี่ยชิวถามด้วยสีหน้างุนงง

"คุณชายเยี่ย ข้าต่างหากที่ต้องถาม ว่าเจ้าหมายความว่ายังไง?" เจ้าคางคกทองคำตอบกลับเสียงเครียด ："เจ้าไม่เห็นหรือไงว่าข้าลงมือแล้ว?"

เยี่ยชิวตอบกลับไปว่า ："ข้าเห็นแล้ว"

"ในเมื่อเห็นแล้ว แล้วทำไมเจ้าจึงไม่ตอบโต้?" เจ้าคางคกทองคำถามต่อ

เยี่ยชิวย้อนถามกลับ ："แล้วทำไมข้าจะต้องตอบโต้?"

"ข้ากำลังจะอัดเจ้า เจ้าไม่คิดจะสวนกลับบ้างรึ?" เจ้าคางคกทองคำกล่าว เมื่อครู่ที่มันตัดสินใจชักหมัดกลับ เพราะรู้สึกว่าเยี่ยชิวมีท่าทีแปลกเกินไป มันกังวลว่าอาจมีอะไรบางอย่างผิดปกติ

เพราะหากเป็นคนทั่วไป เมื่อรู้ว่าตัวเองกำลังจะโดนต่อย อย่างน้อยที่สุดก็ควรจะตอบโต้หรือไม่ก็หลบหลีก

แต่เยี่ยชิวกลับยืนเฉยเหมือนเสาไม้ ไม่แม้แต่จะขยับหลบ ซ้ำยังยิ้มกว้างอย่างมีความสุข พฤติกรรมนี้ผิดธรรมชาติอย่างสิ้นเชิง

เพื่อความแน่ใจ เจ้าคางคกทองคำจึงตัดสินใจถามให้ชัดก่อน

เยี่ยชิวหัวเราะ："เจ้าก็ยังไม่ได้ต่อยโดนข้าเลย แล้วข้าจะตอบโต้ไปทำไม?"

เจ้าคางคกทองคพูดว่า："พอข้าต่อยโดนเจ้าแล้ว เจ้าก็คงไม่มีโอกาสได้ตอบโต้แล้วล่ะ!"

"ข้าไม่เชื่อ" เยี่ยชิวกล่าว ："เมื่อครู่หมัดของเจ้านั้น ทั้งอ่อนแอไร้พลัง เจ้าไม่ได้กินข้าวมาเหรอ?"

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ เหล่าผู้ชมต่างพากันยกนิ้วให้เยี่ยชิวในใจ

คุณชายเยี่ย ในเวลานี้เจ้ายังกล้าท้าทายเจ้าคางคกทองคำอีก มีเพียงสองคำที่เหมาะจะมอบให้เจ้าในตอนนี้—

สุดยอด!

อมตะชางเหม่ยที่ยืนอยู่ไกลๆ เกือบหลุดหัวเราะออกมา พลางคิดในใจ ："ไอ้เด็กเปรต เอ็งกล้าปากดีใส่เจ้าคางคกทองคำแบบนี้ ช่างไม่ฉลาดเอาเสียเลย อีกเดี๋ยวก็โดนอัดเละ"

"ข้ารอดูการแสดงสนุกๆดีกว่า!"

"เสียดาย น่าจะมีกับแกล้มอย่างเมล็ดแตงโม จะได้เคี้ยวไปดูไป เพลินๆ"

สีหน้าของคางคกทองคำมืดครึ้มลง มันกล่าวว่า："คุณชายเยี่ย ถึงแม้เจ้าจะเป็นอัจฉริยะไร้เทียมทาน แต่เจ้ากลับเลือกที่จะยั่วยุอสูรศักดิ์สิทธิ์ในระดับนักบุญใหญ่"

"การกระทำเช่นนี้โง่เขลายิ่งนัก"

"และเจ้า จะต้องชดใช้สำหรับความโง่เขลานั้น!"

หลังจากคางคกทองคำพูดจบ ร่างของมันก็ปลดปล่อยพลังอันมหาศาล แผ่กระจายออกมาจากร่างราวกับจักรวาลทั้งผืนกำลังถาโถมเข้าหาเยี่ยชิว

ในชั่วพริบตา เยี่ยชิวสัมผัสได้ถึงแรงกดดันอันน่าสะพรึงกลัวที่โถมเข้ามาใส่ร่างของเขา