วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2261

สามเซียนกระบี่ยังไม่ทันได้ตั้งสติ ก็ได้ยินจื่อหยางเทียนจุนพูดกับเซียนกระบี่ว่า "ตำแหน่งรองประมุขมีเกียรติสูงส่ง เรื่องการทำความสะอาดห้องน้ำท่านไม่ต้องเข้าไปยุ่งเลย"

"ขอบคุณท่านอาจารย์!" จิ่วเจี้ยนเซียนยิ้มกว้างกว่าดอกเบญจมาศเสียอีก

เซียนกระบี่สามคนตกใจอย่างสิ้นเชิง

การประจบสอพลอจะได้ประโยชน์ขนาดนี้เลยหรอ?

ไม่ได้แล้ว พวกเราต้องตามไปบ้าง

แม้จะรู้สึกไม่ค่อยเต็มใจบ้าง หรืออาจจะรู้สึกอับอายบ้าง แต่ก็ยังได้รับผลประโยชน์ที่ชัดเจน

สำคัญที่สุดคือ ถ้าทำให้ท่านอาจารย์พอใจ เราก็ไม่ต้องไปทำความสะอาดห้องน้ำแล้ว

คิดถึงตรงนี้เซียนกระบี่สามคนแลกมองกันอย่างเงียบๆ ทำความเข้าใจในใจ จากนั้นเซียนกระบีฉีเจี้ยนเซียนพูดขึ้นว่า "ท่านอาจารย์ ข้ามีเรื่องอยากจะพูด"

จื่อหยางเทียนจุนแสดงสีหน้าไม่เปลี่ยน "ข้าคงไม่อยากฟังหรอก"

ฉีเจี้ยนเซียน: "……"

หน้าแก่ๆของฉีเจี้ยนเซียแดงขึ้นทันที

ฮว่าเจี้ยนเซียนพูดว่า "ท่านอาจารย์ ที่จริงข้าก็มีเรื่องอยากจะพูดกับท่าน..."

"ได้" จื่อหยางเทียนจุนตอบโดยไม่รอให้เซียนกระบี่พูดจนจบ

ฮว่าเจี้ยนเซียนหน้าใสขึ้นมา พร้อมจะพูด แต่ทันใดนั้นก็ได้ยินจื่อหยางเทียนจุนพูดว่า "ถ้าเจ้ามีเรื่องจะพูด รออีกปีหนึ่งก่อนเถอะ!"

"ทำไมล่ะ?" ฮว่าเจี้ยนเซียนถามอย่างงงๆ

จื่อหยางเทียนจุนตอบ "รอจนเจ้าทำความสะอาดห้องน้ำเสร็จก่อนเถอะ"

ฮว่าเจี้ยนเซียน: "......"

เห็นจื่อหยางเทียนจุนไม่ให้โอกาสพวกเขาประจบก็ขมวดคิ้ว คิดแผนใหม่แล้วพูดว่า "ท่านอาจารย์ ข้าเพิ่งมีแรงบันดาลใจ และคิดบทร้อยกรองที่อยากจะมอบให้ท่าน"

ไม่รอให้จื่อหยางเทียนจุนพูด ชูเจี้ยนเซียนรีบพูดขึ้นว่า "บรรทัดบนคือ: ไม่มีผู้ใดเทียบได้ในโลกนี้ กล้าหาญและไม่กลัว มีกำลังยิ่งใหญ่และพลังที่ครอบคลุมโลก"

"บรรทัดล่างคือ: ไม่มีใครในโลกที่เทียบเคียงได้ ความกล้าหาญเหนือทุกคน ใจสงบเหมือนน้ำและยิ้มท้าโลก"

"คำแนะนำ: ท่านอาจารย์ ไม่มีใครเทียบ"

จื่อหยางเทียนจุนพยักหน้า "ก็ใช้ได้"

ชูเจี้ยนเซียนอึ้งไป คิดว่าท่านอาจารย์ควรจะโปรดให้เขาเป็นรองประมุขและไม่ให้ไปทำความสะอาดห้องน้ำสิ?

ชูเจี้ยนเซียนไม่สามารถอดใจถามได้ "ท่านอาจารย์ บทกลอนที่ข้าคิดขึ้นมา มันแค่พอใช้ได้หรอ?"

จื่อหยางเทียนจุนตอบ "หรือไม่ล่ะ? เจ้าคงไม่คิดว่ามันดีนะ? ตามความเห็นของข้า มันยังไม่ดีเท่ากับบทกวีของชางเหม่ยเลย"

ชูเจี้ยนเซียนรู้สึกไม่พอใจในใจและคิดว่า "ท่านอาจารย์ กำลังดูถูกข้า"

"ท่านชางเหม่ยเต้าจ่างจะมาสู้กับข้าได้ยังไง?"

"บทกวีที่ท่านชางเหม่ยเขียน ข้าไม่ต้องคิดเลย ข้าเขียนได้ตั้งหลายพันบทโดยง่าย"

จื่อหยางเทียนจุนมองไปที่ชูเจี้ยนเซียนแล้วพูด "ทำไม เจ้าคิดว่าบทกวีของท่านชางเหม่ยมันไม่ดีไหม?"

ชูเจี้ยนเซียนกล่าว "มันไม่ดีจริงๆ"

จื่อหยางเทียนจุนยิ้มและพูดว่า: "ทำไมไม่อย่างนี้ล่ะ? นายเขียนบทกวีให้หวู่ซวง ถ้านายเขียนได้ดีจนฉันพอใจ ฉันจะให้หยุนซานแต่งตั้งนายเป็นรองประมุข และนายก็ไม่ต้องไปทำความสะอาดห้องน้ำแล้ว ล่ะ?"

"ตรงตามความคิดของฉันเลย!"

ชูเจี้ยนเซียนเกือบจะหัวเราะออกมาอย่างมีความสุข และพูดว่า: "ไม่มีปัญหา!"

พูดเสร็จเขาก็หันไปมองที่เยี่ยหวู่ซวง ที่นั่งขัดสมาธิอยู่ในอากาศ และในหัวของเขาก็มีแสงสว่างวาบขึ้นมา

"ได้แล้ว!"

"ท่านอาจารย์โปรดฟังนะ"

"พลังแห่งดาบสร้างความรุ่งโรจน์ ความกล้าหาญพุ่งทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า ใจเหมือนแสงพระจันทร์มนุษย์ทั่วโลกดูหม่นหมอง"

เมื่อพูดจบ ชีเจี้ยนเซียนและฮว่าเจี้ยนเซียนพูดพร้อมกันว่า: "บทกวีดีมาก! บทกวีดีมาก!"

ชูเจี้ยนเซียนยิ่งมีความพอใจมากขึ้น เขายิ้มและถามว่า: "ท่านอาจารย์ บทกวีของข้านี่เขียนได้ดีไหมขอรับ?"

จื่อหยางเทียนจุนพยักหน้า: "ก็พอได้"

"ถ้างั้น ท่านอาจารย์ที่ท่านพูดเมื่อกี้มันถือเป็นจริงใช่ไหมครับ..." ชูเจี้ยนเซียน ยังพูดไม่ทันจบ ก็ได้ยินเสียงของอมตะชางเหม่ยดังขึ้นมา

"ท่านผู้มีเกียรติทุกท่าน วันนี้เรามาดูกันว่าหวู่ซวงผ่านการทดสอบจากสวรรค์ไปได้อย่างไร คงจะทำให้ทุกท่านตื่นเต้นมาก ข้าก็เช่นกัน ข้าก็รู้สึกสะเทือนใจอย่างยิ่ง"