วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2271

"แต๊ง……"

ทันใดนั้น เสียงระฆังดังขึ้นเก้าครั้ง ก้องกังวานไปทั่วความว่างเปล่าอันเงียบสงัด

เสียงนั้นแผ่กระจายออกไปดั่งระลอกคลื่น สะท้อนก้องไปทั่วฟ้าดิน เปี่ยมด้วยความหนักแน่นและความขึงขังอันน่าเกรงขาม

หลังจากเสียงระฆังกังวานครบเก้าครั้ง บนตัวระฆังพลันปรากฏอักษรสีทองสามตัว

"อันดับมังกร"

มาแล้ว! ในที่สุดก็มาถึง!

ทุกคนกลั้นหายใจ มองไปที่ระฆังฟ้าดินเพื่อดูว่าใครจะได้ขึ้นอันดับบ้าง?

ไม่นาน ใต้ตัวอักษรสามตัวอันดับมังกรก็ปรากฏข้อความบรรทัดหนึ่ง

"อันดับมังกร เป็นรายชื่อที่บันทึกเฉพาะลำดับพลังของผู้ที่อยู่ต่ำกว่าระดับปราชญ์ราชันเท่านั้น ผู้ที่ล่วงลับไปแล้วจะไม่ถูกรวมอยู่ในรายชื่อ"

จากนั้น อักษรสีทองก็ค่อยๆจางหายไป และบนระฆังฟ้าดินก็เริ่มปรากฏการจัดอันดับ

"อันดับที่สามสิบสาม หู่จื่อทายาทแห่งเผ่าปีศาจ ขั้นต้นของระดับปราชญ์ ขี่สิงโตไฟ อาวุธคือหอกกินวิญญาณ ฝึกฝนเคล็ดวิชาศักดิ์สิทธิ์แห่งเผ่าปีศาจ…"

เมื่อเห็นชื่อของหู่จื่อเยี่ยชิวถึงกับตาค้าง!

อมตะชางเหม่ยถึงกับตะลึง

คนอื่นๆก็ตกตะลึงยิ่งกว่า เพราะไม่มีใครคาดคิดว่า คนแรกที่ปรากฏบนอันดับมังกรจะเป็นคนของเผ่ามาร

"ไอ้เด็กเปรต! ระฆังฟ้าดินไม่ได้ผิดพลาดใช่ไหม? หู่จื่อบรรลุเป็นเซียนแล้วอย่างนั้นหรือ?"

"เป็นไปได้ยังไงกัน!?"

อมตะชางเหม่ยกระซิบกับเยี่ยชิวว่า "หู่จื่อก็วิปริตอยู่แล้ว แต่ทำไมความเร็วในการบ่มเพาะของเขาถึงแซงหน้าพวกเราได้ล่ะ? มันไม่มีเหตุผลเลย!"

เยี่ยชิวตอบว่า "เจ้าอย่าลืมสิ บนร่างของหู่จื่อมีตรามรณา หากเขาปลดผนึกออกได้ ระดับพลังของเขาจะพุ่งทะยานขึ้นทันที"

อมตะชางเหม่ยอุทานด้วยความตกใจ "แบบนี้ก็แปลว่ามันเป็นเรื่องจริงหมดเลยน่ะสิ!?"

เยี่ยชิวพยักหน้า "เกือบจะแน่นอนเลยล่ะ"

อมตะชางเหม่ยหัวเราะสะใจแล้วพูดขึ้นว่า "ไอ้เด็กเปรต ข้าไม่ได้จะพูดให้เจ็บใจหรอกนะ แต่หู่จื่อเป็นศิษย์ของเจ้า ตอนนี้ศิษย์กลับแซงหน้าอาจารย์ไปแล้ว เจ้าไม่รู้สึกเจ็บใจบ้างหรือ?"

"ตรงกันข้ามเลย" เยี่ยชิวยิ้มแล้วกล่าวว่า "เห็นหู่จื่อพัฒนาระดับพลังได้เร็วขนาดนี้ ข้าดีใจเสียอีก"

"จริงหรือเปล่า?" อมตะชางเหม่ยทำหน้าสงสัย ไม่เชื่อเลยสักนิด

"แน่นอนว่าจริง" เยี่ยชิวกล่าว "ไอ้แก่ ถ้าวันหนึ่งเจ้าบรรลุพลังแซงข้าไป ข้าก็ดีใจกับเจ้าด้วยเหมือนกัน"

"จะต้องมีสักวันที่เป็นแบบนั้นแน่" อมตะชางเหม่ยคิดในใจ "รอให้ข้าบ่มเพาะพลังแซงหน้าเจ้าได้เมื่อไหร่ ข้าจะซัดเจ้าสักทีให้หายแค้น!"

ขณะนั้นเอง บนตัวระฆังพลันปรากฏชื่อที่สอง

"อันดับที่สามสิบสองผู้อาวุโสเสือ หนึ่งในสิบผู้อาวุโสใหญ่แห่งเผ่าปีศาจ ระดับปราชญ์ขั้นสูงสุด เชี่ยวชาญ..."

อมตะชางเหม่ยถึงกับอึ้ง "ไม่นึกเลยว่าผู้อาวุโสเสือจะติดอันดับด้วย!"

เยี่ยชิวกล่าวว่า "ดูเหมือนว่าหลังจากที่พวกเราออกจากเผ่าอสูรไป พลังบำเพ็ญเพียรของผู้อาวุโสเสือก้าวหน้าไปไม่น้อยเลยนะ"

"ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าครั้งนี้จะมีผู้อาวุโสเผ่าอสูรกี่คนที่ติดอันดับ?"

อมตะชางเหม่ยหัวเราะพลางกล่าวว่า "ผู้อาวุโสเสือเป็นศิษย์ของเจ้า ตอนนี้พลังฝึกตนของเขาแซงหน้าซือฝู่ไปแล้ว ไอ้เด็กเปรต เจ้าต้องพยายามหน่อยแล้วล่ะ ไม่อย่างนั้น เจ้าคงไม่มีคุณสมบัติเป็นอาจารย์พวกเขาอีกต่อไป"

จากนั้น รายชื่อมากมายก็ปรากฏขึ้นบนตัวระฆังทีละชื่อ

เหล่ายอดฝีมือจากทุกสารทิศต่างทยอยติดอันดับ

บางคนมาจากเผ่าปีศาจ บางคนมาจากเผ่ามาร บางคนมาจากตระกูลเร้นลับ แต่กลับไม่มีชื่อของผู้ใดจากตงฮวง จงโจว หรือซีมั่วปรากฏขึ้นเลย

ในตงฮวง นอกจากนิกายดาบชิงอวิ๋นแล้ว เหล่าผู้แข็งแกร่งส่วนใหญ่ล้วนสังกัดอยู่ในพันธมิตรห้าสำนัก

แต่เมื่อพันธมิตรห้าสำนักถูกจื่อหยางเทียนจุนกวาดล้างจนสิ้นซาก ผู้แข็งแกร่งของตงฮวงก็แทบจะถูกกวาดล้างไปทั้งหมด ส่วนนิกายดาบชิงอวิ๋นผู้อาวุโสระดับปราชญ์เช่น อาจารย์ตระกูลเฉินก็เสียชีวิตจากเหตุการณ์กบฏเช่นกัน

ดังนั้น จึงไม่มีใครติดอันดับจากตงฮวง ซึ่งเป็นไปตามที่เยี่ยชิวคาดไว้

แต่อย่างไรก็ตาม เขาก็ไม่คาดคิดว่าซีมั่วและจงโจวก็ยังไม่มีใครติดอันดับในช่วงนี้ รายชื่อมังกรยังคงประกาศต่อไป

ไม่นาน ชื่อที่คุ้นเคยก็ปรากฏขึ้นในสายตาของทุกคน

"อันดับที่สิบสอง เจ้าวัวต้าลี่ หนึ่งในสิบผู้อาวุโสใหญ่แห่งเผ่าปีศาจ ระดับนักบุญใหญ่ เชี่ยวชาญหมัดเทพต้าลี่…"

อมตะชางเหม่ยยิ้มและพูดว่า "ไอ้เด็กเปรต เจ้าก็มีศิษย์ติดอันดับอีกแล้ว!"

เยี่ยชิวถามจื่อหยางเทียนจุนว่า "ท่านอาจารย์ วัวต้าลี่ยังอยู่ในช่วงปิดประตูฝึกฝนอยู่หรือเปล่า?"