วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2322

“ระฆังหายไปไหน?”

ท่านอมตะชางเหม่ยพูดขึ้นว่า “เมื่อครู่คุณชายเหยาก็พูดแล้วไม่ใช่หรือ ว่าระฆังนั้นแขวนอยู่กลางหลังคาตำหนักสักการะ แล้วระฆังหายไปไหน?”

จูชูพูดว่า “ดูเหมือนจะถูกขโมยไปแล้ว”

“โถ่เว้ย! ถึงกับขโมยแม้แต่ระฆัง ยังมีฟ้าดินหลงเหลืออยู่ไหมเนี่ย?” ท่านอมตะชางเหม่ยสบถอย่างหัวเสีย

จูชูกล่าวว่า “ท่านเต้าจ่างอาจยังไม่ทราบ ระฆังนี้มีที่มาลึกลับ แม้ข้าจะไม่เคยเห็นกับตา แต่ก็เคยได้ยินตำนานเกี่ยวกับมันมามาก ว่ากันว่านี่อาจไม่ใช่ระฆังธรรมดา แต่เป็นของวิเศษชิ้นหนึ่ง”

“เมื่อก่อน ฝ่าบาทเคยคิดจะเสด็จมาเฟยไหลเฉิงด้วยพระองค์เอง เพื่อชมระฆังนี้ แต่สุดท้ายติดราชกิจจึงไม่ได้มา”

“ตอนนี้มาคิดดู มีความเป็นไปได้สูงว่า มีคนรู้ว่าระฆังนี้เป็นของวิเศษ เลยขโมยไป”

ท่านอมตะชางเหม่ยถามว่า “จูชูเจ้าคิดว่าใครเป็นคนขโมยระฆังนี้ไป?”

“จะเป็นใครได้ล่ะ ก็ต้องเป็นพวกปีศาจเลือดนั่นแหละ!” ทหารองครักษ์คนหนึ่งพูดขึ้น “ปีศาจเลือดมันซ่อนอยู่ในภูเขานี้ ใครอื่นจะกล้ามาที่นี่อีกเล่า?”

“มีเหตุผลอยู่” ท่านอมตะชางเหม่ยพูดกับเยี่ยชิวว่า “ไอ้เด็กเปรต รีบไปตามหาร่องรอยของปีศาจเลือดให้เร็วเข้า แต่อย่าลืม ถ้าเจอระฆังก่อน ต้องให้ข้าได้ศึกษาก่อนนะ!”

พูดว่าจะศึกษา แต่ความจริงคืออยากยึดไว้เป็นของตัวเอง

การกระทำของท่านอมตะชางเหม่ย ล้วนเพื่อของวิเศษทั้งสิ้น!

จูชูพูดว่า “ภูเขาตงซานกว้างใหญ่ ข้าแนะนำว่าให้พวกเราแยกกันค้นหา หากพบร่องรอยของปีศาจเลือด ให้รีบส่งสัญญาณทันที”

“ไม่ได้!” หญิงสาวพูดขึ้น “เจ้าเมืองเฟยไหลเฉิงมีพลังฝึกปรือไม่ธรรมดา ก้าวขาเข้าใกล้ระดับปราชญ์ไปแล้ว แต่ยังโดนปีศาจเลือดฆ่า แสดงว่าพลังของปีศาจเลือดเหนือกว่าเขาเสียอีก”

“หากพวกเราแยกกันค้นหา ก็เท่ากับเปิดโอกาสให้มันโจมตีคนที่อยู่ลำพัง ซึ่งไม่เป็นผลดีเลย”

“มีแต่รวมพลังไว้ด้วยกันเท่านั้น จึงจะปลอดภัยที่สุด และมีโอกาสจับปีศาจเลือดได้”

จูชูพยักหน้า “คุณหนูพูดมีเหตุผล เพียงแต่พวกเราอยู่รวมกันมากเกินไป เกรงว่าปีศาจเลือดอาจไม่ยอมปรากฏตัว”

“ไม่ต้องลำบากถึงเพียงนั้น ปล่อยให้ข้าจัดการเถอะ” เยี่ยชิวพูดกับเจ้าวัวต้าลี่ว่า “เจ้านั่นแหละ เป็นคนทำ”

“รับทราบ ข้าเอง ท่านอาจารย์” เจ้าวัวต้าลี่พูดจบก็หลับตาลง แล้วกระจายจิตรับรู้ออกไป

ในชั่วพริบตา จิตรับรู้ของเขาครอบคลุมทั่วทั้งภูเขาตงซาน

ผ่านไปครู่หนึ่ง

“หือ?” เจ้าวัวต้าลี่อุทานเบา ๆ แล้วลืมตาขึ้น

“มีอะไรหรือ?” เยี่ยชิวถาม

เจ้าวัวต้าลี่ตอบว่า “ข้าไม่พบพลังชีวิตใด ๆ เลย และยิ่งไม่พบร่องรอยของปีศาจเลือด”

สายตาของเยี่ยชิวพลันเคร่งขรึม

“เป็นไปไม่ได้!” ท่านอมตะชางเหม่ยพูดด้วยความตกใจ

เจ้าวัวต้าลี่ตอนนี้เป็นถึงระดับนักบุญใหญ่ แม้แต่เขายังไม่อาจตรวจพบร่องรอยของปีศาจเลือด มันจะเป็นไปได้อย่างไร?

ท่านอมตะชางเหม่ยพูดขึ้นว่า “หรือว่าปีศาจเลือดออกจากภูเขาตงซานไปแล้ว?”

“ไม่อาจตัดความเป็นไปได้นี้ทิ้งได้” เจ้าวัวต้าลี่กล่าว “หากปีศาจเลือดยังไม่ได้ออกจากที่นี่ ก็ยังมีอีกหลายความเป็นไปได้”

“หนึ่ง มันฝึกฝนวิชาลับบางอย่าง ที่สามารถหลบหลีกการตรวจจับของข้าได้”

“สอง มันมีของวิเศษบางอย่าง ที่สามารถปิดกั้นจิตรับรู้ของข้า”

“สาม มันตายแล้ว”

เมื่อได้ยินดังนั้น หญิงสาวและจูชูสบตากันโดยไม่ให้ใครสังเกตเห็น ทั้งสองต่างรู้สึกตกตะลึงในใจ

เจ้าวัวต้าลี่สามารถใช้จิตรับรู้ตรวจสอบได้ทั่วทั้งภูเขาตงซาน งั้นพลังของเขาจะต้องแข็งแกร่งขนาดไหน?

หรือว่า เจ้าวัวต้าลี่คือยอดฝีมือระดับปราชญ์?

“ไอ้เด็กเปรต ตอนนี้จะทำอย่างไร?” ท่านอมตะชางเหม่ยถาม

เยี่ยชิวกล่าวว่า “หากยังมีชีวิต ต้องเห็นตัว หากตายแล้ว ต้องเห็นศพ ไม่ว่าปีศาจเลือดจะตายหรือยังมีชีวิตอยู่ เราต้องหามันให้เจอ มีเพียงเช่นนั้น เมืองเฟยไหลเฉิงจึงจะกลับสู่ความสงบได้”

“แม้แต่น้องต้าลี่ก็หาไม่เจอ แล้วเจ้าคิดจะทำอย่างไร?” ท่านอมตะชางเหม่ยถามต่อ

เยี่ยชิวตอบว่า “ก็ต้องใช้วิธีจากแก่นวิญญาณ สะกดรอยตาม”

เมื่อคาถาสะกดรอยตามมาถึงลานนี้ มันก็หายไป

เห็นได้ชัดว่า ไม่สามารถติดตามได้อีก

“ปีศาจเลือดนี่ ไม่เพียงโหดเหี้ยม แต่ยังเก่งในการลบล่องรอยอีกด้วย” เยี่ยชิวกล่าว “ตามรอยไม่ได้แล้ว ไอ้แก่ เจ้ามานี่”

ท่านอมตะชางเหม่ยพูดว่า “ข้าตามรอยไม่เป็น”

“แต่เจ้าดูดวงเป็น” เยี่ยชิวกล่าว “เสี่ยงทายดูสิ!”

ท่านอมตะชางเหม่ยถามว่า “เจ้าจะเชื่อคำทำนายของข้าจริงหรือ?”

เยี่ยชิวพูดอย่างจริงจัง “ข้าเชื่อ”

เชื่อผีเถอะ

ท่านอมตะชางเหม่ยหยิบเหรียญทองแดงสามเหรียญออกมา เริ่มเสี่ยงทาย ผ่านไปครู่หนึ่ง เขากล่าวว่า “ได้ผลลัพธ์แล้ว”

“ปีศาจเลือดอยู่ทิศไหน?” เยี่ยชิวถาม

“ทิศตะวันออก” ท่านอมตะชางเหม่ยตอบ

“ไป!” เยี่ยชิวไม่พูดอะไรต่อ เดินไปทางทิศตะวันตกทันที

“ไอ้เด็กเปรต ข้าบอกว่าทิศตะวันออก เจ้ากลับเดินไปทางตะวันตก” ท่านอมตะชางเหม่ยร้องเตือน

“ข้ารู้” เยี่ยชิวตอบโดยไม่หันหลัง

เจ้าวัวต้าลี่กับหญิงสาวและคนอื่น ๆ ก็ไม่ลังเลที่จะเดินตามเยี่ยชิวไป

“โถ่เว้ย พวกเจ้าไม่เชื่อข้าสักคนสินะ? ดีนัก พวกเจ้าไปทางตะวันตก ข้าจะไปทางตะวันออก ข้าจะต้องหาปีศาจเลือดให้พบให้ได้” ท่านอมตะชางเหม่ยโกรธจนตัวสั่น หันหลังเดินตรงไปทางทิศตะวันออก

เขาต้องการพิสูจน์ให้ทุกคนเห็น ว่าเขาทำนายถูก

แต่ยังไม่ทันเดินได้ยี่สิบก้าว พื้นใต้เท้าก็ยุบลง เขาร่วงลงไปทันที