วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2368

จักรพรรดิต้าโจวเป็นคนฉลาดเพียงใด แต่อมตะชางเหม่ยพูดออกมาชัดเจนขนาดนี้ เขาจะไม่เข้าใจได้ยังไง?

ในใจเขาสบถด่าอมตะชางเหม่ยแทบตาย

ไอ้เจ้าวายร้าย! กล้าฉวยโอกาสมาขอผลประโยชน์จากข้าอีกนะ!

คิดเสียว่าตอนท่านปู่ด่าเจ้าว่าไอ้เต๋าเหม็น นั่นยังชมเกินไปด้วยซ้ำ ไอ้สารเลว!

แต่จักรพรรดิต้าโจวยังคงยิ้มแย้มเอ่ยว่า “พวกเราต้าโจวยังมีอาวุธเทพอยู่อีกมาก หากเต้าจ่างต้องการ ข้ายินดีมอบให้ท่านหนึ่งชิ้น”

อมตะชางเหม่ยทำท่าตกใจ ประหนึ่งได้รับพระกรุณาอย่างสูง “ท่านจะมอบให้ข้า? ข้านี่รับไม่ไหวเลยจริง ๆ”

“แต่ว่า ท่านเป็นจักรพรรดิผู้สูงศักดิ์ หากปฏิเสธเกรงว่าจะเสียหน้า ในเมื่อท่านเมตตาถึงเพียงนี้ เช่นนั้น… ข้าคงต้องขอรับไว้ด้วยความเกรงใจ ขอบพระคุณ!”

พูดจบก็แสร้งคำนับถวายตามแบบพิธี

จักรพรรดิต้าโจวเห็นกลอุบายของอมตะชางเหม่ยทะลุปรุโปร่ง แต่ก็ไม่โกรธอะไรนัก “ไม่ทราบว่าเต้าจ่างต้องการอาวุธประเภทใด?”

“ไม่เรื่องมาก ข้าเรียนวิชาพลังเทพสายที่ไม่เลือกอาวุธ ขอเพียงแค่ ‘สองคำ’ เท่านั้น — ไม่เลือก!” อมตะชางเหม่ยตอบแบบไม่ยี่หระ

จักรพรรดิต้าโจวโล่งอกไปหนึ่งเปราะ อย่างนี้ก็ง่ายหน่อย เพราะต้าโจวมีอาวุธมากมายอยู่แล้ว

“เช่นนั้นเต้าจ่างรอสักครู่ ข้าจะให้คนไปหยิบ—”

“เดี๋ยวก่อน” อมตะชางเหม่ยโบกมือขัด

“แม้พลังเทพของข้าจะไม่เลือกอาวุธ แต่คุณสมบัติของอาวุธต้องถึงระดับหนึ่ง อย่างนี้ละกัน ข้าจะไม่ให้ท่านลำบากมาก แค่หา อาวุธจักรพรรดิ มาให้ข้าสักชิ้นก็พอ!”

“พวกท่านมีใช่ไหม?”

ทันทีที่คำพูดนี้หลุดจากปาก ใบหน้าของจักรพรรดิต้าโจวก็บิดเบี้ยวทันตา ส่วนโจวอู่หวังกระโดดลุกขึ้นด้วยความโกรธ

“ไอ้เต๋าเหม็น! เจ้าอย่าได้ล้ำเส้นมากนัก!”

“เปิดปากมาขอก็เป็นอาวุธจักรพรรดิ เจ้าคิดว่าอาวุธจักรพรรดิเป็นของเก่า ๆ ที่เกลื่อนกลาดหรือยังไง?”

“ถ้าเจ้ากล้าเอ่ยปากแบบนี้อีกครั้ง ข้าจะอัดเจ้าให้เละ!”

จักรพรรดิต้าโจวเองก็กัดฟันกล่าว “ขออภัยจริง ๆ เต้าจ่าง… อาวุธจักรพรรดิ นั้น… พวกเราไม่มี”

อมตะชางเหม่ยทำหน้าตกใจ “ไม่มีเลย? ต้าโจวจนขนาดนั้นเลยหรือ?”

คำพูดนั้นทำเอาจักรพรรดิต้าโจวปวดกระบอกตา

แน่นอนว่าต้าโจวไม่ได้ไม่มี แต่จะให้เขามอบ ‘อาวุธประจำชาติ’ ที่เป็นรากฐานของอาณาจักรให้ได้ยังไงกัน?

เขาโกรธที่อมตะชางเหม่ยกล้าดูถูกว่าต้าโจวจน

นังบ้า! ถ้าเจ้ารวยนัก แล้วจะมาแบมือขออาวุธจากข้าทำไม?!

โจวอู่หวังชี้หน้าอมตะชางเหม่ยแล้วด่า “กล้าดียังไงมาว่าเราจน เจ้าหน้าด้านสิ้นดี! ลืมหรือเปล่า ว่าสิ่งที่เจ้าใส่อยู่นี่ก็คือ อาวุธจักรพรรดิประจำตระกูลของต้าโจว!”

อมตะชางเหม่ยโบกมือ “ถ้าไม่มีอาวุธจักรพรรดิ งั้นก็ขอแค่ อาวุธศักดิ์สิทธิ์ระดับสุดยอด สักห้าชิ้นก็พอ ขอแค่นี้ไม่มากเลยใช่ไหม?”

ไม่มากบ้าอะไร!?

จักรพรรดิต้าโจวกัดฟันตอบ “จะให้ก็ได้ แต่ให้แค่หนึ่งชิ้น”

“สามชิ้น!” อมตะชางเหม่ยว่า “ขาดไม่ได้แม้แต่ชิ้นเดียว”

“หนึ่ง!” จักรพรรดิต้าโจวเสียงเข้ม “หากตกลง ข้าจะมอบให้เจ้าทันที หากไม่ตกลง เจ้าก็กลับไปได้เลย”

ชัดเจนว่าไม่มีการต่อรองอีกต่อไป

อมตะชางเหม่ยเบ้ปากไม่พอใจ “ก็ได้ หนึ่งก็หนึ่ง เฮ้อ ใครใช้ให้เราเป็นพี่น้องกันล่ะ?”

ใครเป็นพี่น้องกับเจ้า!

จักรพรรดิต้าโจวสบถในใจ หน้าด้านสิ้นดี!

จักรพรรดิต้าโจวเงียบคิดครู่หนึ่ง ก่อนเอ่ย “หากเยี่ยฉังเซิงแพ้เล่า? จะให้เขาเป็นราชบุตรเขยได้ยังไง?”

อมตะชางเหม่ยหัวเราะ “ท่านทั้งหลายอยากได้เยี่ยฉังเซิงมาเป็นราชบุตรเขย ก็เพราะเห็นว่าเขามีพรสวรรค์ไม่ใช่หรือ?”

“ในเมื่อเขามีพรสวรรค์ แล้วเขาจะแพ้ได้ยังไง?”

“ข้าติดตามเจ้าเด็กเปรตนั่นมานาน ไม่เคยเห็นเขาแพ้เลยสักครั้ง”

“ในฐานะจักรพรรดิ ทำไมท่านถึงได้ซื่อบื้อขนาดนี้นะ!”

เอ๊ะ จริงสิ เราก็เลือกเยี่ยฉังเซิงเพราะพรสวรรค์ของเขานี่นา

เดี๋ยว…

เมื่อกี้ไอ้เจ้านี่เรียกข้าว่าอะไรนะ? ซื่อบื้อ?

ไอ้ลูกเต๋าเอ๊ย!

จักรพรรดิต้าโจวกำลังจะด่าออกมา แต่โจวอู่หวังชิงพูดขึ้นก่อน

“ไอ้เต๋าเหม็น เจ้าบอกก่อนหน้านี้ว่าเยี่ยฉังเซิงไม่อยากเป็นราชบุตรเขยของต้าโจว ถ้าเขาไม่รับตำแหน่งนี้ แล้วไม่ร่วมแข่งอีก จะทำอย่างไร?”

อมตะชางเหม่ยหัวเราะ “ก็เพราะอย่างนั้น พวกเจ้าต้องใช้ ‘ความจริงใจ’ ไปโน้มน้าวเขา”

ความจริงใจ?

โจวอู่หวังกับจักรพรรดิต้าโจวมองตากัน ในใจพวกเขารู้สึกได้ว่า ไอ้เต๋าเหม็นนี่ต้องมีแผนสกปรกอะไรซ่อนอยู่แน่

แถมดูจากสีหน้าแล้ว เหมือนมันวางแผนไว้นานแล้วด้วย!

อมตะชางเหม่ยว่า “แค่พวกเจ้าตอบตกลงสามข้อ ข้าจะช่วยจัดการให้เยี่ยฉังเซิงรับปาก ถ้าเขายังไม่ยอม… ข้าก็จะจับเขามาเข้าหอเองกับองค์หญิงหนิงอันเลย!”

จักรพรรดิต้าโจวถามกลับ “สามข้ออะไร?”