วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2397

เยี่ยชิวยิ้มกว้าง พลางพูดคุยอย่างลื่นไหล ส่วนคนอื่น ๆ แต่ละคนสีหน้าเคร่งเครียดโดยเฉพาะเว่ยอู่ซินกับฉินเจียง สองคนนี้ คนหนึ่งเป็นบัณฑิตอันดับหนึ่งแห่งแคว้นต้าเว่ย อีกคนเป็นบัณฑิตอันดับหนึ่งแห่งแคว้นต้าเฉียน บัดนี้ใบหน้าเต็มไปด้วยเมฆดำแห่งความอับอาย แทบกระอักเลือดด้วยความโกรธ

ด้วยความสามารถของพวกเขา แค่แต่งกลอนสักบทก็สามารถสะกดฝูงชนได้แล้ว แต่เมื่อกลอนของเยี่ยชิวออกมา พวกเขากลับไม่กล้าเขียนต่อเลย

กลอนของเยี่ยชิวเขียนได้ดีเกินไป หากเขียนต่อไปก็เท่ากับทำให้ตัวเองอับอายชัด ๆ

บ้าชะมัด เยี่ยฉังเซิง คนนี้มีคุณสมบัติพอจะเป็นจักรพรรดิยังไม่พอ ทำไมถึงเก่งเรื่องการแต่งกลอนขนาดนี้ด้วย?

เขาเป็นตัวประหลาดอะไรกันแน่?

บนบัลลังก์ทองคำ

จักรพรรดิต้าโจวยิ้มอย่างภูมิใจแล้วกล่าวว่า “หนิงอัน เห็นหรือไม่ นี่คือว่าที่พระสวามีที่ข้าเลือกให้ เจ้ายอมรับหรือไม่ว่าเลือกได้ไม่เลวเลย?”

“ขอบพระทัยเสด็จพ่อ” แม้ปากของหนิงอันจะกล่าวเช่นนั้น แท้จริงในใจกำลังคิดว่า “ชายของข้าเก่งขนาดไหน ข้าจะไม่รู้ได้อย่างไร?”

จักรพรรดิต้าโจวหัวเราะแล้วกล่าวต่อว่า “แม้ว่าแคว้นต้าโจวของเราจะไม่มีบัณฑิตอย่างเว่ยอู่ซินหรือฉินเจียง แต่แค่มีเยี่ยฉังเซิงคนเดียวก็พอแล้ว”

“พูดจริง ๆ ข้าเองก็แปลกใจเหมือนกัน คิดไม่ถึงว่าเจ้าเด็กคนนี้จะแต่งกลอนได้ดีขนาดนี้”

“ไม่เสียแรงที่เป็นลูกเขยของข้า!”

จักรพรรดิต้าโจวเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ จากนั้นเกิดความคิดหนึ่งขึ้นในใจ จึงถามว่า “หนิงอัน นั่งอยู่บนบัลลังก์มังกรเช่นนี้ เจ้าไม่รู้สึกไม่คุ้นเคยใช่หรือไม่?”

หนิงอันส่ายหน้า “ไม่รู้สึกไม่คุ้นเลยเพคะ”

“เช่นนั้นก็ดีๆ” รอยยิ้มของจักรพรรดิต้าโจวยิ่งสดใสมากขึ้น

หนิงอันมองจักรพรรดิต้าโจวด้วยความสงสัย ไม่เข้าใจว่าทำไมเสด็จพ่อถึงได้อารมณ์ดีนัก

“เสด็จพ่อ บรรดาบัณฑิตต่างก็ถูกกลอนของฉังเซิงสะกดไว้หมดแล้ว น่าจะสามารถประกาศผลได้แล้วเพคะ” หนิงอันเตือนเบา ๆ

จักรพรรดิต้าโจวเก็บรอยยิ้มแล้วกล่าวว่า “บรรดาบัณฑิตทั้งหลาย ยังมีใครจะเขียนกลอนบทที่สองต่อหรือไม่?”

ใครจะไปเขียนล่ะ!

มีแต่คนโง่เท่านั้นที่จะเขียน!

จักรพรรดิต้าโจวจึงประกาศว่า “ในเมื่อไม่มีใครเขียนอีก งั้นข้าขอประกาศว่า กลอนบทที่สอง เยี่ยฉังเซิงชนะ!”

เยี่ยชิวยิ้มเต็มใบหน้า

การลอกบทกวีมันช่างสะใจจริง ๆ

เอาชนะบัณฑิตทั้งหลายได้อย่างง่ายดาย

ตอนนี้เขาเพิ่งเข้าใจ ว่าทำไมในนิยายทะลุมิติของเหล่าพระเอกถึงชอบลอกบทกวีมาแสดงความเก๋า เพราะความรู้สึกนี้มันฟินจริง ๆ

จักรพรรดิต้าโจวกล่าวต่อว่า “กลอนบทที่สาม หัวข้อคือ ‘หิมะ’”

“ฉังเซิง สองบทก่อนเจ้าก็เขียนก่อนแล้ว งั้นบทที่สามเจ้าจะเขียนก่อนอีกไหม…”

เว่ยอู่ซินรีบเอ่ยขึ้น “ฝ่าบาท เยี่ยชิวเขียนกลอนสุดยอดสองบทติดต่อกัน ย่อมใช้พลังใจไปมาก ควรให้เขาได้พักบ้างเถิด”

ฉินเจียงรีบเสริมทันที “เว่ยอู่ซินพูดถูก ฝ่าบาท ให้เยี่ยชิวพักก่อนเถอะ เดี๋ยวจะเหนื่อยเกินไป รอบนี้ให้พวกเราขอเริ่มก่อนดีกว่า”

พวกเขาถูกเยี่ยชิวทำให้กลัวแล้ว

หากเยี่ยชิวเขียนกลอนระดับเทพออกมาอีก พวกเขาจะโชว์อะไรได้อีก?

เพราะฉะนั้น รอบนี้ไม่ว่าจะยังไง พวกเขาต้องแย่งเขียนก่อนเยี่ยชิวให้ได้ ถึงจะสู้ไม่ได้ อย่างน้อยก็ขอให้ได้แสดงฝีมือบ้าง

จักรพรรดิต้าโจวรู้สึกขำในใจ พวกนี้เริ่มเรียนรู้แล้ว

“ตกลง ตามที่เว่ยอู่ซินว่า พวกเจ้าก่อน ฉังเซิงเขียนเป็นคนสุดท้าย”

จักรพรรดิต้าโจวหันมาพูดกับเยี่ยชิวอย่างใจดีว่า “ฉังเซิง เจ้าพักก่อนเถิด ชมกลอนของคนอื่น ๆ ไปพลางก่อน”

“ได้เลย” เยี่ยชิวยิ้มพยักหน้า

เขารู้ว่า ไม่ว่าจะเขียนก่อนหรือหลัง สุดท้ายผู้ชนะก็ต้องเป็นเขา เพราะบทกลอนที่เขาเอามาลอก ล้วนเป็นผลงานอมตะของแท้

ทันใดนั้น บรรยากาศในที่นั้นก็คึกคักขึ้น

บางคนขมวดคิ้วใช้ความคิด บางคนกระซิบปรึกษากัน…

“เอาปากกามา!”

ทันใดนั้นเสียงของจูเก๋อเฉาดังขึ้น

เด็กขันทีสองคนรีบนำโต๊ะมาวางกลางตำหนัก พร้อมเตรียมพู่กัน กระดาษ และหมึก

จูเก๋อเฉาจับพู่กันเขียนอย่างรวดเร็ว

สองนาทีต่อมา เขาสะบัดพู่กันออกอย่างเท่ พลางกล่าวว่า “ข้าเขียนเสร็จแล้ว”

ฝูงชนกรูกันเข้าไป อ่านออกเสียงเบา ๆ

“ค่ำคืนฤดูใบไม้ผลิยังหนาวเย็น หิมะยังไม่ละลาย

ชีวิตนี้ยังต้องดิ้นรนอีกหรือไร

ลุกขึ้นมาเถิด แม้ลมหนาวจะพัดแรง

ความตั้งใจมั่น ยังคงเรืองรองใต้แสงจันทร์ยามค่ำคืน”

เสียงชมเปาะดังขึ้นทันที

“ยังเด็กแท้ ๆ กลับเขียนกลอนออกมาได้ดีขนาดนี้ ไม่ธรรมดาจริง ๆ!”

“ไม่เสียแรงที่เป็นศิษย์ของฟูจื่อ น่านับถือ!”

“กลอนดี กลอนดี…”

จูเก๋อเฉายิ้มอย่างหยิ่งทะนงเมื่อได้ยินคำชม ก่อนจะยกนิ้วกลางให้เว่ยอู่ซิน

เว่ยอู่ซินแค่นเสียงหัวเราะ แล้วเดินขึ้นไป เขียนกลอนบ้าง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน