วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2439

ขณะที่เยี่ยชิวและหนานกงเสี่ยวเสี่ยวกำลังจมอยู่กับความหลงไหล ภายในห้องพักรับรองของหอหยงเป่า เว่ยอู่ซินและขันทีวังก็รออย่างเงียบๆ

ขันทีวังไม่เคยคาดคิดว่า พันธมิตรที่เว่ยอู่ซินต้องการตามหา ไม่ใช่ใครอื่น นอกจากนายท่านลึกลับแห่งหอหยงเป่า

ถึงตอนนี้ ขณะนั่งอยู่ในห้องพักรับรอง ขันทีวังยังคงรู้สึกไม่สบายใจอยู่บ้าง

“ฝ่าบาท ผู้นำแห่งหอหยงเป่าสังหารเว่ยอู๋เซี่ยง ตอนนี้พวกเรามาพบเขาแล้ว เขาอาจจะหันหลังให้เราหรือไม่?”

“ไม่ต้องห่วง” เว่ยอู่ซินกล่าวพร้อมรอยยิ้ม “เขาจะไม่ฆ่าคนที่เป็นประโยชน์ต่อเขาหรอก”

“ถ้าเขาฉลาดพอ เขาก็น่าจะเข้าใจว่า การร่วมมือกับข้าเป็นทางเลือกที่ฉลาดที่สุด”

“อีกอย่าง ต่อให้เขาตั้งใจทำร้ายข้า เมื่อมีเจ้าอยู่เคียงข้าง เขาก็คงทำอะไรข้าไม่ได้หรอก”

ขันทีวังหัวเราะคิกคัก

ใช่แล้ว ด้วยกำลังของตนเอง แม้จักรพรรดิต้าโจวจะลงมือ เขาก็ไม่กลัวเขา ทำไมเขาต้องกลัวผู้นำแห่งหอหยงเป่าด้วยล่ะ?

“พูดตามตรง ข้าสงสัยผู้นำแห่งหอหยงเป่าผู้นี้มานานแล้ว อยากรู้ว่าหน้าตาเขาเป็นยังไง?”

เว่ยอู่ซินตอบว่า “รอก่อน เดี๋ยวก็เจอ”

เวลาผ่านไปทีละนาที

ทั้งสองรออยู่เป็นชั่วโมงเต็ม แต่ผู้นำแห่งหอหยงเป่าก็ยังไม่ปรากฏตัว แม้แต่คนรับใช้ก็ยังไม่มาเสิร์ฟน้ำชา

ขันทีวังเริ่มใจร้อนและกล่าวว่า “ผู้นำแห่งหอหยงเป่ามีท่าทีที่ดุร้าย ปล่อยให้พวกเรารออยู่นานขนาดนี้ เขายังเคารพฝ่าบาทอยู่หรือ?”

“ถ้าเขาไม่มีท่าทีเลย ก็คงไม่ได้เป็นผู้นำแห่งหอหยงเป่า ท่าทีที่ดุร้ายหมายความว่า เขามีฝีมือพอที่จะต้านทานได้” เว่ยอู่ซินแนะนำ “รออีกหน่อยเถอะ ยังไงพวกเราก็ต้องมาขอความช่วยเหลือจากเขาอยู่แล้ว”

เวลาผ่านไปอย่างไร้ร่องรอย

อีกชั่วโมงผ่านไป แม้แต่เว่ยอู่ซินก็เริ่มหมดความอดทน บ่นพึมพำว่า “เกิดอะไรขึ้น ทำไมเขายังไม่มาหาเราอีก”

ขันทีวังกล่าวว่า “ฝ่าบาท บางทีเราควรไปได้แล้ว?”

ท้ายที่สุด ในฐานะเจ้าชายแห่งแผ่นดิน การถูกปล่อยให้รอคอยนานเช่นนี้ คงเป็นเรื่องน่าอับอายหากข่าวนี้แพร่สะพัดออกไป

เว่ยอู่ซินกัดฟันและกล่าวว่า “ในเมื่อพวกเรามาถึงที่นี่แล้ว เราต้องพบเขาวันนี้”

“คุณควรเข้าใจ หากผู้นำแห่งหอหยงเป่ายินยอมร่วมมือกับข้า ไม่เพียงแต่ข้าจะฆ่าเยี่ยฉังเซิงได้เท่านั้น แต่หอหยงเป่าจะกลายเป็นพันธมิตรที่แข็งแกร่งในภารกิจรวมจงโจวของข้าด้วย”

“เพื่อประโยชน์ส่วนรวม ข้ายอมทนความอับอายเล็กน้อยได้”

เว่ยอู่ซินได้ตัดสินใจไว้แล้วว่า เมื่อได้เป็นผู้ปกครองจงโจวแล้ว เขาจะหาโอกาสสั่งสอนบทเรียนอันโหดร้ายแก่ผู้นำแห่งหอหยงเป่า เพื่อชดเชยความไม่เคารพในวันนี้

สิบห้านาทีต่อมา

ในที่สุด เสียงฝีเท้าก็ดังก้องอยู่นอกประตู

เว่ยอู่ซินและขันทีวังรีบยืดตัวตรงทันที ทันใดนั้น ประตูก็เปิดออก หนานกงเสี่ยวเสี่ยวก็เดินเข้ามา

นางเปลี่ยนเป็นชุดดำ เกล้าผมหลวมๆ ด้วยกิ๊บติดผมแบบเรียบๆ ปล่อยปอยผมลงมาเล็กน้อย ค่อยๆ รวบลงมาตามลำคอ เสริมเสน่ห์อันอ่อนช้อย

ใบหน้างดงามสง่า คิ้วคมดุจขุนเขาไกลลิบ ดวงตาดุจสายน้ำในฤดูใบไม้ร่วง และริมฝีปากสีอ่อนละมุน

เรือนร่างอันน่าตื่นตะลึงของนางในชุดยาวยิ่งดูงดงามและน่าหลงใหลยิ่งขึ้น

“ช่างงดงามหาได้ยากยิ่ง!”

แววตาแห่งความปรารถนาฉายวาบขึ้นในแววตาของเว่ยอู่ซิน ขณะที่เขาคิดในใจว่า “ไม่แปลกใจเลยที่เว่ยอู๋เซี่ยงต้องการนาง ผู้หญิงคนนี้งดงามราวกับลูกพีชน้ำผึ้งสุกงอม มีเสน่ห์ยิ่งกว่าหนิงอันเสียอีก”

หลังจากเข้าไป หนานกงเสี่ยวเสี่ยวยิ้มอย่างอ่อนโยนและกล่าวว่า “ท่านสุภาพบุรุษทั้งสอง ขออภัยที่ทำให้พวกเจ้าต้องรอนาน”

“ผู้นำของพวกเจ้าล่ะ?” ขันทีวังพูดกับหนานกงเสี่ยวเสี่ยวด้วยน้ำเสียงไม่เป็นมิตร “ถ้าผู้นำของเจ้าไม่มีเจตนาจะพบฝ่าบาท เจ้าก็น่าจะพูดตรงๆ ได้แล้ว ทำไมปล่อยให้พวกเรารอนานนัก? หรือว่า เจ้าดูถูกพวกเราหรือ?”

“เจ้าเข้าใจผิด ผู้นำกำลังจัดการเรื่องบางอย่างอยู่ก่อนหน้านี้” หนานกงเสี่ยวเสี่ยวอธิบายพร้อมรอยยิ้ม

“เรื่อง?” ขันทีวังเยาะเย้ย “เรื่องอะไรกันที่ใช้เวลานานขนาดนั้น?”

แน่นอนว่าเป็นเรื่องของความสุขของข้า

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน