วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2441

เว่ยอู่ซินหยิบกล่องไม้ออกมา ยื่นให้หนานกงเสี่ยวเสี่ยว

เมื่อหนานกงเสี่ยวเสี่ยวเปิดออก พบเศษเหล็กขึ้นสนิมอยู่ภายใน สลักด้วยรอยจางๆ คล้ายแผนที่ที่ไม่สมบูรณ์

แถมเศษเหล็กนั้นดูเก่าแก่ ขอบของมันสึกกร่อนไปตามกาลเวลา

และดูเหมือนว่าแผ่นเหล็กชิ้นนี้จะคงอยู่มาเป็นเวลานานมากแล้ว

“องค์ชายเว่ย นี่คืออะไร?” เสียงของเยี่ยชิวดังมาจากห้อง

เว่ยอู่ซินตอบว่า “ผู้นำ ท่านเคยได้ยินเรื่องดาบจักรพรรดิมนุษย์หรือไม่?”

“ข้าเคยได้ยิน” หนานกงเสี่ยวเสี่ยวแทรกขึ้นมา เพราะรู้ว่าเยี่ยชิวอาจไม่คุ้นเคย “ตำนานเล่าขานว่า ผู้ใดครอบครองดาบจักรพรรดิมนุษย์ ผู้นั้นย่อมได้เป็นผู้ปกครองจงโจว”

“เล่ากันว่า เมื่อเผ่าเทพพยายามครอบครองจงโจว พวกเขาจึงแต่งตั้งจักรพรรดิมนุษย์และตีดาบเทพขึ้น ดาบจักรพรรดิมนุษย์ เป็นสัญลักษณ์ของอำนาจ”

“ดาบเล่มนี้คมกริบไร้ที่เปรียบ สามารถตัดทุกสิ่งได้”

“แต่หลังจากที่เผ่าเทพถูกขับไล่ จักรพรรดิมนุษย์ก็สิ้นชีพ และดาบเล่มนี้ก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย”

“องค์ชายเว่ย เศษดาบนี้เกี่ยวข้องกับดาบจักรพรรดิมนุษย์หรือไม่?”

“แม่นางหนานกงยังคงฉลสดเช่นเคย” เว่ยอู่ซินกล่าวพร้อมรอยยิ้ม “เศษชิ้นส่วนนี้มีแผนที่นำทางไปยังตำแหน่งของดาบ”

“น่าเสียดายที่มันไม่สมบูรณ์ ข้าจึงไม่ทราบว่าดาบซ่อนอยู่ตรงไหนแน่ชัด?”

“แต่ด้วยเศษชิ้นส่วนนี้และความพยายามอีกสักหน่อย เราอาจยังพบดาบจักรพรรดิมนุษย์ได้”

“โบราณวัตถุชิ้นนี้ถูกเก็บรักษาไว้ในคลังสมบัติของจักรพรรดิต้าเว่ยมานับไม่ถ้วน ถือเป็นหนึ่งในโบราณวัตถุอันล้ำค่าที่สุดของเรา ข้านำมาถวายแด่ท่านโดยเฉพาะผู้นำ”

ทั้งหมดนี้เป็นเรื่องโกหก

ดาบจักรพรรดิมนุษย์มีอยู่จริง แต่เว่ยอู่ซินไม่รู้เลยว่าเศษชิ้นส่วนนี้เกี่ยวข้องกับมันหรือไม่

ที่จริงแล้ว เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเศษชิ้นส่วนนั้นมาจากไหน

ไม่มีใครในจักรพรรดิต้าเว่ยรู้

มันไม่ใช่สมบัติล้ำค่า แค่เศษโลหะที่ผุดขึ้นมาในมุมที่ถูกลืมของคลังสมบัติ

เว่ยอู่ซินนำมันมาด้วยเจตนาแค่หลอกลวง ไม่เคยคาดคิดว่าตอนนี้มันจะมีประโยชน์

เยี่ยชิวกล่าวว่า “ผู้ที่ได้ดาบจักรพรรดิมนุษย์ไป จะได้เป็นผู้ปกครองจงโจว เว่ยอู่ซิน ถ้าเจ้ามอบสิ่งนี้ให้ข้า แล้วข้าจะพบดาบเล่มนั้น มันจะไม่ทำให้ข้าเป็นผู้ปกครองจงโจวหรือ? แล้วเจ้าจะทำอย่างไร?”

เว่ยอู่ซินเยาะเย้ยในใจ อยากปกครองจงโจว งันเจ้าก็ไปหาดาบจักรพรรดิมนุษย์เองสิ!

ไม่มีใครรู้ด้วยซ้ำว่ามันอยู่ที่ไหน?

อีกอย่าง เมื่อข้าปกครองจงโจวแล้ว ภารกิจแรกของข้าคือการนำเจ้ามาอยู่ภายใต้การควบคุมของข้า ต่อให้เจ้าได้ดาบมา เจ้าก็ต้องมอบมันให้ข้า

อู่เว่ยซินตอบว่า “ถึงแม้ดาบจักรพรรดิมนุษย์จะวิเศษ แต่ข้าไม่เชื่อว่า การครอบครองดาบจักรพรรดิมนุษย์เพียงอย่างเดียว จะสามารถครอบครองจงโจวได้”

“ในความเห็นของข้า การปกครองโลกต้องอาศัยวิสัยทัศน์ กลยุทธ์ และความสามารถในการสร้างความเจริญรุ่งเรืองให้กับทุกคน อาณาจักรจึงจะรู้จักสันติภาพที่ยั่งยืนได้ก็ต่อเมื่อประชาชนเจริญรุ่งเรืองเท่านั้น”

“ข้าเชื่อว่าการปกครองที่แท้จริงไม่ได้มาจากดาบ แต่มาจากการชนะใจประชาชน!”

ขันทีวังมองเว่ยอู่ซินด้วยสายตาเห็นชอบ พูดได้ดี นี่คือภูมิปัญญาที่ข้าปลูกฝังให้เขา

มีเสียงหนึ่งดังมาจากในห้อง “เว่ยอู่ซิน ความรู้แจ้งเช่นนี้พิสูจน์ให้เห็นว่า เจ้ามีศักยภาพที่จะเป็นผู้ปกครองที่ยิ่งใหญ่ มั่นใจได้เลย ข้าจะช่วยเจ้ารวมจงโจวและกำจัดเยี่ยฉังเซิง”

“ขอบคุณผู้นำ” เว่ยอู่ซินโค้งคำนับด้วยความยินดี

เยี่ยชิวกล่าวว่า “ตกลง พวกเจ้าไปได้แล้ว ข้าจะอยู่ที่ป่าไผ่ม่วงคืนนี้”

“ข้าขอลา!” เว่ยอู่ซินโค้งคำนับอีกครั้ง พยักหน้าให้หนานกงเสี่ยวเสี่ยว ก่อนจะเดินออกจากหอหยงเป่าพร้อมกับขันทีวัง

หลังจากก้าวออกมา

“ผู้นำ นี้คือของขวัญที่พวกเขาส่งให้เจ้า” เธอยิ้มพลางยื่นกล่องไม้ให้เยี่ยชิว

เยี่ยชิวตรวจสอบเศษเหล็กที่เป็นสนิม ก่อนจะพลิกดูในมือ แม้มันจะดูเก่า แต่โลหะกลับแข็งแรงอย่างน่าประหลาดใจ

เยี่ยชิวพูด “สิ่งนี้มีประวัติแน่นอนแต่ยังไม่แน่ชัดว่ามันเกี่ยวข้องกับดาบจักรพรรดิมนุษย์หรือไม่”

หนานกงเสี่ยวเสี่ยวหัวเราะคิกคัก “ว่ากันว่าเว่ยอู่ซินเจ้าเล่ห์ แต่จริงๆ แล้วเขาไม่ได้พิเศษอะไร”

“ตั้งแต่ข้าเติบโตมา นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าเห็นคนสั่งให้ศัตรูฆ่าตัวเอง มีแต่คนอย่างเขาเท่านั้นที่จะคิดเรื่องไร้สาระแบบนี้ได้”

“เว่ยอู่ซินช่างไม่รู้อะไรเลย ไม่รู้ว่าเจ้าเป็นผู้นำ เขาจะกระอักเลือดไหมนะ?”

เยี่ยชิวแสยะยิ้ม “คงไม่ใช่แค่เลือดหรอก แค่เกือบตายเพราะความโกรธ”

ทั้งสองหัวเราะร่วมกัน

ครู่หนึ่ง

หนานกงเสี่ยวเสี่ยวถาม “เว่ยอู่ซินวางแผนจะซุ่มโจมตีเจ้าที่ป่าไผ่ม่วงคืนนี้ เจ้าจะไปด้วยไหม?”

“แน่นอน” เยี่ยชิวกล่าว “นี่เป็นโอกาสอันดีที่จะกำจัดพวกมันให้หมดในคราวเดียว”

หนานกงเสี่ยวเสี่ยวพูด “ผู้นำ มีอะไรที่ข้าพอจะช่วยได้บ้างไหม?”

เยี่ยชิวยิ้ม “พี่เสี่ยวเสี่ยว ข้ายังหิวอยู่เลย”

“ข้าจะไปทำอะไรให้เจ้ากิน……” ก่อนที่นางจะพูดเสร็จ เยี่ยชิวก็พานางลุกขึ้นยืน และนางก็ตระหนักได้ว่า ความหิวของเขาไม่ใช่แบบที่เธอคิดไว้

ขณะนี้เธอหน้าแดง พลางกระซิบอย่างเขินอายว่า “สามี เรากินกันมาสองชั่วโมงแล้ว แล้วเจ้ายังไม่อิ่มอีกหรือ?”

“กับเจ้า ไม่มีวันอิ่ม” เมื่อเยี่ยชิวพูดจบ เขาก็อุ้มหนานกงเสี่ยวเสี่ยวตรงไปยังห้อง