วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2474

“ไอ้เด็กเปรต เจ้าทำไมไม่ไปต่อแล้วล่ะ?” อมตะชางเหม่ยเอ่ยถาม

เยี่ยชิวกล่าว "หอเด็ดดาว!"

ได้ยินดังนั้น อมตะชางเหม่ยจึงเงยหน้ามองไปข้างหน้า ก็เห็นหอคอยสูงตระหง่านตั้งอยู่ตรงมุมตะวันออกเฉียงเหนือของเมืองหลวง

สูงตระหง่านถึงเก้าชั้น

มองจากระยะไกล หอเด็ดดาวดูราวกับหน่อไม้ยักษ์ ซ้อนทับเป็นชั้น ๆ พุ่งทะยานสู่ท้องฟ้าสีคราม ราวกับจะเอื้อมแตะดวงดาวได้

ตัวหอคอยมีสีหลักเป็นน้ำตาลเข้ม ขอบชายคาและกรอบหน้าต่างสีทองส่องประกายแวววับยามต้องแสงแดด ดูสง่างามและลึกลับ

พื้นผนังของตัวหอคอยเต็มไปด้วยลวดลายแกะสลักอันซับซ้อน มีทั้งลายเมฆ กลุ่มดาว และสัตว์เทพ ทุกองค์ประกอบล้วนแฝงไว้ด้วยความรู้สึกแห่งประวัติศาสตร์อันล้ำลึก

ยอดของหอเด็ดดาวคือ “หุนเทียนหลุน” ทองสัมฤทธิ์ มีรูปร่างคล้ายดวงตายักษ์ดวงเดียว ราวกับกำลังจับจ้องเฝ้าสังเกตการเคลื่อนไหวของดวงดาวอยู่ไม่หยุด

ตระการตาอย่างยิ่ง

ไม่เกินจริงเลยหากจะพูดว่า หอเด็ดดาวคือสัญลักษณ์ของเมืองหลวงต้าเว่ย!

นอกจากนั้น เยี่ยชิวและอมตะชางเหม่ยยังเห็นว่า บนท้องฟ้าของหอเด็ดดาวมีปลาไม้ที่แตกหักลอยอยู่

ปลาไม้เปล่งแสงศักดิ์สิทธิ์ออกมา ทำให้หอเด็ดดาวทั้งหลังถูกปกคลุมด้วยแสงนั้นจากด้านล่าง

“พิลึก ทำไมบนท้องฟ้าของหอเด็ดดาวถึงมีปลาไม้ลอยอยู่?" อมตะชางเหม่ยเอ่ยถามด้วยความสงสัย

เยี่ยชิวเปิดตาเทพ มองไปที่ปลาไม้เพียงชั่วครู่ แล้วกล่าวว่า "ปลาไม้นั่นคือสมบัติอันทรงพลังของนิกายพุทธ"

"อ้อ?" เมื่ออมตะชางเหม่ยได้ยินว่าเป็นสมบัติ ก็เริ่มสนใจขึ้นมาและถามว่า "มันใช่วัตถุศักดิ์สิทธิ์อันดับหนึ่งหรือไม่?"

"น่าจะไม่ใช่" เยี่ยชิวเอ่ยต่อว่า "ความรู้สึกของข้านั้นทรงพลังยิ่งกว่าวัตถุศักดิ์สิทธิ์อันดับหนึ่งเสียอีก"

"หรือมันคืออาวุธจักรพรรดิ?" อมตะชางเหม่ยถามด้วยความตกใจ

เยี่ยชิวตอบว่า "มิอาจปฏิเสธได้ว่าอาจจะเป็นอาวุธจักรพรรดิได้"

ทันใดนั้น อมตะชางเหม่ยตาก็เป็นประกาย มือเขาลูบไปมาพร้อมกับพูดอย่างเจ้าเล่ห์ว่า "ไอ้เด็กเปรต เราสองคนเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันใช่หรือไม่?"

"เจ้าสนใจปลาไม้นั่นเหรอ?" เยี่ยชิวถาม

"เฮะเฮะ ข้าคิดว่าจะยืมมาลองเล่นดูหน่อย." อมตะชางเหม่ยพูดทั้งหัวเราะอย่างมีเล่ห์เหลี่ยม

เยี่ยชิวเข้าใจอมตะชางเหม่ยดี คนแก่คนนี้พูดว่าจะยืม นั่นหมายความว่ามีแค่ยืมไม่มีคืน

"ข้าขอแนะนำให้เจ้าลืมปลาไม้นั่นไปเถอะ รู้ไหมว่าในหอเด็ดดาวนั้นมีใครอยู่? นั่นคือราชครูแห่งแคว้นต้าเว่ย จิ้น ปิงหยุน"

เยี่ยชิวเอ่ย "จิ้น ปิงหยุนคือผู้มีฝีมือสูงที่ติดสิบอันดับต้น ๆ ในรายชื่อมังกร เจ้าจะไปขโมยสมบัติของนางหรือ? หรืออยากตายแล้วหรือไร?"

อมตะชางเหม่ยเอ่ย "บางที ปลาไม้นั่นอาจจะไม่ใช่ของจิ้น ปิงหยุนก็ได้"

เยี่ยชิวเองก็รู้สึกประหลาดใจเช่นกัน จึงกล่าวเสียงต่ำว่า "สมบัติของนิกายพุทธ... มาอยู่ที่หอเด็ดดาวได้อย่างไร?"

“ยิ่งไปกว่านั้น ปลาไม้นั่นก็มีระดับไม่ธรรมดา เป็นสมบัติศักดิ์สิทธิ์ที่ทรงพลังไม่ธรรมดาเลย”

“ตามเหตุผลแล้ว ผู้ใดครอบครองของสิ่งนี้ก็ควรจะเก็บซ่อนไว้ให้มิดชิด แต่เหตุใดจึงกลับปล่อยมันลอยเด่นอยู่เหนือหอเด็ดดาวอย่างเปิดเผยเล่า?”

"ไอ้เด็กเปรต รอข้าสักเดี๋ยวนะ" อมตะชางเหม่ยพูดจบก็เบียดตัวหายเข้าไปในฝูงชน

“นั่นเจ้าทำอะไรน่ะ?” เยี่ยชิวเอ่ยถาม

อมตะชางเหม่ยไม่แม้แต่จะหันกลับมามอง

ผ่านไปไม่กี่นาที อมตะชางเหม่ยก็กลับมา เขาหัวเราะร่าแล้วพูดว่า "ไอ้เด็กเปรต เราสองคนช่วยกันหน่อยได้หรือไม่?"

"ถ้าปลาไม้นั่นเป็นของจิ้น ปิงหยุน ก็ถือว่าข้าไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้น แต่ถ้ามันไม่ใช่ของนางล่ะก็ เจ้าช่วยข้าหามันมาให้หน่อยสิ"

"แค่เจ้าช่วยข้าเอาปลาไม้นั่นมาให้ได้ ข้าก็จะช่วยเจ้าเอาตัวจิ้น ปิงหยุนมาให้ถึงเงื้อมมือเจ้าเอง"

เยี่ยชิวถลึงตาใส่อมตะชางเหม่ยแล้วพูดว่า "เจ้าหมายความว่าอย่างไร?"

อมตะชางเหม่ยยิ้มแล้วพูดว่า "เมื่อครู่ข้าไปสืบมานิดหน่อย เจ้าลองทายสิว่าข้ารู้เรื่องอะไรมา?"

เยี่ยชิวพูดอย่างหงุดหงิดว่า "อย่ามัวอ้อมค้อม มีอะไรก็รีบพูดมาเถอะ!"

อมตะชางเหม่ยพูดว่า "ไอ้เด็กเปรต เจ้าคิดบ้างหรือไม่ อาจจะเป็นไปได้ว่าจิ้น ปิงหยุนถูกเว่ยอ๋องฆ่าตายแล้วก็ได้?"

"ถ้าข้อมูลที่เจ้าสืบมาเป็นความจริง ล่ะก็ จิ้น ปิงหยุนต้องยังไม่ตาย" เยี่ยชิวเอ่ย "ถ้าจิ้น ปิงหยุนตายไปแล้ว ไหปลาร้าทำไมถึงลอยอยู่เหนือหอเด็ดดาวล่ะ?"

"และอีกอย่าง เว่ยอ๋องส่งหน่วยองครักษ์จินอูมาคุ้มกันหอเด็ดดาวทำไม?"

"ชัดเจนว่า จิ้น ปิงหยุนอยู่ในหอคอย"

อมตะชางเหม่ยหัวเราะแล้วกล่าวว่า "ใช้ได้ไอ้เด็กเปรต วิเคราะห์ได้ดีทีเดียว ดูเหมือนเจ้าจะเรียนรู้ไม่น้อยจากการที่ตามข้ามานานแล้ว"

"เจ้าจะมีความละอายบ้างไหม?" เยี่ยชิวด่า

อมตะชางเหม่ยหัวเราะแล้วกล่าว "ข้าเดินทางไปทั่วโลก สิ่งที่พึ่งพาคือการไม่มีความละอาย"

"ไอ้เด็กเปรต ข้ายังยืนยันคำเดิม"

"ตราบใดที่เจ้าช่วยข้าเอาไม้ปลานั่นมา ข้าจะช่วยเจ้าได้ตัวจิ้น ปิงหยุนมาให้"

"เจ้าลองคิดดูสิ จิ้น ปิงหยุนน่ะ เป็นทั้งราชครูแห่งต้าเว่ย และยังเป็นยอดผู้แข็งแกร่งระดับนักบุญใหญ่ หากเจ้าได้ตัวนางมา ไม่เพียงแต่จะได้หญิงงามเคียงข้าง ยังอาจทำให้นางหันมาสนับสนุนต้าโจวแทนอีกด้วย"

"ได้ประโยชน์หลายต่อในคราวเดียว แล้วจะไม่ทำไปทำไมเล่า?"

เยี่ยชิวพูดว่า "เจ้าอย่าลืมว่า จิ้น ปิงหยุนยังเป็นพระชายาของเว่ยอ๋อง แม้เธอจะไม่ลงรอยกับเว่ยอ๋อง แต่ท้ายที่สุดก็ยังเป็นคนของต้าเว่ย การจะให้นางหันมาทรยศ มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะ"

"คนที่สามารถก้าวขึ้นเป็นผู้แข็งแกร่งระดับนักบุญใหญ่ได้ มีใครบ้างที่ไม่ใช่พวกจิตใจแน่วแน่มั่นคง?"

อมตะชางเหม่ยทำท่าไม่ใส่ใจ แล้วพูดว่า "ไอ้เด็กเปรต ข้ามั่นใจในตัวเจ้า"

"เจ้าหน้าตาหล่อเหล่า พรสวรรค์ก็โดดเด่น มีคุณสมบัติพอจะเป็นจักรพรรดิได้ แค่เจ้าเต็มใจ จะมีหญิงใดไม่ยอมติดตามเจ้าแล้ว?"

"อย่าคิดว่านางเป็นถึงราชครูของต้าเว่ย มีพลังฝีมือสูงล้ำ การจะทำให้นางยอมสยบ ไม่ได้ยากเย็นขนาดนั้นหรอก"

"ข้าจะมอบกลยุทธ์อันยอดเยี่ยมให้เจ้าหนึ่งข้อ"

"สามคำ—สยบนางด้วยเตียง!"