วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 254

เยี่ยชิวมองไปที่ประธานหยางแล้วพูดอย่างใจเย็น "คุณไม่ถามอะไรทั้งนั้นก็โทรแจ้งตำรวจให้จับผมเลยเหรอ ไร้เหตุผลไปหน่อยไหม!"

“การเรียกตำรวจมาจับนายก็ถือว่าแสดงความเมตตาแล้ว ถ้ากล้าพูดมากกว่านี้อีก ฉันจะฆ่านายสะ”

ท่าทางของประธานหยางนั้นหยิ่งผยองมากเป็นพิเศษ ดูเหมือนว่าการฆ่าเยี่ยชิวสำหรับเขานั้นง่ายเหมือนฆ่ามดตัวนึง

“หึ ตอนนี้รู้ผลของการทำร้ายฉันแล้วใช่ไหมล่ะ”

จางลี่ลี่ซุกตัวอยู่ในอ้อมแขนของประธานหยาง และพูดกับเยี่ยชิวด้วยสีหน้าภาคภูมิใจ "ไอ้คนสารเลว อวดดีมากไม่ใช่เหรอ?"

“ลองทำตัวอวดดีอีกครั้งสิ?”

เพี๊ยะ!

เยี่ยชิวไม่พูดพร่ำทำเพลง ก็ฟาดมือเข้าไปหนึ่งที

“อ๊า...” จางลี่ลี่กรีดร้อง

“กล้ามาก กล้ามาทำร้ายคนในพื้นที่ของฉัน ฉันว่านายคงเบื่อที่จะมีชีวิตอยู่แล้วล่ะมั้ง”

ประธานหยางจ้องเยี่ยชิวด้วยสีหน้าถมึงทึง "ฉันตัดสินใจว่าไม่โทรหาตำรวจแล้วดีกว่า ฉันจะทำให้นายออกจากเจียงโจวสะ"

“ ฉันจะทำให้ชีวิตนายเลวร้ายยิ่งกว่าความตาย”

“ ฉันจะทำให้ทุกคนรู้ผลของการที่เข้ามาล่วงเกินคนอย่างฉัน!”

จากนั้นประธานหยางก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาและโทรหาใครบางคน

ในขณะนั้นเอง เยี่ยชิวก็มองไปที่ประธานหยางแล้วพูดว่า "ผมก็จะทำให้คุณออกจากเจียงโจวและให้ทุกคนได้รู้ผลของการที่ล่วงเกินผม!"

จางลี่ลี่ดูถูกเหยียดหยาม ตวาดลั่นว่า "ไอ้สวะ! ตอนนี้ดัดจริตอยู่อีก อีกเดี๋ยวนนายได้ร้องไห้แน่ อิทธิพลระดับประธานหยางไม่ใช่สิ่งที่ไอ้ขี้แพ้อย่างนายจะเทียบได้"

พนักงานคนอื่นๆ ในสำนักงานขายก็งงเหมือนกัน พวกเขาคิดว่าได้ยินผิดหรือเปล่า

“เขาพูดอะไรนะ? เขาจะทำให้ประธานหยางออกจากเจียงโจว?”

“เขาบ้าเหรอ?”

“เขาไม่รู้ภูมิหลังของประธานหยางเหรอ?”

"แม้แต่ 江州的市长 ก็ไม่กล้าพูดแบบนั้นต่อหน้าประธานหยาง"

“ฉันว่าเขาเป็นโรคจิต”

"..."

คนกลุ่มหนึ่งมองเยี่ยชิวเหมือนคนโง่และส่งเสียงเหยียดหยาม

ประธานหยาง ไม่โกรธแถมยิ้มและพูดว่า "เจ้าหนู เมื่อกี้ฉันได้ยินไม่ผิดใช่ไหม นายกำลังบอกจะทำให้ฉันออกไปจากเจียงโจวงั้นเหรอ?"

“ใช่ ผมจะให้คุณออกจากเจียงโจว” เยี่ยชิวพูดอย่างจริงจัง

"ฮ่าฮ่าฮ่า......"

ประธานหยางระเบิดเสียงหัวเราะราวกับว่าเขาเคยได้ยินเรื่องตลกที่สนุกที่สุดในโลก เขาหัวเราะจนน้ำตาไหล

หลังจากนั้นไม่นาน

เขาก็หยุดหัวเราะ

ประธานหยางกล่าวว่า: "ฉันอาศัยอยู่ที่เจียงโจวมาตั้งนานหลายปี นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นคนบ้าคลั่งแบบนาย"

“วันนี้ฉันก็อยากเห็นเหมือนกันว่าคุณมีความสามารถอะไรที่จะทำให้ฉันออกไปจากเจียงโจว”

“ไอ้หนู ถ้าจะเรียกใครได้ก็รีบๆ เถอะ และอย่ามาบอกทีหลังว่าฉันไม่ให้โอกาสนาย”

หลังจากที่ประธานหยางพูดจบ เขาก็พาจางลี่ลี่แล้วนั่งลงบนโซฟาใกล้ๆ

ไม่สนสายตาประชาชน

ประธานหยางสอดมือข้างหนึ่งผ่านคอเสื้อของจางลี่ลี่จากนั้นแล้วออกแรง ส่วนมืออีกข้างหนึ่งก็หยิบซิการ์ออกมาแล้วคาบไว้ในปาก

จางลี่ลี่รีบจุดไฟแช็กให้อย่างรวดเร็ว เธอมุดตัวเข้าไปในอ้อมแขนของประธานหยางด้วยสีหน้าพอใจ

ประธานหยางกำลังเป่าควันพร้อมกับหลอกล้อกับจางลี่ลี่ที่อยู่ในอ้อมแขนของเขา เขาดูเหมือนหัวหน้าแก๊งในภาพยนตร์เซียงเจียงยุค 1990 มาก

หยิ่งผยองและอวดดีเหลือล้น

“ไอ้หนู นายจะเรียกใครมาก็รีบเรียกสะ ถ้ารอให้คนของฉันมาถึง ตอนนั้นถ้านายจะเรียกก็คงสายเกินไป” ประธานหยางกล่าว