วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 256

"พบหัวหน้า!"

"พบหัวหน้า!"

"..."

หานหลงเป็นนำสาวกทั้งสามพันคนของหลงเหมิน และคุกเข่าต่อหน้าเยี่ยชิว

มีเสียงออกมาจากปากพวกเขาราวกับคลื่นสึนามิ

ทุกเสียงมีเสียงดังกระหึ่ม และทรงพลังมาก

ทุกเสียงทำให้ผู้ฟังรู้สึกมีแรงหึกเหิม

ฉากนี้ เหมือนทหารหลายพันคนทำความเคารพจักรพรรดิในสมัยโบราณ และมันน่าทึ่งมาก!

ทุกคนล้วนต่างสับสน

ดวงตาของทุกคนเบิกกว้าง และพวกเขามองไปที่เยี่ยชิวด้วยความไม่เชื่อ "เขา... เขาคือใครกันแน่?"

"เขาเป็นแค่หมอตัวเล็ก ๆ ไม่ใช่เหรอ? ทำไมคนถึงคุกเข่าลงเพื่อเขามากมายขนาดนี้?"

"เกิดอะไรขึ้น?"

บางคน พวกเขาถึงกับคิดว่าพวกเขาตาพร่ามัวไปเอง จึงขยี้ตาแรง ๆ

อย่างไรก็ตาม ข้อเท็จจริงตรงหน้าบอกพวกเขาไปหมดแล้ว

มันเป็นความจริงทั้งหมด

พวกเขาดูไม่ผิดแน่ ผู้คนหลายพันคนคุกเข่าต่อหน้าเยี่ยชิวด้วยความเคารพ

ใบหน้าของเฉียนจิ้งหลานเต็มไปด้วยความตกตะลึง และเธอถามว่า "ชิวเอ๋อร์ คนเหล่านี้... เป็นพี่น้องของนายทั้งหมดเหรอ?"

"พวกเขาคือ..."

ก่อนที่เยี่ยชิวจะพูดจบ หานหลงก็พูดว่า "คุณป้าครับ พี่เยี่ยเป็นเจ้านายของเรา และเราเป็นลูกน้องของเขาครับ"

ลูกน้อง?

เฉียนจิ้งหลานเข้าใจทันทีว่า คนเหล่านี้ต้องมาจากหลงเหมินอย่างแน่นอน เรื่องที่เกี่ยวกับหลงเหมิน เยี่ยชิวบอกเธอทั้งหมดแล้ว

อึกอึก ——

ทันใดนั้นมีเสียงเยาะเย้ยดังมาจากด้านข้าง

จางลี่ลี่จ้องมองที่เยี่ยชิว แล้วพูดว่า "ฉันไม่คิดว่าหลังจากที่นายเลิกกับฉันแล้ว นายจะทำตัวดีขึ้นเรื่อย ๆ นะ บอกฉันสิ นายจ้างคนพวกนี้จากที่ไหนมาเป็นพิเศษ?"

พิเศษ?

เสียสติไปแล้วเหรอ?

รู้ไหมว่าการจ้างคนพิเศษจำนวนมากขนาดนี้ต้องจ่ายเงินเท่าไหร่?

คงไม่รู้สินะ!

เยี่ยชิวอยากจะหัวเราะ

เมื่อเห็นว่าเยี่ยชิวไม่พูดจา จางลี่ลี่คิดว่าเธอเดาถูกแล้ว และยังคงดุเยี่ยชิว "สุนัขไม่สามารถเปลี่ยนนิสัยการกินอึได้ นายเคยเป็นคนขี้ขลาดมาก่อน ตอนนี้นายยังเป็นคนขี้ขลาดอยู่ และนายจะเป็นเพียงคนขี้ขลาดต่อไป"

เพี๊ยะ!

จู่ ๆ หานหลงก็ลุกขึ้นยืน ตบหน้าจางลี่ลี่ และพูดด้วยน้ำเสียงเย็น "เธอกล้าด่าเขา เธออยากตายเหรอ?"

"แก--"

จางลี่ลี่จับแก้มที่เจ็บปวดของเธอ แล้วเปิดปากเพื่อพูดอะไรบางอย่าง แต่เมื่อคำพูดนั้นมาถึงริมฝีปากของเธอ เธอก็กลืนกลับเข้าไป

สัญชาตญาณของเธอบอกเธอว่า ถ้าเธอทำให้ชายคนนี้ขุ่นเคือง เธอจะต้องตายจริง ๆ

ในเวลานี้ สายตาของเยี่ยชิวจ้องมองไปที่ประธานหยาง และยิ้ม "นายไม่ได้บอกให้ฉันโทรหาใครสักคนเหรอ? ฉันโทรหาใครบางคนแล้ว นายมีคำแนะนำอื่น ๆ อีกไหม?"

ตอนนี้ประธานหยางไม่แน่ใจเล็กน้อยเกี่ยวกับต้นกำเนิดของเยี่ยชิว และถามว่า "นายเป็นใครกันแน่?"

"ฉันเป็นคนที่นายไม่สามารถมายั่วยุได้ยังไงล่ะ!" เยี่ยชิวกล่าว

"เหอะ!" ประธานหยางหัวเราะด้วยความโกรธ และพูดว่า "ไม่มีใครในเจียงโจวที่ฉันไม่สามารถทำให้ขุ่นเคืองได้ ฉันยังคงหมายความในสิ่งที่ฉันพูดอยู่ วันนี้ ฉันจะให้นายไสหัวออกจากเจียงโจวไปซะ"

"กับแค่คนพวกนี้เหรอ?" เยี่ยชิวชี้บอดี้การ์ดที่อยู่ข้างหลังประธานหยาง และกำชับกับหานหลงว่า "ฉันจะปล่อยให้เป็นหน้าที่ของนายก็แล้วกัน"

"ครับ"

หานหลงรีบวิ่งออกไป จากนั้นก็มีเสียง "ปัง ปัง ปัง" เกิดขึ้น ในเวลาไม่ถึงสามนาที คนกลุ่มหนึ่งก็นอนอยู่บนพื้นไปแล้ว

บอดี้การ์ดหลายสิบคนของประธานหยาง ล้มลงทั้งหมด

หานหลงเป็นคนเดียวที่ยังยืนอยู่

ฉากนี้แปลกมาก

บอดี้การ์ดของประธานหยางหดตัวลงอย่างมาก

บอดี้การ์ดของเขาล้วนเป็นผู้เชี่ยวชาญที่คัดเลือกมาอย่างดี ไม่ต้องพูดถึงหนึ่งต่อสิบ แม้แต่หนึ่งต่อสามสิบก็ไม่มีปัญหา แต่เขาไม่เคยคาดคิดว่า หานหลงคนเดียวจะเอาชนะพวกเขาทั้งหมดได้ด้วยตัวเอง

นี่มันน่ากลัวเกินไป!

ในที่สุดประธานหยางก็ตระหนักว่า เขาอาจต้องเผชิญกับสถานการณ์ที่ยากลำบาก แต่ว่า เขาจะไม่ยอมแพ้ง่าย ๆ เช่นกัน

"เจ้าหนู สิ่งที่โง่ที่สุดที่แกทำคือ การที่แกทำให้ฉันขุ่นเคือง ไม่ว่าแกจะเป็นใคร วันนี้แกจะต้องชดใช้"