วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 256

"พบหัวหน้า!"

"พบหัวหน้า!"

"..."

หานหลงเป็นนำสาวกทั้งสามพันคนของหลงเหมิน และคุกเข่าต่อหน้าเยี่ยชิว

มีเสียงออกมาจากปากพวกเขาราวกับคลื่นสึนามิ

ทุกเสียงมีเสียงดังกระหึ่ม และทรงพลังมาก

ทุกเสียงทำให้ผู้ฟังรู้สึกมีแรงหึกเหิม

ฉากนี้ เหมือนทหารหลายพันคนทำความเคารพจักรพรรดิในสมัยโบราณ และมันน่าทึ่งมาก!

ทุกคนล้วนต่างสับสน

ดวงตาของทุกคนเบิกกว้าง และพวกเขามองไปที่เยี่ยชิวด้วยความไม่เชื่อ "เขา... เขาคือใครกันแน่?"

"เขาเป็นแค่หมอตัวเล็ก ๆ ไม่ใช่เหรอ? ทำไมคนถึงคุกเข่าลงเพื่อเขามากมายขนาดนี้?"

"เกิดอะไรขึ้น?"

บางคน พวกเขาถึงกับคิดว่าพวกเขาตาพร่ามัวไปเอง จึงขยี้ตาแรง ๆ

อย่างไรก็ตาม ข้อเท็จจริงตรงหน้าบอกพวกเขาไปหมดแล้ว

มันเป็นความจริงทั้งหมด

พวกเขาดูไม่ผิดแน่ ผู้คนหลายพันคนคุกเข่าต่อหน้าเยี่ยชิวด้วยความเคารพ

ใบหน้าของเฉียนจิ้งหลานเต็มไปด้วยความตกตะลึง และเธอถามว่า "ชิวเอ๋อร์ คนเหล่านี้... เป็นพี่น้องของนายทั้งหมดเหรอ?"

"พวกเขาคือ..."

ก่อนที่เยี่ยชิวจะพูดจบ หานหลงก็พูดว่า "คุณป้าครับ พี่เยี่ยเป็นเจ้านายของเรา และเราเป็นลูกน้องของเขาครับ"

ลูกน้อง?

เฉียนจิ้งหลานเข้าใจทันทีว่า คนเหล่านี้ต้องมาจากหลงเหมินอย่างแน่นอน เรื่องที่เกี่ยวกับหลงเหมิน เยี่ยชิวบอกเธอทั้งหมดแล้ว

อึกอึก ——

ทันใดนั้นมีเสียงเยาะเย้ยดังมาจากด้านข้าง

จางลี่ลี่จ้องมองที่เยี่ยชิว แล้วพูดว่า "ฉันไม่คิดว่าหลังจากที่นายเลิกกับฉันแล้ว นายจะทำตัวดีขึ้นเรื่อย ๆ นะ บอกฉันสิ นายจ้างคนพวกนี้จากที่ไหนมาเป็นพิเศษ?"

พิเศษ?

เสียสติไปแล้วเหรอ?

รู้ไหมว่าการจ้างคนพิเศษจำนวนมากขนาดนี้ต้องจ่ายเงินเท่าไหร่?

คงไม่รู้สินะ!

เยี่ยชิวอยากจะหัวเราะ

เมื่อเห็นว่าเยี่ยชิวไม่พูดจา จางลี่ลี่คิดว่าเธอเดาถูกแล้ว และยังคงดุเยี่ยชิว "สุนัขไม่สามารถเปลี่ยนนิสัยการกินอึได้ นายเคยเป็นคนขี้ขลาดมาก่อน ตอนนี้นายยังเป็นคนขี้ขลาดอยู่ และนายจะเป็นเพียงคนขี้ขลาดต่อไป"

เพี๊ยะ!

จู่ ๆ หานหลงก็ลุกขึ้นยืน ตบหน้าจางลี่ลี่ และพูดด้วยน้ำเสียงเย็น "เธอกล้าด่าเขา เธออยากตายเหรอ?"

"แก--"

จางลี่ลี่จับแก้มที่เจ็บปวดของเธอ แล้วเปิดปากเพื่อพูดอะไรบางอย่าง แต่เมื่อคำพูดนั้นมาถึงริมฝีปากของเธอ เธอก็กลืนกลับเข้าไป

สัญชาตญาณของเธอบอกเธอว่า ถ้าเธอทำให้ชายคนนี้ขุ่นเคือง เธอจะต้องตายจริง ๆ

ในเวลานี้ สายตาของเยี่ยชิวจ้องมองไปที่ประธานหยาง และยิ้ม "นายไม่ได้บอกให้ฉันโทรหาใครสักคนเหรอ? ฉันโทรหาใครบางคนแล้ว นายมีคำแนะนำอื่น ๆ อีกไหม?"

ตอนนี้ประธานหยางไม่แน่ใจเล็กน้อยเกี่ยวกับต้นกำเนิดของเยี่ยชิว และถามว่า "นายเป็นใครกันแน่?"

"ฉันเป็นคนที่นายไม่สามารถมายั่วยุได้ยังไงล่ะ!" เยี่ยชิวกล่าว

"เหอะ!" ประธานหยางหัวเราะด้วยความโกรธ และพูดว่า "ไม่มีใครในเจียงโจวที่ฉันไม่สามารถทำให้ขุ่นเคืองได้ ฉันยังคงหมายความในสิ่งที่ฉันพูดอยู่ วันนี้ ฉันจะให้นายไสหัวออกจากเจียงโจวไปซะ"

"กับแค่คนพวกนี้เหรอ?" เยี่ยชิวชี้บอดี้การ์ดที่อยู่ข้างหลังประธานหยาง และกำชับกับหานหลงว่า "ฉันจะปล่อยให้เป็นหน้าที่ของนายก็แล้วกัน"

"ครับ"

หานหลงรีบวิ่งออกไป จากนั้นก็มีเสียง "ปัง ปัง ปัง" เกิดขึ้น ในเวลาไม่ถึงสามนาที คนกลุ่มหนึ่งก็นอนอยู่บนพื้นไปแล้ว

บอดี้การ์ดหลายสิบคนของประธานหยาง ล้มลงทั้งหมด

หานหลงเป็นคนเดียวที่ยังยืนอยู่

ฉากนี้แปลกมาก

บอดี้การ์ดของประธานหยางหดตัวลงอย่างมาก

บอดี้การ์ดของเขาล้วนเป็นผู้เชี่ยวชาญที่คัดเลือกมาอย่างดี ไม่ต้องพูดถึงหนึ่งต่อสิบ แม้แต่หนึ่งต่อสามสิบก็ไม่มีปัญหา แต่เขาไม่เคยคาดคิดว่า หานหลงคนเดียวจะเอาชนะพวกเขาทั้งหมดได้ด้วยตัวเอง

นี่มันน่ากลัวเกินไป!

ในที่สุดประธานหยางก็ตระหนักว่า เขาอาจต้องเผชิญกับสถานการณ์ที่ยากลำบาก แต่ว่า เขาจะไม่ยอมแพ้ง่าย ๆ เช่นกัน

"เจ้าหนู สิ่งที่โง่ที่สุดที่แกทำคือ การที่แกทำให้ฉันขุ่นเคือง ไม่ว่าแกจะเป็นใคร วันนี้แกจะต้องชดใช้"

นี่ดูเหมือนเป็นพิธีคุกเข่าของหลงเหมินเหรอ? และเสื้อผ้าที่คนเหล่านี้ใส่ดูเหมือนจะเป็นชุดเครื่องแบบของหลงเหมินด้วยนี่?

เป็นไปได้ไหมว่าผู้คนจากหลงเหมินกำลังมาสร้างปัญหาที่นี่?

ชายวัยกลางคนถามประธานหยาง "นายรู้จักตัวตนของบุคคลที่ก่อปัญหาไหม?"

"มันเป็นหมอที่หยิ่งมากคนหนึ่ง" ประธานหยางตอบ

ชายวัยกลางคนหรี่ตาลง

หมอ?

หยิ่งด้วยเหรอ?

เขายังสามารถออกคำสั่งกับสาวกของหลงเหมินได้หรือไม่?

ชายวัยกลางคนนึกถึงใครบางคนทันที และถามประธานหยาง "คนที่สร้างปัญหานามสกุลเยี่ยรึเปล่า? เขายังเด็กมากใช่ไหม?"

"พี่ใหญ่ พี่รู้ได้ยังไง?" ประธานหยางรู้สึกประหลาดใจมาก

"แก กี่ครั้งแล้วที่ฉันบอกให้แกทำตัวเงียบ ๆ แต่แกก็ไม่ฟัง ถ้าฉันไม่มาวันนี้ พวกเขาจะไล่แกออกจากเจียงโจวจริง ๆ" ชายวัยกลางคนกล่าว

ประธานหยางประหลาดใจ "หมอตัวเล็ก ๆ อย่างเขามีพลังขนาดนั้นเลยเหรอ?"

"เขาไม่ใช่แค่หมอตัวเล็ก ๆ น่ะสิ แต่เขาเป็นเจ้านายคนใหม่ของเจียงโจว และมีไท่เจี้ยนคอยคุ้มกันอยู่"

"อะไรนะ!"

ใบหน้าของประธานหยางเต็มไปด้วยความประหลาดใจ คนขี้ขลาดที่จางลี่ลี่ กล่าวถึงนั้น เป็นเจ้านายของเจียงโจว นี่มันจะเป็นไปได้ยังไง?

"พี่ใหญ่ จำผิดรึเปล่า?" ประธานหยางกล่าว

"ฉันจำไม่ผิดหรอก มีเพียงคนเดียวในเจียงโจว ที่สามารถรับเรียกสาวกหลงเหมินได้มากมายขนาดนี้ และนั่นคือเยี่ยชิว"

"เดี๋ยวเราอย่าเพิ่งคุยกันเลย เรื่องนี้ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของฉันเอง"

"แม้ว่าเขาจะเป็นเจ้านายของเจียงโจว แต่เขาก็ต้องเผชิญหน้ากับฉันอยู่"

หลังจากที่ชายวัยกลางคนพูดจบ เขาก็เดินไปหาเยี่ยชิว จากระยะไกลเขาพูดอย่างกระตือรือร้น "นี่คือเยี่ยชิวสินะ? ผมชื่นชมคุณมานานแล้ว"

"นายเป็นใคร?" เยี่ยชิวถาม

ชายวัยกลางคนยิ้ม และพูดว่า "ผมชื่อหยางซีหลง ประธานหอการค้าซื่อไห่"

"โอ้?" เยี่ยชิวรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เขาชี้ไปที่ประธานหยาง แล้วถามหยางซีหลง "ความสัมพันธ์ของเขากับนายคืออะไร?"

"นี่คือน้องชายแท้ ๆ ของผม หยางซีหลาย" หยางซีหลงพูดด้วยรอยยิ้ม "เขาน่าจะไม่รู้จักตัวตนของคุณ และมีความเข้าใจผิดกันจริง ๆ ทุกอย่างในวันนี้ล้วนเป็นเรื่องเข้าใจผิด พี่เยี่ย คุณเห็นแก่หน้าผม และไว้ชีวิตน้องชายของผมหน่อยได้ไหม?"

"ไว้หน้านาย?" เยี่ยชิวพูดอย่างเหยียดหยาม "นายคิดว่านายเป็นใคร?"