วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2771

เมื่อเฟิงอู๋เหินเห็นว่าเฟิงเสี่ยวเสี่ยวก็จะไปเป็นผู้ติดตามของเย่ฉางเซิง (เย่ชิว) แถมยืนกรานหนักแน่นถึงเพียงนั้น เขาก็ตกใจจนร้อนรนขึ้นมาทันที

“หัวหน้า คุณรับเฟิงเสี่ยวเสี่ยวไม่ได้!”

“หมอนี่มันไร้ประโยชน์สิ้นดี!”

“ถ้าคุณรับเขา มันไม่เสียหน้าคุณเหรอ?”

เฟิงอู๋เหินพูดจบ ก็หันไปด่าเฟิงเสี่ยวเสี่ยวว่า: “มึงนี่สติหลุดไปแล้วหรือไง?”

“พี่ใหญ่เป็นคนระดับไหน? จะให้ใครอยากตามก็ตามได้เหรอ? คิดว่าเป็นผมหรือไง?”

“อีกอย่าง อย่าลืมสถานะของนาย”

“นายเป็นว่าที่หัวหน้าตระกูลเฟิง พ่อของนายก็เป็นหัวหน้าตระกูลเฟิงเจีย ถ้านายไปเป็นคนของพี่ใหญ่ แล้วหัวหน้าตระกูลจะไม่มาเล่นงานพี่ใหญ่หรือไง? แบบนี้ไม่ได้ทำให้พี่ใหญ่ลำบากหรือไง?”

“ไสหัวไปเดี๋ยวนี้!”

เฟิงอู๋เหินกลัวขึ้นมาจริงๆ

แม้ปกติจะทำท่าดูแคลนเฟิงเสี่ยวเสี่ยว แต่ในใจเขายังชื่นชมลูกพี่ลูกน้องคนนี้อยู่พอตัว นอกจากจะออกแนวป๊อดไปหน่อย ด้านอื่นก็ใช้ได้เลย

ถ้าเขาคืออัจฉริยะอันดับหนึ่งของเฟิงเจีย งั้นเฟิงเสี่ยวเสี่ยวก็เป็นอัจฉริยะอันดับสองของตระกูลนี้โดยไม่ต้องสงสัย

ถ้าอัจฉริยะทั้งสองของเฟิงเจียไปเป็นผู้ติดตามของเย่ฉางเซิงกันหมด เฟิงเจียก็มีสิทธิ์สูญพันธุ์ไร้คนสืบสายจริงๆ

ดังนั้นยังไงก็ต้องกันไม่ให้เฟิงเสี่ยวเสี่ยวไปเป็นผู้ติดตามของเย่ฉางเซิง

ใครจะคิดว่าคำพูดชุดนั้นกลับยิ่งทำให้เฟิงเสี่ยวเสี่ยวเดือด

บนใบหน้าของเฟิงเสี่ยวเสี่ยววูบไหวด้วยโทสะ เขาจ้องเฟิงอู๋เหินเขม็ง เสียงแน่วแน่ไร้ข้อกังขา: “เฟิงอู๋เหิน นายคิดผิด! ผมเลือกจะเป็นผู้ติดตามของเย่ฉางเซิง ไม่ได้จะไปสร้างปัญหาให้เขา หรือทำให้เขาเสียหน้า”

“ผมทำเพื่อแสวงหาพลังที่แข็งแกร่งกว่า เพื่อปกป้องเฟิงเจียของพวกเรา และเพื่อพิสูจน์ตัวผมเอง!”

“ผมยอมรับว่าพรสวรรค์ของนายเหนือกว่าผม นายเป็นอัจฉริยะไร้เทียมทาน ไม่มีใครในรุ่นเยาว์ของเฟิงเจียเทียบได้กับนาย แต่ตัวผม เฟิงเสี่ยวเสี่ยว ก็ไม่ได้ด้อย”

“ผมไม่ใช่แค่จะไปเป็นผู้ติดตามของเย่ฉางเซิง ผมจะพิสูจน์ให้นายเห็นว่าผม เฟิงเสี่ยวเสี่ยว ก็เดินบนเส้นทางของผู้แข็งแกร่งด้วยตัวเองได้!”

พูดจบ เฟิงเสี่ยวเสี่ยวก้มกราบจนหน้าผากกระแทกพื้นดังตุบๆ ให้เย่ฉางเซิง เขาโขกหัวไปพลางพร่ำว่า: “เย่ฉางเซิง ขอร้องล่ะ รับผมไว้ด้วยเถอะนะ!”

เฟิงอู๋เหินเห็นดังนั้น ริมฝีปากก็สั่น จะพูดก็หยุดไว้ สุดท้ายกลายเป็นเพียงเสียงถอนใจยาว

“จบเห่แล้ว เฟิงเจียคงถึงฆาต!”

“หัวหน้าตระกูล และเหล่าผู้อาวุโสทั้งหลาย หวังว่าพวกท่านจะไม่โทษผมนะ”

“ผมก็เตือนเฟิงเสี่ยวเสี่ยวแล้ว เขาดื้อจะดันทุรังไปให้สุดทาง ผมก็ทำอะไรไม่ได้”

ในใจเฟิงอู๋เหินเย็นเยียบไปทั้งดวง

เย่ฉางเซิงเห็นหน้าผากของเฟิงเสี่ยวเสี่ยวแตกเลือดไหลนอง ก็ยกมุมปากยิ้มอย่างพึงใจ

“เฟิงเสี่ยวเสี่ยว ผมเห็นความตั้งใจของนายแล้ว แต่รู้ไหม การติดตามผมหมายถึงอะไร?”

เย่ฉางเซิงกล่าวว่า: “ศัตรูของผมมีมากมาย การติดตามผม นายจะเจออันตรายนับไม่ถ้วน เผลอๆ อาจต้องสละชีวิตด้วย แล้วก็……”

“ไม่ต้องพูดต่อแล้ว” เฟิงเสี่ยวเสี่ยวขัดจังหวะเย่ฉางเซิง พูดว่า: “สิ่งที่คุณพูด ผมเข้าใจหมด คุณเพิ่งบอกเฟิงอู๋เหินไปแล้วด้วย”

“เฟิงอู๋เหินไม่กลัว ผมก็ไม่หวั่น”

“ลูกผู้ชายแห่งตระกูลเฟิง ไม่มีใครที่รักตัวกลัวตาย”

เฟิงอู๋เหินได้ยินแล้วตาเบิกโพลง อยากจะสวนว่า ในเมื่อไม่กลัวตาย แล้วทำไมต้องไปเป็นผู้ติดตามเย่ฉางเซิง?

ทำไมต้องคุกเข่า?

ยังจะโขกหัวคำนับอีก?

ทำไมไม่โขกหัวให้ฉันบ้างล่ะ!

เฟิงเสี่ยวเสี่ยวเงยหน้ามองเย่ฉางเซิง แววตาแน่วแน่เด็ดเดี่ยว พูดว่า: “ผมยอมเป็นผู้ติดตามคุณ ต่อไปไม่ว่าเจออะไร ผมก็ไม่มีวันเสียใจ”

“เย่ฉางเซิง ได้โปรดรับผมไว้!”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน