วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 283

เมื่อเยี่ยชิวกำลังจะฆ่าจ้าวเจิ้งซี ดวงตาของเขาก็เปิดขึ้นโดยอัตโนมัติ จากนั้น สายตาของเขาก็ทะลุผ่านใบหน้าของจ้าวเจิ้งซี

เขาพบว่า ภายใต้ใบหน้าของจ้าวเจิ้งซี เป็นใบหน้าที่ไม่คุ้นเคยเลย

ตัวปลอม!

ทันใดนั้น คำสามคำก็ผุดขึ้นมาในใจของเยี่ยชิว

"แกไม่ใช่จ้าวเจิ้งซี แกเป็นใคร?" เยี่ยชิวตะโกนอย่างเฉียบขาด

จ้าวเจิ้งซีเงยหน้าขึ้น รอยยิ้มแปลก ๆ ปรากฏขึ้นที่มุมปากของเขา และพูดว่า "ฉันไม่ได้คาดคิดว่าแกจะมองมันออก มันน่าสนใจจริง ๆ"

"จ้าวเจิ้งซีอยู่ที่ไหน?" เยี่ยชิวถามอีกครั้ง

"เขาอยู่..." จู่ ๆ ปากของจ้าวเจิ้งซีพ่นแสงเย็น ๆ ออกมา

ฮู่--

ระยะห่างระหว่างทั้งสองอยู่ใกล้กันมาก จนเยี่ยชิวไม่มีเวลาหลบ เขาทำได้เพียงเอื้อมมือออกไปด้วยสองนิ้วอย่างรวดเร็ว และยึดแสงเย็นอย่างแม่นยำ

เมื่อมองลงไป เขาเห็นเข็มปักอันหนึ่งส่องแสงเย็นเยียบ

แต่ในขณะนี้ เยี่ยชิวรู้สึกถึงภัยคุกคามร้ายแรง และถอยกลับอย่างรวดเร็วโดยไม่ลังเลใด ๆ

จ้าวเจิ้งซีกระโดดขึ้นจากพื้นเหมือนเสือดาว และเตะเยี่ยชิวทันที

เร็ว!

แม่น!

โหดเหี้ยม!

เยี่ยชิวลงมืออย่างเด็ดขาด และฟันไปที่เท้าของจ้าวเจิ้งซี

จ้าวเจิ้งซีตอบสนองอย่างรวดเร็ว โดยหันร่างของเขาลอยขึ้นไปในอากาศอย่างกะทันหันเพื่อหลีกเลี่ยงดาบ จากนั้นเตะเยี่ยชิวที่ไหล่ด้วยแส้เตะ

ปัง ปัง ปัง!

เยี่ยชิวถอยกลับโดยไม่สมัครใจ

ด้วยการใช้โอกาสนี้ จ้าวเจิ้งซีกระโดดขึ้นมาอย่างกะทันหัน และเหยียบบนตัวเยี่ยชิวด้วยส้นเท้าของเขา

ถ้าเขาเหยียบมัน สมองของเยี่ยชิวจะระเบิดออกมา

เยี่ยชิวล่าถอยอีกครั้ง

ร่างของจ้าวเจิ้งซี หมุน 360 องศาในอากาศ และโจมตีด้วยเท้าทั้งสองข้างพร้อมกัน ข้างหนึ่งเตะมีดจากมือของเยี่ยชิว และอีกคนเตะคอของเยี่ยชิว

ทั้งหมดนี้เสร็จสิ้นภายในพริบตา

เยี่ยชิวไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากต้องล่าถอยอีกครั้ง

โดยไม่คาดคิด โดยการถอยกลับ เขาก็ตกหลุมพรางของจ้าวเจิ้งซี

ร่างของจ้าวเจิ้งซี หมุนครึ่งวงกลมขึ้นไปในอากาศ และในมุมที่ยากลำบาก เขาก็เตะเยี่ยชิวที่หน้าอกอย่างรวดเร็ว

บูม--

เยี่ยชิวกระเด็นออกไป และล้มลงกับพื้นอย่างแรง

จนถึงตอนนี้ ในที่สุดเขาก็รู้แล้วว่าทำไม จ้าวเจิ้งซีถึงกล้าทรยศ

เพราะผู้ชายคนนี้เป็นสุดยอดปรมาจารย์

จ้าวเจิ้งซียังไม่ได้ใช้ไพ่ตาย เยี่ยชิวยังไม่รู้ว่าทักษะของเขาทรงพลังแค่ไหน แต่จากความแข็งแกร่งที่จ้าวเจิ้งซี ได้แสดงให้เห็นมาจนถึงตอนนี้ เขามั่นใจได้ว่าทักษะของผู้ชายคนนี้ไม่ธรรมดามาก

ก่อนหน้านี้เยี่ยชิวเคยคิดว่าความมั่นใจที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของจ้าวเจิ้งซี คือนินจาสวมหน้ากาก และบอดี้การ์ดเหล่านั้น

แต่ตอนนี้ทักษะของจ้าวเจิ้งซี เกือบจะแข็งแกร่งพอ ๆ กับชิงหลงของหลงเหมิน ซึ่งทำให้เยี่ยชิวตกใจ

เยี่ยชิวเจ็บปวดอย่างรุนแรงทั่วร่างกาย ก่อนที่เขาจะลุกขึ้นจากพื้น ทันใดนั้น เขาก็ได้ยินเสียงลมแรงพัดเข้ามาหาเขาอย่างรวดเร็ว

ชึ่บ!

เยี่ยชิวกระแทกฝ่ามือของเขาลงบนพื้น ใช้แรงที่เอวของเขา และดิ้นเหมือนงู โดยขยับไปด้านข้างยี่สิบเซนติเมตร

"ตู้ม!"

ทันทีที่เยี่ยชิวหลีกเลี่ยงมัน สถานที่ที่เขาอยู่ตอนนี้ ก็ถูกเท้าของจ้าวเจิ้งซีบดขยี้

คลิก--

พื้นแตกทันที

มีความแข็งแกร่ง และมีแนวโน้มว่ามันหนักมาก

หากเตะนี้โดนเยี่ยชิว เขาจะตายหรือพิการได้

จ้าวเจิ้งซีไม่คาดคิดว่าเยี่ยชิวจะสามารถหลีกเลี่ยงการโจมตีของเขาได้

"มันน่าสนใจ" จากนั้น จ้าวเจิ้งซีก็เหยียบคอของเยี่ยชิว หวังที่จะฆ่าเยี่ยชิวในทันที

คราวนี้ เยี่ยชิวไม่ได้เลือกที่จะหลบหนี

เขากัดฟัน และกระโจนไปที่เท้าเตะของจ้าวเจิ้งซี

"ไปตายซะ"

เมื่อเห็นการกระทำของเยี่ยชิว จ้าวเจิ้งซีมีรอยยิ้มที่โหดร้ายบนริมฝีปากของเขา ในความเห็นของเขา พฤติกรรมของเยี่ยชิวก็เหมือนกับการแสวงหาความตาย

"ปัง!" ด้วยเสียงอันดัง เยี่ยชิวล้มลงอย่างรุนแรง ห่างออกไปห้าเมตร

แว่นกันแดดแตกทันที

"เอิ่ม..."

เยี่ยชิวไอเป็นเลือดในปากของเขา

การตีของจ้าวเจิ้งซีไม่เพียงแต่ทำให้กระดูกหัก แต่ยังทำให้เขาได้รับบาดเจ็บสาหัสภายในอีกด้วย

"แกคือใคร?"

เยี่ยชิวมองไปที่จ้าวเจิ้งซี แล้วถาม

จ้าวเจิ้งซีนั่งบนโซฟาอีกครั้ง จิบไวน์แดง จากนั้นเอื้อมมือออกไป และฉีกหน้ากากผิวหนังมนุษย์ออกจากใบหน้าของเขา เผยให้เห็นใบหน้าที่ไม่คุ้นเคย

ดูเหมือนเขาจะอายุสามสิบแล้ว

จมูกโด่งเรียวคม

ตาเล็ก

มีหนวดบนคางของเขา

"แกมาจากต้าตงเหรอ?" เยี่ยชิวถามด้วยความประหลาดใจ

ชายคนนั้นยิ้ม แล้วพูดว่า "ฉันชื่อเป่ยเถียวหม่าเฟย"

เป่ยเถียวหม่าเฟย?

จู่ ๆ การแสดงออกของเยี่ยชิวก็ดูแปลกไป

"อย่ามองฉันแบบนั้น ฉันไม่มีชื่อเดียวกับนักแสดงคนนั้นหรอก ชื่อพ้องเสียงแต่ไม่พ้องรูปน่ะ"

เป่ยเถียวหม่าเฟยกล่าวต่อ "เมื่อสามปีที่แล้ว ฉันปลอมตัวเป็นจ้าวเจิ้งซี และเข้าสถาบันวิจัยเพื่อทำงาน"

"แกสงสัยเหรอว่าทำไมฉันซึ่งเป็นตัวปลอมถึงอยู่ในสถาบันวิจัยมานานโดยไม่มีใครสังเกตเห็น?"

เป่ยเถียวหม่าเฟยยิ้ม และพูดว่า "นั่นเพราะ ฉันรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับจ้าวเจิ้งซีไวล่ะ"

"จ้าวเจิ้งซีและฉันเป็นเพื่อนร่วมชั้นที่มหาวิทยาลัยปารีส เราเรียนเอกเดียวกัน และเป็นเพื่อนร่วมห้องกัน"

"เขามาที่ต้าตงทุกปีเพื่อเข้าร่วมสัมมนาทางวิทยาศาสตร์ และฉันก็มองหาโอกาสที่จะพบเขาอยู่เสมอ"

"เห็นได้ชัดว่า ฉันเล่าให้เขาฟังเกี่ยวกับมิตรภาพของฉันในฐานะเพื่อนร่วมชั้น แต่จริง ๆ แล้ว ฉันแค่อยากจะรู้นิสัยการใช้ชีวิตของเขาหลังจากสำเร็จการศึกษาเท่านั้น"

"ในที่สุด เมื่อสามปีที่แล้ว ฉันก็ลงมือทำ"

เป่ยเถียวหม่าเฟยชี้ไปที่หน้ากากผิวหนังมนุษย์ แล้วพูดว่า "ฉันทำหน้ากากผิวหนังมนุษย์ โดยใช้ใบหน้าของจ้าวเจิ้งซี!"