วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 332

“เยี่ยชิวช่วยชีวิตเธอไว้? เมื่อไหร่กัน?”

ผู้หญิงคนนั้นถามทางโทรศัพท์

“เมื่อกี้นี้” ซูเสี่ยวเสี่ยวกล่าวว่า: “ถ้าเยี่ยชิวไม่บังกระสุนให้ฉันด้วยร่างกายของเขา ฉันคงได้ตายกลายเป็นวิญญาณเพราะปืนของสมิธนั่นไปแล้ว”

“ไม่มีทาง สมิธกล้ายิงเธองั้นเหรอ?” ผู้หญิงที่อยู่ในสาย ดูไม่มั่นใจเล็กน้อยและพูดว่า "ฉันสั่งสมิธไม่ให้ยิงเธอ"

“ให้สมิธหยุดการซุ่มยิงทันที” ซูเสี่ยวเสี่ยวกล่าว

“เป็นไปไม่ได้!” ผู้หญิงคนนั้นพูดว่า “เสี่ยวเสี่ยว เธอรู้ไหม ฉันทำสัญญากับสมิธไว้ 70 ล้านเขาถึงตกลงดำเนินการ”

"เธอยอมทุ่มหมดตัวจ่ายเงิน 70 ล้านเพื่อซื้อหัวของเยี่ยชิว" ซูเสี่ยวเสี่ยวยิ้มและพูดว่า: "ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ฉันมีเพียงคำขอเดียวเท่านั้น สั่งให้สมิธหยุดซุ่มยิงทันที"

“ฉันเพิ่งบอกไปแล้วว่า มันเป็นไปไม่ได้...”

ก่อนที่หญิงสาวจะพูดจบ ซูเสี่ยวเสี่ยวก็ขัดจังหวะเธอและพูดว่า "ฉันไม่ได้จะมาปรึกษา แต่นี่คือการตัดสินใจของฉัน"

ซูเสี่ยวเสี่ยวตอบว่า "ฉันไม่ได้ชอบ"

“ในเมื่อไม่ได้ชอบ แล้วทำไมเธอถึงปกป้องเขาแบบนี้” ผู้หญิงคนนั้นพูด “เขาเป็นศัตรูของเรานะ กลัวว่าเธอจะลืม?”

ซูเสี่ยวเสี่ยวบอก: "เป็นเพราะฉันรู้ว่าเยี่ยชิวเป็นศัตรูของเรา ฉันจึงแอบเข้าไปในโรงพยาบาลเจียงโจว แอบซ่อนอยู่ข้างๆ เขา และรอโอกาสที่จะฆ่าเขา แต่วันนี้ เขาจะตายไม่ได้"

“ขอเหตุผลที่จะไม่ฆ่าเขาหน่อยสิ”

“เหตุผลก็คือ เขาช่วยชีวิตฉัน!”

“ซูเสี่ยวเสี่ยว เธอไม่คิดว่าเหตุผลของเธอนั้นไร้สาระไปหน่อยเหรอ? เยี่ยชิวคือศัตรูของเรา แล้วเธอขอให้ฉันปล่อยเขาไป มันจะเป็นไปงั้นเหรอ?” เสียงของผู้หญิงคนนั้นค่อย ๆ เย็นลง และเธอก็พูดว่า "ฉันจะฆ่าเยี่ยชิววันนี้อย่างแน่นอน”

“ฉันจะไม่ยอมให้ใครก็ตามที่มาต่อต้านเรา”

“ซูเสี่ยวเสี่ยว ฉันขอเตือนเธอไว้ เธอมีสถานะพิเศษ และเธอจะไม่สามารถแต่งงานได้ตลอดชีวิต หากเธอบอกให้ฉันรู้ว่าเธอหลงใหลผู้ชายคนไหนอยู่ ก็อย่าหาว่าฉันไม่สนในต่อความฉันท์ดีพี่น้อง ถึงขั้นต้องจัดการกับญาติพี่น้องที่กระทำผิดกฎหมาย เพื่อปกป้องความเป็นธรรมของสังคมเลยนะ”

“นอกจากนี้ หลังจากที่เยี่ยชิวตายแล้ว รีบกลับมาซะ ฉันยังมีเรื่องสำคัญให้เธอทำ”

กึก!

ผู้หญิงคนนั้นวางสายไปแล้ว

ในอีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ ซูเสี่ยวเสี่ยวโกรธมากจนหน้าซีด

จากนั้น เธอก็ค่อยๆยืดคอ และมองดู เห็นเพียงแค่เยี่ยชิวที่กำลังถูกกระสุนโจมตีอย่างไม่หยุดยั้งและถูกรายล้อมไปด้วยอันตราย

มีความกังวลอย่างลึกซึ้งในดวงตาของซูเสี่ยวเสี่ยว

“แม้ว่าจุดประสงค์ของฉันในการเข้ามาที่โรงพยาบาลเจียงโจวคือต้องเข้าใกล้ชิดกับเขาแล้วหาโอกาสที่จะฆ่าเขา”

“แต่ทุกสิ่งที่เขาทำ แสดงให้เห็นว่าเขาไม่ใช่คนไม่ดี”

“แต่ทำไมคนแบบนี้ถึงต่อต้านพวกเราล่ะ”

“หรือว่า เป็นพวกเราเองที่ทำอะไรไม่ดี?”

ซูเสี่ยวเสี่ยวเริ่มไตร่ตรองในใจ

“ไม่ว่ายังไงก็ตาม เมื่อกี้เขาก็เพิ่งบังกระสุนให้ฉัน ฉันเป็นหนี้บุญคุณเขา”

“ตอนนี้ ฉันจะต้องตอบแทนบุญคุณนี้ให้เขา”

ซูเสี่ยวเสี่ยวคิดถึงตรงนี้ จึงยื่นมือออกมา และมีผีเสื้อสีขาวหนึ่งตัวปรากฏขึ้นบนฝ่ามือของเธอ

“เจ้าตัวน้อย ช่วยฉันหน่อยนะ…” ซูเสี่ยวเสี่ยวพึมพำอะไรบางอย่างกับผีเสื้อสีขาว

และในไม่ช้า ผีเสื้อสีขาวก็กระพือปีกและบินไปในอากาศ ส่งเสียง “จึจึ”

สักพักผีเสื้อหลายร้อยตัวก็บินออกมาจากป่า

จากนั้น ผีเสื้อเหล่านี้ก็โบยบินอย่างสง่างามรอบๆเยี่ยชิว

หืม?

เยี่ยชิวตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นรู้สึกดีขึ้นมาในใจ

มีผีเสื้อหลายตัวยังโบยบินอยู่รอบๆ ตัวเขา และช่วยบังสายตาของมือปืน

ในเวลาเดียวกัน มีหินสีน้ำเงินสองก้อนอยู่ข้างๆ ต้นไม้ใหญ่ ก่อตัวเป็นรูป "เป็นร่าง" กับต้นไม้ใหญ่

ส่วนข้างหลังสมิธนั้น เป็นหน้าผา

อาจกล่าวได้ว่า ในอาชีพสไนเปอร์ของสมิธนั้นความได้เปรียบทางภูมิศาสตร์ของจุดสไนเปอร์นี้สามารถเป็นหนึ่งในสามของผลลัพธ์ที่สมบูรณ์แบบ

“บิวตี้ฟูล”

สมิธอดไม่ได้ที่จะร้องชม จากนั้นเขาก็จัดปืนไรเฟิลซุ่มยิงอย่างชำนาญ ยืดลำกล้องออกจากช่องว่างระหว่างต้นไม้ใหญ่สองต้น ปรับขอบเขต และรออย่างเงียบ ๆ ให้เยี่ยชิวปรากฏตัวออกมา

เวลาผ่านไปนาทีต่อนาที

ร่างของเยี่ยชิวก็ยังไม่ปรากฏออกมาสักที

ใบหน้าของสมิธไม่มีร่องรอยของความไม่อดทน และเขายังคงนิ่งเฉย แม้ว่ามดจะกัดแม้ว่ามดจะคลานไปมาบนใบหน้าของเขา แต่เขาก็ไม่ขมวดคิ้วด้วยซ้ำ

ผ่านไปยี่สิบนาทีต่อมา ร่างของเยี่ยก็ยังไม่ปรากฏ

ในที่สุด สมิธก็ขมวดคิ้ว

“ตามความเร็วของเด็กหัวกั๋วคนนั้น เขาน่าจะปรากฏตัวได้แล้ว แต่ทำไมไม่เห็นใครเลย”

“หรือว่าเขาตายแล้วงั้นเหรอ?”

สมิธรีบปฏิเสธความคิดนี้ “เขาไม่ใช่คนธรรมดา แม้ว่าจะถูกยิงที่ไหล่ แต่เขาก็ไม่ตายง่ายๆ เขาต้องตามหาฉันแน่ และเขาอาจจะอยู่ใกล้ฉัน...”

ในฐานะนักฆ่ามืออาชีพ สมิธมีประสาทรับกลิ่นที่ไม่ธรรมดา แม้ว่าเยี่ยจะไม่ปรากฏตัว แต่เขาก็สัมผัสได้ถึงอันตรายที่ใกล้เข้ามาแล้ว

หลังจากนั้นไม่นาน เมื่อเยี่ยชิวยังไม่ปรากฏตัว สมิธก็รู้สึกไม่สบายใจมากขึ้น

“เจ้าเพื่อนยากหัวกั๋ว คุณไปอยู่ที่ไหน?”

สมิธพูดบางอย่างกับตัวเอง และทันทีที่เขาพูดจบ เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นข้างหลังเขา

“ว่าไงไอ้ฝรั่ง ฉันอยู่นี่ไง”