วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 345

ห้องมหาเสนาบดีมีขนาดใหญ่มากครอบคลุมพื้นที่สองร้อยตารางเมตร แบ่งออกเป็นสามส่วน ได้แก่ ห้องอาหาร เลานจ์ และห้องน้ำชา

ผู้อำนวยการหลี่ได้ยินเสียงดังกล่าว จึงเงยหน้าขึ้น และหันไปทางเลานจ์ทันที

เอี๊ยด——

ประตูเลานจ์เปิดออก ชายชราคนหนึ่งที่สวมชุดถัง เดินบนไม้ค้ำก็เดินออกมา

ชายชรามีอายุมากกว่าเจ็ดสิบปี มีผมบางหวีไปด้านหลัง มีรอยเหี่ยวย่นเพียงเล็กน้อยบนใบหน้าบางของเขา แม้ว่าเขาจะแก่ชราแล้ว แต่เขาก็มีออร่า และเขาไม่ใช่คนธรรมดาเมื่อมองแวบแรก

"เซี่ยงเหล่า!"

ผู้อำนวยการหลี่ตกใจ เขาลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว และพูดกับชายชราว่า "สวัสดีครับเซี่ยงเหล่า"

"ฮึ่ม~"

ชายชราสูดจมูกอย่างหนัก แล้วพูดกับหลิวเฉา "เสี่ยวหลิว มาช่วยฉันหน่อยสิ"

"เซี่ยงเหล่า ให้ผมช่วยดีกว่านะครับ" ผู้อำนวยการหลี่ก้าวไปข้างหน้าและต้องการช่วยชายชรา

ทันใดนั้นชายชราก็ยกไม้เท้าขึ้น ขวางผู้อำนวยการหลี่ไว้ และพูดว่า "ฉันแก่แล้ว แต่ฉันไม่กล้ารบกวนผู้อำนวยการหลี่หรอก"

ผู้อำนวยการหลี่ดูอึดอัดเล็กน้อย

“ฉันจะทำเอง” หลิวเฉาช่วยชายชราและนั่งลงบนเก้าอี้

ผู้อำนวยการหลี่ยืนอยู่ข้างชายชรา และขอโทษ "เซียงเหล่า ผมไม่รู้ว่าคุณจะมา มันไม่เหมาะสมจริง ๆ ที่ผมจะละเลยคุณ ผมหวังว่าคุณจะไม่ถือสานะครับ"

"ฉันชินแล้ว ตั้งแต่ฉันเกษียณ ไม่ค่อยมีใครสนใจคนแก่ ๆ อย่างฉันหรอก" ชายชราพูด "มีเพียงเสี่ยวหลิวเท่านั้นที่มาเจอฉันบ่อย ๆ"

หลิวเฉายิ้ม แล้วพูดว่า "ครั้งหนึ่งคุณเคยเป็นครูและเป็นเหมือนพ่ออีกคนของผมเสมอ คุณเป็นครูของผม การไปเจอคุณบ่อย ๆ เป็นสิ่งที่ผมควรทำครับ"

ชายชราจิบชา แล้วพูดว่า "ผู้อำนวยการหลี่..."

"เซี่ยงเหล่าเรียกผมว่าเสี่ยวหลี่เถอะครับ" ผู้อำนวยการหลี่กล่าวด้วยความเคารพ

ชายชราพูดว่า "คุณเป็นหัวหน้าสำนักงานสาธารณสุข ฉันจะเรียกคุณว่าเสี่ยวหลี่ได้ยังไง นี่จะทำให้อายุของฉันสั้นลง"

ผู้อำนวยการหลี่รู้สึกถึงบางสิ่งที่ไม่ดีในใจ

น้ำเสียงของเซียงเหล่าที่มีต่อเขานั้นไม่เป็นมิตรมาก ซึ่งแสดงให้เห็นว่าเขาไม่พอใจกับตนเองอย่างยิ่ง

"หลิวเฉาต้องการไล่เยี่ยชิวออก และรู้ว่าฉันจะหยุดเขา เขาจึงเชิญเซี่ยงเหล่ามาที่นี่เพื่อกดดันฉัน?"

"ถ้าแค่นี้ ก็ไม่จำเป็นต้องใช้เงินมากมายเพื่อเลี้ยงอาหารที่นี่ไม่ใช่เหรอ?"

"ดูเหมือนว่าอาหารคืนนี้จะเป็นงานเลี้ยงลอบสังหาร!"

ผู้อำนวยการหลี่คิดถึงสิ่งนี้ และพูดทันที "เซี่ยงเหล่าไม่ว่าเวลาไหน ผมก็เป็นรุ่นน้องของคุณ"

ชายชราพูดว่า "ผู้อำนวยการหลี่ ถ้าคุณปกป้องเยี่ยชิวมากขนาดนี้ คุณได้รับผลประโยชน์จากเขาบ้างไหม?"

ผู้อำนวยการหลี่รีบพูดว่า "ผมขอบตอบคุณ ผมคนนี้ไม่ได้รับผลประโยชน์ใด ๆ จากเยี่ยชิวอย่างแน่นอน เพียงแต่เยี่ยชิวได้รักษาโรคของพ่อผม และใจดีกับผมมาก"

"นี่เป็นเรื่องจริงเหรอ?" ชายชราดูไม่เชื่อ

"นั่นเป็นความจริง" ผู้อำนวยการหลี่กล่าวเสริม "ผมไม่กล้าหลอกลวงผู้อาวุโสครับ"

"แม้ว่าเยี่ยชิวจะรักษาอาการป่วยของพ่อคุณ แต่การเลื่อนตำแหน่งของเขาให้เป็นผู้อำนวยการภาควิชาการแพทย์แผนจีน ส่วนหนึ่งเป็นเพราะคุณใช่ไหม? ดังนั้น คุณไม่ได้เป็นหนี้บุญคุณเขาเลย และคุณไม่จำเป็นต้องปกป้องเขาอีกต่อไป"

ชายชรากล่าวต่อ "ในฐานะหัวหน้าสำนักงานสาธารณสุข หลิวเฉาเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของคุณ ตอนนี้เขาถูกต่อยไปแล้ว คุณควรหาความยุติธรรมให้เขาไม่ใช่เหรอ?"

ถ้าหลิวเฉาไม่ก่อปัญหา เขาจะโดนต่อยไหม?

ผู้อำนวยการหลี่ถามอย่างไม่แน่นอน "เซี่ยงเหล่า คุณหมายถึงอะไร?"

เซี่ยงเหล่ากล่าวว่า "ฉันขอแนะนำให้คุณไล่เยี่ยชิวออกจากโรงพยาบาลเจียงโจว นอกจากนี้ แพทย์แบบเขาที่ต่อยผู้คนอย่างไม่ได้ตั้งใจ ควรเพิกถอนใบรับรองคุณวุฒิทางการแพทย์ของเขาด้วย"

หลิวเฉากล่าวว่า "การรักษาพยาบาลเป็นสิ่งสำคัญอันดับแรกในสังคมของเรา ถ้าเยี่ยชิวกล้าต่อยผม เขาก็จะกล้าต่อยผู้ป่วยด้วยในอนาคต เพื่อหลีกเลี่ยงสถานการณ์ที่เลวร้ายกว่านี้ แกะดำแบบเยี่ยชิวควรถูกกำจัดออกจากระบบการแพทย์ให้ทันเวลา"

น้ำเสียงของคำพูดของหลิวเฉาไม่พอใจอย่างมาก แต่ผู้อำนวยการหลี่ไม่ได้แสดงความไม่พอใจใด ๆ ต่อหน้าเซี่ยงเหล่า

เซี่ยงเหล่ากำชับหลิวเฉา "ไล่เยี่ยชิวออกในวันพรุ่งนี้ คนแบบนี้จะเป็นหมอได้ยังไง"

"ไม่ต้องกังวล หากมีคนขัดขวาง ฉันจะช่วยนายจัดการเอง"

"ผู้อำนวยการหลี่ ถ้าคุณกล้าหยุดมัน ฉันก็ไม่รังเกียจที่จะบอกแผนกที่เกี่ยวข้องให้เปลี่ยนผู้อำนวยการ"

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ผู้อำนวยการหลี่ก็ดูน่าเกลียดมาก

ในขณะนี้มีเสียง "ปัง" ดังขึ้น และประตูก็เปิดออก

เยี่ยชิวเดินเข้ามาจากด้านนอกด้วยท่าทางผยอง

"โห คนก็ไม่น้อยเลยนะ สวัสดีผู้อำนวยการหลี่" เยี่ยชิวพยักหน้าให้ผู้อำนวยการหลี่ โดยไม่สนใจหลิวเฉาและเซี่ยงเหล่า แล้วนั่งลงบนเก้าอี้

จากนั้น เขาก็เอื้อมไปหยิบขวดเหล้า เปิดมัน เทแก้วให้ตัวเอง แล้วดื่มรวดเดียว

"เหล้านี้รสชาติดีนะเนี่ย"

หลังจากดื่มเสร็จ เยี่ยชิวก็แสดงความคิดเห็นเช่นกัน

หลังจากนั้นทันที เยี่ยชิวหยิบตะเกียบขึ้นมา และเริ่มรับประทานอาหาร

หลิวเฉาดูมืดมน และพูดว่า "เยี่ยชิว นายมีมารยาทไหม? ใครบอกให้นายใช้ตะเกียบ?"

เยี่ยชิวพูดว่า "ผู้อำนวยการหลิว นายไม่ได้อยากชวนฉันมาทานอาหารเย็นเหรอ? ถ้าฉันไม่กินแล้วฉันต้องทำอะไร?"

"นาย--"

"นายคือเยี่ยชิวเหรอ?" เซี่ยงเหล่าพูดอย่างเย็นชา "ผู้ใหญ่ของนายไม่ได้บอกนายหรือว่า คนที่อายุน้อยกว่าไม่สามารถกินก่อนได้ก่อนที่ผู้อาวุโสจะหยิบตะเกียบ นายไม่รู้มารยาทพื้นฐานด้วยซ้ำ นายมีคุณสมบัติที่จะเป็นหมอได้ยังไง?"

"เยี่ยชิวอย่างฉันจะทำอะไร ต้องอธิบายให้คนอื่นฟังด้วยเหรอ!" เยี่ยชิวเงยหน้าขึ้นมองเซี่ยงเหล่า และถามด้วยความดูถูก "ใช่สิ คิดว่าตัวเองเป็นใครกัน มีคุณสมบัติจะมาคุยกับฉันเหรอ?"