วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 349

เมื่อหลิวเชาเห็นเซี่ยงเหล่าวางสาย เขาก็ถามทันทีว่า "อาจารย์ครับ เมื่อกี้คุณโทรหาใคร?"

“โจวไท่หลาย!”เซี่ยงเหล่าตอบ

เมื่อได้ยินชื่อนี้ ใบหน้าของผู้อำนวยการหลี่ก็ดูเคร่งขรึมขึ้น

หลิวเชาก็ประหลาดใจเช่นกัน และพูดว่า: "อาจารย์สุดยอดมาก ผมไม่คิดว่าอาจารย์จะรู้จักกับผู้อำนวยการโจว"

ปัจจุบัน โจวไท่หลายทำงานอยู่ในฝ่ายการปกครองส่วนท้องถิ่น ตำแหน่งของเขาคือผู้อำนวยการ และเขามีอำนาจอันยิ่งใหญ่

เซี่ยงเหล่ากล่าวว่า: "เสี่ยวโจวตอนที่เขายังเป็นเด็ก เขาเกือบจะเสียชีวิตด้วยอาการป่วยครั้งหนึ่ง ตอนนั้นฉันยังคงเป็นผู้อำนวยการโรงพยาบาลศูนย์กลางเจียงโจว และฉันเป็นผู้เชี่ยวชาญของที่นั่นอยู่ และได้ช่วยชีวิตเสี่ยวโจวไว้"

“เสี่ยวโจวเป็นคนที่มีอนาคตไกลคนนึง อย่างแรกเขาสอบเข้ามหาวิทยาลัยชื่อดัง จากนั้นเขาก็เข้ารับราชการ และตอนนี้เขาเป็นผู้อำนวยการฝ่ายการปกครองส่วนท้องถิ่น”

“เสี่ยวโจวเคารพฉันมาตั้งแต่เด็ก แม้ว่าตอนนี้เขาจะมีอำนาจที่ยิ่งใหญ่และงานจะยุ่งมาก ตราบใดที่ฉันโทรไปหาเขา ไม่ว่าเขาจะยุ่งแค่ไหน เขาก็จะหยุดสิ่งที่เขาทำอยู่”

“ไม่กี่ปีที่ผ่านมา เสี่ยวโจวมาพบฉันในทุกเทศกาล”

“ไม่เหมือนบางคน ที่เป็นเพียงเจ้าหน้าที่ตำแหน่งเล็กๆ เอาแต่เงยหน้ามองขึ้นฟ้า ทำตัวหยิ่งผยองไม่เห็นหัวผู้อาวุโส เฮอะ!”

เมื่อเซี่ยงเหล่าพูดสิ่งนี้ เขาก็เหลือบมองผู้อำนวยการหลี่และกระแอมเสียงดัง

เห็นได้ชัดว่าเขาไม่พอใจอย่างมากกับผู้อำนวยการหลี่

ผู้อำนวยการหลี่รู้ดีว่าเซี่ยงเหล่ากำลังประชดประชันเขา ดังนั้นเขาจึงทำได้แค่แสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน

“อาจารย์ ผมได้ยินข่าวลือเมื่อไม่นานมานี้ ว่าผู้อำนวยการโจวจะได้รับการเลื่อนตำแหน่ง?” หลิวเชาถาม

“มันไม่ใช่ข่าวลือหรอก เรื่องนี้ได้รับการยืนยันแล้ว” เซี่ยงเหล่ากล่าวว่า: “เขาได้เลื่อนตำแหน่งให้สูงขึ้น และทำหน้าที่เป็นรองนายกเทศมนตรีของเมืองเจียงโจวของเรา”

“สูดด”

หลิวเชาสูดลมหายใจ

จากนั้น ในใจก็รู้สึกตื่นเต้น

“อาจารย์ ผู้อำนวยการโจวจะมาเมื่อไรครับ? จะให้ผมสั่งอาหารเพิ่มไหม?” หลิวเชากล่าว

“ไม่ต้องสั่งแล้ว เสี่ยวโจวกำลังกินอยู่ที่นี่ เขาบอกว่าอีกสักครู่จะมาที่นี่” เซี่ยงเหล่าพูด “เมื่อเขามา ฉันจะแนะนำให้รู้จักกับเสี่ยวโจวนะ”

“ขอบคุณครับอาจารย์” ใบหน้าของหลิวเชาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น

เซี่ยงเหล่าเหลือบมองผู้อำนวยการหลี่อีกครั้ง และพูดกับหลิวเชา: "หลังจากที่เสี่ยวโจวได้รับการเลื่อนตำแหน่ง สำนักงานสาธารณสุขก็จะอยู่ในความรับผิดชอบของเขา หากมีอะไรก็ไปหาเขาเถอะ ตอนนี้อาจารย์ก็แก่แล้ว คงไม่มีใครฟังแล้วแหละ!"

“อาจารย์ อย่าพูดอย่างนั้นเลย ไม่ว่าจะตอนไหน สิ่งที่คุณพูดต่างก็เป็นคติธรรมทั้งนั้นแหละครับ คนที่ไม่ฟัง คงไม่รู้คุณค่าน่ะสิ รอดูต่อไปเถอะ คนแบบนี้คงต้องจบไม่สวยหรอก”

หลิวเชาเหลือบมองผู้อำนวยการหลี่และเยี่ยชิวด้วยสายตาที่เย็นชา

ผ่านไปเพียงห้านาทีเท่านั้น

มีเสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น

จากนั้น ชายวัยกลางคนสวมเสื้อเชิ้ตสีขาว กางเกงสีดำ และรองเท้าสีดำก็เดินเข้ามา

เยี่ยชิวเหลือบมองชายวัยกลางคนแล้วคิดว่าผู้ชายคนนี้คงเป็นโจวไท่หลายสินะ

จากนั้น ได้ยินเสียงผู้อำนวยการหลี่กระซิบข้างๆ เขา: "บุคคลนี้คือโจวไท่หลาย ตอนนี้เขาเป็นผู้อำนวยการฝ่ายปกครองส่วนท้องถิ่น เขาจะได้รับการเลื่อนตำแหน่งเป็นรองนายกเทศมนตรีในไม่ช้า เมื่อถึงเวลานั้น หากฉันไม่ถูกไล่ออก ฉันก็จะอยู่ภายใต้การควบคุมของเขา”

เยี่ยชิวเหลือบมองโจวไท่หลายอีกครั้ง

เขามีความสูงปานกลาง ใบหน้ากลม ผมปาดไปด้านหลัง และมีมาดความเป็นผู้นำ

ในเวลาเดียวกันเขายังเห็นคนกลุ่มหนึ่งติดตามโจวไท่หลาย พวกเขาทุกคนแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าที่ดูดี ดูแล้วเหมือนเป็นคนรวยหรือลูกผู้ดีอย่างไงอย่างงั้น

โจวไท่หลายเดินไปหาเซี่ยงเหล่าและพูดอย่างสนิทสนม: "ผมขอโทษด้วยนะครับที่มาสาย เซี่ยงเหล่า"

“เสี่ยวโจว คุณไม่ได้มาสายสักนิด ทันเวลาพอดี” เซี่ยงเหล่ากำลังจะลุกขึ้นและจับมือโจวไท่หลาย

โจวไท่หลายรีบกดไหล่ของเซี่ยงเหล่าแล้วพูดว่า "เซี่ยงเหล่า คุณอายุก็ปูนนี้แล้ว ไม่ต้องสุภาพกับผมหรอก ยังไงซะคุณก็ช่วยชีวิตผมไว้"

“เสี่ยวโจวอ่า ทำไมคุณถึงยังจำเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ในตอนนั้นได้อีก? ฉันได้บอกกับคุณแล้วนะว่าไม่ต้องพูดถึงมันแล้ว” เซี่ยงเหล่าแสร้งทำเป็นโกรธ