วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 358

ฉินหว่านมองไปที่เพชรสีน้ำเงินที่แตกออกเป็นสองซีกบนพื้น ใบหน้าของเธอซีดด้วยความกลัว

ในขณะนี้ เสียงของหวังหยิงดังก้องอยู่ในหู

“พี่หว่าน นี่พี่ทำอะไรลงไป? นี่เป็นสมบัติของร้านเลยนะ ไม่คิดว่าพี่จะทำมันแตก แล้วฉันจะอธิบายกับผู้จัดการหลัวให้เข้าใจได้ยังไงกัน?”

ฉินหว่านเงยหน้าขึ้น มองไปที่หวังหยิงด้วยความไม่เชื่อ และพูดว่า "หวังหยิง ไม่ใช่เธอ..."

“ฉันเอง! มันเป็นความผิดของฉันทั้งหมดเอง! ถ้าฉันรู้ให้เร็วกว่านี้ ฉันคงจะไม่มอบเพชรให้กับพี่หรอก” หวังหยิงหันกลับมาและร้องไห้แล้วพูดว่า: "ผู้จัดการหลัว พี่หว่านทำเพชรนี้ออกเป็นชิ้น ๆ ฮือฮือฮือ... "

ฉินหว่านมองไปที่หวังหยิงอย่างว่างเปล่า

เมื่อกี้ ถ้าหวังหยิงไม่เอามือออกไปกะทันหัน เพชรก็คงไม่ตกลงพื้นและแตกเป็นชิ้น ๆแบบนี้

ทำไมหวังหยิงถึงทำแบบนี้?

ทำไมเธอถึงต้องการทำร้ายฉัน?

ยังไงฉินหว่านก็ไม่สามารถเข้าใจได้

ผู้จัดการหลัวเข้ามาดูเพชรที่แตกออกเป็นสองซีกแล้วถามด้วยความโกรธ: "สรุปแล้วมันเกิดอะไรขึ้น?"

“ผู้จัดการคะ คือว่าพี่หว่านทำกล่องหล่นลงพื้นโดยไม่ได้ตั้งใจค่ะ” หวังหยิงรับผิดชอบต่อฉินหว่านทันที

ผู้จัดการหลัวกล่าวว่า: "เพชรสีน้ำเงินเม็ดนี้เป็นสมบัติของร้านค้าที่สำนักงานใหญ่มอบให้เรา มันใช้เพื่อโชว์ให้ลูกค้าดู มันมีมูลค่าหลายสิบล้าน เธอทำมันพังจริงๆ ฉินหว่าน เธอว่าฉันจะต้องทำยังไงกับเธอดี?"

ฉินหว่านสงบลงและพูดว่า "ผู้จัดการคะ ฉันเพิ่งจะให้เพชรนี้กับหวังหยิง"

“พี่หว่าน นี่พี่หมายถึงอะไร?”

หวังหยิงมองดูฉินหว่านด้วยสายตาเย็นชาและพูดว่า "ตอนที่พี่ส่งกล่องมาให้ฉัน ตอนนั้นฉันยังไม่ทันได้รับ พี่ก็ปล่อยมือแล้ว แล้วเพชรนั่นก็ตกลงพื้นและแตกออก"

“อะไรนะ เธอจะโยนความผิดให้ฉันงั้นเหรอ?”

หวังหยิงหัวเราะเยาะ: "ฉินหว่าน ฉันปฏิบัติต่อพี่ในฐานะพี่น้องที่ดีต่อกัน ฉันไม่คิดว่าพี่จะเป็นคนแบบนี้ ฉันคงตาบอดจริงๆ"

ฉินหว่านพูดอย่างวิตกกังวล: "หวังหยิง ฉันไม่ได้จะตำหนิเธอ ฉันแค่บอกข้อเท็จจริง เมื่อกี้ฉันส่งกล่องให้เธอแล้ว"

“ที่พี่หมายถึง คือฉันใส่ร้ายพี่งั้นเหรอ?” หวังหยิงหันไปหาผู้จัดการหลัวแล้วพูดว่า "ผู้จัดการหลัว ฉันต้องการดูกล้องวงจรปิดค่ะ"

ใช่แล้ว ในร้านมีกล้องวงจรปิดอยู่ ฉันลืมไปได้ยังไง?

ฉินหว่านกล่าวทันที: "ผู้จัดการหลัว ฉันก็ต้องการดูกล้องวงจรปิดเหมือนกันค่ะ"

ผู้จัดการหลัวเหลือบมองพวกเขาทั้งสองคน แล้วหันหลังกลับ เดินไปที่เคาน์เตอร์ และเปิดหน้าจอคอมพิวเตอร์

ในเวลานี้ พนักงานคนอื่นๆ รวมตัวกันอยู่หน้าคอมพิวเตอร์

ในไม่ช้า เหตุการณ์เมื่อกี้นี้ก็ปรากฏขึ้นบนหน้าจอ

เพียงแต่ว่า หวังหยิงหันหลังให้กับกล้องวงจรปิด และทุกคนเห็นฉินหว่านยื่นกล่องให้หวังหยิง จากนั้นกล่องก็หล่นลงกับพื้น

กล้องวงจรปิดเลยจับได้ไม่เห็นรายละเอียดที่ชัดเจนทั้งหมด

"มันเป็นอย่างนี้ได้ยังไง?"

ในหัวของฉินหว่านว่างเปล่า

หวังหยิงหัวเราะเยาะ: "ฉินหว่าน พี่ไม่ได้บอกว่าฉันเป็นคนทำเพชรตกแตกงั้นเหรอ? ข้อเท็จจริงก็อยู่ตรงหน้าพี่ พี่ยังอยากจะพูดอะไรอีก?"

พนักงานคนอื่นๆ ก็เยาะเย้ยฉินหว่านเช่นกัน

“เราเป็นเพื่อนร่วมงานมาหลายปีแล้ว แต่ฉันไม่คิดว่าฉินหว่าน เธอจะเป็นคนแบบนี้ เพื่อที่จะปัดความรับผิดชอบ เธอเลยกล่าวหาหวังหยิงอย่างผิด ๆ”

“มีใครบ้างในร้านที่ไม่รู้ว่าหวังหยิงเป็นน้องสาวที่ดีที่สุดของคุณ คุณยังกล้าทำถึงขนาดนี้ คุณจะใจร้ายเกินไปแล้วนะ!”

“ฉินหว่านนะฉินหว่าน ฉันคงต้องขยี้ตามองเธอใหม่ซะแล้ว!”

“หลังจากนี้คงต้องอยู่ให้ห่างจากเธอไว้ เพื่อหลีกเลี่ยงการใส่ร้ายจากเธอ”

“……”

ผู้จัดการหลัวขยับแว่นตาของเขาแล้วพูดว่า "ฉินหว่าน แม้ว่าฉันจะไม่เชื่อว่าคุณเป็นคนทำเพชรตกแตก แต่ข้อเท็จจริงก็อยู่ตรงหน้าคุณ คุณต้องการจะพูดอะไรอีก?"

“ผู้จัดการ ฉัน...”

ทันทีที่ฉินหว่านเปิดปากของเธอ เธอก็ถูกหวังหยิงขัดจังหวะ

"จะพูดอะไรอีกล่ะ ฉินหว่าน ชดใช้ค่าเพชรด้วย!"

พนักงานร้านค้าคนอื่นๆ ยังกล่าวอีกว่า: