วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 368

ทันใดนั้น เลือดกำเดาไหลของเยี่ยชิวก็เกือบจะไหลออกมา

แค่เห็นในภาพ เป็นรูปผู้หญิงคนหนึ่งสวมเสื้อเชิ้ตหลวมๆ เอนตัวไป โดยปลดกระดุมสองเม็ดบนออก เผยให้เห็นเนินหิมะขาวอันอวบอิ่ม

ช่างงดงามน่าดูมาก

สิ่งเดียวที่ทำให้เยี่ยชิวเสียดายก็คือ ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้ให้เห็นหน้าของเธอ

“สวยมั้ย?” ผู้หญิงคนนั้นถาม

"สวย" เยี่ยชิวตอบ: "ส่งอีกรูปให้ผมดูหน่อยสิ"

ติ้ง!

ผู้หญิงคนนั้นก็ส่งรูปมาอีก

ครั้งนี้ สวยยิ่งกว่าเดิม

รูปนี้ผู้หญิงคนนี้ถ่ายที่ชายหาด เธอตัวสูงและผมยาวสลวย ใส่ชุดว่ายน้ำที่สวยมาก อวดหุ่นเห็นส่วนเว้าโค้งได้อย่างดี ผิวของเธองดงามราวหิมะ และเปล่งประกายแสงสีขาว กลางแดดนั่น

แต่ที่น่าเสียดาย ที่ใบหน้าของผู้หญิงคนนั้นเป็นโมเสก และไม่สามารถมองเห็นรูปลักษณ์ที่แท้จริงของเธอได้

“ให้ตายเถอะ ใครกันที่เป็นคนคิดค้นโมเสกแบบนี้ขึ้นมาวะ น่าจะตายไปซะ”

เยี่ยชิวด่าออกมาด้วยความโกรธ

“ชอบมั้ย?”ผู้หญิงคนนั้นถาม

“ชอบ”เยี่ยชิวตอบ

“ก็ฉันบอกไปแล้วว่า ฉันต้องเป็นสเปคแบบที่คุณชอบแน่ ฉันไม่ได้โกหกคุณใช่มั้ย?”

“อืม เธอไม่ได้โกหก”

“แล้วคุณยังอยากดูอีกไหม?” ผู้หญิงคนนั้นบอกว่า “ในโทรศัพท์ฉันยังมีรูปเซลฟี่อีกเยอะเลยนะ”

“อยากดู”เยี่ยชิวรับตอบกลับไป: “ส่งมาให้ดูอีกสักหน่อยสิ "

ติ้ง! ติ้ง! ติ้ง!

อีกฝ่ายส่งรูปถ่ายมาอีกห้าหกภาพ

ขนาดของภาพถ่ายเหล่านี้มีขนาดใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ มีภาพที่สวมกระโปรงสั้น ที่สวมชุดนอน และก็สวมชุดทำงาน โดยเฉพาะภาพสุดท้าย ผู้หญิงคนนั้นสวมกางเกงขายาวเผยให้เห็นเอวบางเกือบเท่ากระดาษเอสี่และขาเรียวยาวของเธอ ช่างมีเสน่ห์มาก

น่าเสียดายที่ใบหน้าของเธอยังคงถูกบดบังด้วยโมเสกนั่น

ถึงอย่างนั้น หัวใจของเยี่ยชิวก็เต็มไปด้วยความตื่นเต้น เขารีบพิมพ์ประโยคลงในกล่องข้อความและส่งไปให้อีกฝ่าย

“คนสวย คุณช่างงดงามมาก ส่งรูปที่ไม่ใส่เสื้อผ้ามาให้ฉันอีกรูปจะได้ไหม?”

หลังจากที่เยี่ยชิวส่งข้อความนี้ ทันใดนั้นเขาก็ตระหนักได้ว่า สิ่งที่ตัวเองทำนั้นดูหยาบคายเล็กน้อย

แต่แล้วเขาก็คิดอีกครั้งว่านี่ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรสักหน่อย ลองถามหน่อย ผู้ชายปกติคนไหนในโลกที่ไม่อยากเห็นภาพแบบนั้นกัน?

ถ้าจะให้พูด รูปถ่ายที่ผู้หญิงส่งให้เขานั้นใหญ่มากจนดูไม่เหมือนผู้หญิงที่มาจากครอบครัวที่ดีนักหรอก

ดังนั้น การพูดแบบนั้นก็ไม่น่าจะทำให้อีกฝ่ายถึงกับต้องขุ่นเคือง

พอส่งข้อความนี้ไป หลังจากนั้นเพียงไม่กี่นาที อีกฝ่ายก็ไม่ได้ส่งข้อความหรือส่งรูปภาพมาอีกเลย

“หรือว่าจะโกรธงั้นเหรอ?”

ช่างเถอะ นอนได้ละ

ในตอนที่เยี่ยชิวกำลังจะวางโทรศัพท์และจะเข้านอน โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น “ติ้ง”

ผู้หญิงคนนั้นส่งข้อความมา

“คุณนี่แย่มากนะ ถึงกับอยากดูภาพแบบนั้นนั้น เราก็อายเป็นนะ”

เฮ้อ ยังแกล้งทำเป็นไร้เดียงสาต่อหน้าฉัน ยังจะอายอีก?

เยี่ยชิวเม้มริมฝีปากแล้วตอบว่า "คุณสวยขนาดนี้ ไม่ได้ไว้อวดคนอื่นงั้นเหรอ? ไม่ต้องพูดเรื่องไร้สาระ รีบส่งรูปถ่ายที่ไม่สวมเสื้อผ้าให้ดูหน่อย ไม่งั้นผมจะไปนอนแล้วนะ"

“อย่าเพิ่งสิ พี่ชายคะ คุณอยู่คุยต่อกับฉันอีกสักพักสิ” หญิงสาวเริ่มแสดงท่าทีออดอ้อน

“รีบส่งรูปสิ ไม่งั้นผมจะไปนอนแล้วนะ” เยี่ยชิวพูดอีกครั้ง

ผู้หญิงคนนั้นตอบว่า "ดูรูปทำไม ดูของจริงเลยดีกว่า ไว้หาโอกาสไปเปิดห้อง แล้วคุณถ่ายรูปตามใจชอบยังไงก็ได้"

แบบนี้ก็ได้?

เยี่ยชิวตกตะลึง

เขารู้ว่าผู้หญิงคนนั้นกล้าหาญมาก แต่เขาไม่เคยคาดหวังว่าเธอจะกล้าหาญขนาดนี้

“ดีเลย งั้นจะจองห้องพักเมื่อไหร่ดี?” เยี่ยชิวทำตามคำพูดของอีกฝ่าย

“ตอนนี้ฉันไม่ได้อยู่ที่เจียงโจว รอวันไหนที่ฉันไปที่เจียงโจว แล้วค่อยไปหาคุณนะ”ผู้หญิงคนนั้นกล่าว

เยี่ยชิวตกใจ

เธอรู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่ที่เจียงโจว

เป็นไปได้ไหมว่า เธอจะเป็นคนใกล้ตัวฉัน?