ฮ่า!
ทุกคนต่างหัวเราะ
แม้ว่าปาร์ค ชางจินจะเป็นคนเกาหลี แต่เขาก็เชี่ยวชาญภาษาจีนได้ดีมาก เมื่อเห็นทุกคนหัวเราะเยาะเขา ใบหน้าของเขาก็แดงก่ำด้วยความโกรธ
เยี่ยชิวกล่าวว่า: "คุณปาร์ค ชางจิน จากการวินิจฉัยเบื้องต้นของผม สาเหตุที่ทำให้คุณป่วยเป็นอาการไตพร่องนั้น น่าจะเกี่ยวข้องกับชื่อของคุณนะ"
ปาร์ค ชางจินตกตะลึง: "ชื่อของฉันเกี่ยวอะไรด้วย?"
"เกี่ยวสิ เกี่ยวมากด้วย" เยี่ยชิวพูดอย่างจริงจัง: "เพราะชื่อของคุณ ชื่อปาร์คชางจิน ซึ่งก็แสดงให้เห็นแล้วว่า คุณไปเที่ยวโสเภณีและอาจใช้แรงมากจนถึงตาย"
ฮ่าฮ่าฮ่า!
ทุกคนหัวเราะขึ้นอีกครั้ง
ชายหนุ่มไม่เข้าใจจึงถามคนข้างๆ ว่า "ที่หมอเยี่ยพูดหมายความว่ายังไง ทำไมฉันถึงไม่เข้าใจ?"
“ไม่มีทางน่า นี่คุณไม่เข้าใจจริงๆงั้นเหรอ? ปาร์ค (เที่ยวโสเภณี) ชาง (เกิน) จิน (แรง)”
จากนั้นชายหนุ่มก็โต้ตอบและแอบด่าคล้ายๆคำว่าควรตายซะ
เพราะในเกาหลี นามสกุล "ปาร์ค" ไม่ได้ออกเสียงว่า ปาร์ค ธรรมดา แต่มีการออกเสียงเหมือนกับเที่ยวโสเภณีด้วย
ลี มยองฮันสีหน้าเคร่งขรึมและด่าด้วยความโกรธ: "ไอ้งี่เง่าปาร์ค ชางจิน ช่างขายขี้หน้านัก"
“คุณลีครับ ให้ผมไปเตือนปาร์ค ชางจินไหมครับ?” ผู้ช่วยถาม
“ไม่ต้อง ปล่อยให้มันขายขี้หน้าตัวเองไปนั่นแหละดีแล้ว”
บนเวที
สีหน้าของปาร์ค ชางจินนั้นโกรธหน้าเขียว เขาถอยไปสองสามก้าว ตีตัวออกห่างจากเยี่ยชิวแล้วพูดว่า "หยุดพูดเรื่องไร้สาระสักที มาเริ่มการแข่งกันเลยดีกว่า"
“ได้เลย!” เยี่ยชิวยิ้ม โชว์ให้เห็นฟันขาวสะอาดของเขา ยังไงซะเขาก็ไม่อยากเสียเวลาอยู่แล้ว
ในไม่ช้า
ก็มีเจ้าหน้าที่คนหนึ่งได้พาคนไข้ผู้หญิง 2 รายขึ้นไปบนเวที และแสดงประวัติอาการป่วย 2 อันให้ทุกคนดูบนหน้าจอขนาดใหญ่
ผู้ป่วยหญิง 2 คน อายุประมาณ 20 ปี ทั้งคู่ เข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลเนื่องจากมีไข้สูง
สิ่งที่เยี่ยชิวและปาร์ค ชางจินต้องทำตอนนี้คือต้องบรรเทาอาการไข้ของผู้ป่วยทั้งสองคน ใครรวดเร็วกว่า และได้ผลดีกว่า จะเป็นผู้ชนะในการแข่งครั้งนี้
กฎนั้นง่ายมาก
แต่ถึงแม้ว่าอาการไข้จะเป็นอาการที่พบบ่อยมาก แต่คนที่เรียนแพทย์มาทุกคนรู้ดีว่าการจะบรรเทาอาการไข้ในช่วงเวลาสั้นๆ นั้นทำได้ยากมาก
เช่นเดียวกับการประดิษฐ์ตัวอักษร ยิ่งตัวอักษรเรียบง่ายเท่าไรก็ยิ่งเขียนยากขึ้นเท่านั้น
“คุณเชิญก่อนเลย!” ปาร์ค ชางจินพูดกับเยี่ยชิว
"เชิญคุณก่อนดีกว่า" เยี่ยชิวพูดด้วยรอยยิ้ม: "การเคารพผู้ใหญ่ให้ความรักเเก่เด็กเป็นเรื่องคุณธรรมอันดีงามของเราชาวจีน"
แกจะว่าใครแก่?
เหอะ!
ปาร์ค ชางจินรู้ว่าเยี่ยชิวพูดเยาะเย้ย เลยตะคอกกลับไป เขาเดินไปหาคนไข้ทันที เปิดกล่องยา และหยิบเข็มเหล็กยาว 15 เซนติเมตรออกมา
เข็มนั้นบางราวกับเส้นผม และเปล่งประกายแวววาว
คนไข้หญิงมีสีหน้าดูหวาดกลัว
“นั่งลง!” ปาร์ค ชางจินชี้ไปที่เก้าอี้แล้วพูดกับคนไข้หญิง
คนไข้หญิงคนนั้นนั่งลง
ปาร์ค ชางจินก็จิ้มเข็มเข้าไปตรงๆ
เขาใช้สองนิ้วถือเข็ม เล็งไปที่จุดไป่หุ้ยที่อยู่บนศีรษะของผู้ป่วย แล้วค่อย ๆ จิ้มเข็มเข้าไป
ผู้ชมทุกคนต่างเงียบ และดูปาร์ค ชางจินแทงเข็ม
ใช้เวลา8นาที
ในที่สุด ปาร์ค ชางจิน ก็หยุด
จากนั้นเขาก็หยิบเข็มยาวหนึ่งนิ้วออกมาสองเล่มจากกล่องยา แล้วจิ้มเข้าไปที่จุดฝังเข็มด้านหลังหูทั้งสองข้างของผู้ป่วยหญิง
ใช้เวลา10นาที
ปาร์ค ชางจิน สูดลมหายใจเข้ายาวๆ ขอน้ำอุ่นหนึ่งแก้วจากเจ้าหน้าที่ จากนั้นหยิบยาเม็ดสีเข้มออกมาจากกล่องยา ยื่นให้คนไข้หญิง แล้วพูดว่า: "หลังจากกินยาเม็ดนี้แล้ว ไข้ของคุณจะลดลง"
คนไข้ผู้หญิงคนนั้นกลืนยาเข้าไปอย่างสงสัย
ผ่านไปอีกสามนาที
ปาร์ค ชางจิน เรียกเจ้าหน้าที่มาวัดอุณหภูมิคนไข้
36.7องศา!
อาการไข้สูงของคนไข้ผู้หญิงคนนั้นลดลง และอุณหภูมิร่างกายกลับสู่ปกติ
เจ้าหน้าที่ประกาศผล ณ ที่ตรงนั้น
ทันใดนั้น ตรงนั้นก็เต็มไปด้วยเสียงร้องอุทานด้วยความประหลาดใจ
“พระเจ้า อุณหภูมิร่างกายคนไข้กลับมาเป็นปกติภายในเวลาเพียง 20 นาที นี่มันสุดยอดมาก!”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: วิสารทแพทย์เทวัญ
ตอนที่ 267 - 301 มีแค่ 2-3 บรรทัดเองรบกวนแก้ไขให้ด้วยครับ ขอบคุณครับ...
อยากอ่านจนจบเรื่องทำไงบ้างครับ...
ฮาเร็มไหมครับ...
ทำไมตอนที่267มันมีน้อยจังอะ...
ช่วงนี้ทุกเรื่องทำไมมีแค่ห้าบรรทัด อ่านไม่รู้เรื่องเลย..ถ้าแอด..มีเวลารบกวนตรวจสอบให้ด้วยนะครับ..ขอร้อง...
สงสัยค่ะ สงสัยๆๆ เยี่ยวชิวจากนายแพทย์ฝึกหัดมาเป็นนักสู้ได้ยังไง...
ผู้หญิงคือเลวเลยอะ...
51 หายไปไหน...