วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 404

“ฮะ?”

เยี่ยชิวอุทานด้วยตกใจ ดวงตาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ

เขารู้เกี่ยวกับทักษะของหานหลง ซึ่งสมควรได้รับการจัดอันดับให้เป็นหนึ่งในนักสู้ระดับแนวหน้าอย่างแน่นอน

อย่างไรก็ตาม เขาไม่คาดคิดว่าหานหลงจะไม่สามารถสกัดกั้นการโจมตีจากเซียวจ้านได้แม้แต่ครั้งเดียว

ยิ่งไปกว่านั้น เซียวจ้านยังโจมตีจากด้านหน้าอีกด้วย ตามทฤษฎีแล้ว หานหลงเคยเห็นการโจมตีของเซียวจ้านมาก่อน ควรจะสามารถหลบเลี่ยงได้

แต่ผลลัพธ์ก็คือ หานหลงไม่ได้หลบเลี่ยง

เยี่ยชิวรู้ว่าไม่ใช่เพราะหานหลงไม่ต้องการหลบเลี่ยง แต่เพราะเขาไม่สามารถตอบสนองได้ทันเวลา

เพราะความเร็วของเซียวจ้านเร็วเกินไป!

“เด็กคนนี้น่าสนใจ” เยี่ยชิวพึมพำกับตัวเอง

หลังจากส่งหานหลงปลิวไป เซียวจ้านก็ยืนอยู่กับที่ด้วยท่าทางภาคภูมิใจ ในขณะที่เขากวักมือเรียกหานหลงด้วยนิ้วของเขา เต็มไปด้วยความยั่วยุ

“ฮึ่ม!”

หานหลงส่งเสียงอย่างเย็นชา รีบลุกขึ้นจากพื้น กำหมัดแน่น และรีบวิ่งไปหาเซียวจ้าน

คราวนี้ เซียวจ้านไม่ขยับจากจุดของเขา เขารอให้หานหลงเข้ามาใกล้ก่อนจะโจมตีโต้กลับ

ยกแขนของเขา

ตีข้อศอก

ทั้งหมดในการเคลื่อนไหวที่ลื่นไหลเพียงครั้งเดียว

“ปัง!”

หมัดของหานหลง ชนกับข้อศอกของเซียวจ้าน ทำให้เขาถอยไปหกก้าว

“คุณมีแค่นี้เหรอ? คุณบอกว่าคุณจะเอาชนะฉัน คุณก็แค่พูด” เซียวจ้านพูดอย่างเหยียดหยาม

หานหลงค่อนข้างตกใจ

ครั้งแรกที่เขาถูกส่งให้ปลิวโดยเซียวจ้าน บอกได้เลยว่าเขาไม่ได้เตรียมตัวและตกอยู่ในความเสียเปรียบเนื่องจากความประมาท

เป็นครั้งที่สองที่ หานหลงได้เริ่มการโจมตีด้วยตัวเองและเตรียมพร้อม แต่ไม่ได้คาดหวังว่าพลังในข้อศอกของเซียวจ้านจะแข็งแกร่งอย่างไม่น่าเชื่อ ทำให้เขาถูกผลักกลับไปหลายก้าว

“หานหลง จริงจังหน่อย ไม่เช่นนั้นคุณจะอยู่กับเซียวจ้านได้ไม่นาน” เยี่ยชิวพูดขึ้น

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ สีหน้าของหานหลงก็เข้มขรึม และเขาพูดกับเซียวจ้านว่า “ต่อไป ฉันจะจริงจังกับมัน”

เซียวจ้านยิ้มและพูดว่า “แค่จริงจังไม่เพียงพอ ฉันหวังว่าคุณจะทุ่มเทอย่างเต็มที่ ไม่อย่างนั้นระวังฉันจะต่อยคุณฟันแตก”

“อยากตายสินะ!”

หานหลงเริ่มโกรธจัด กำหมัดของเขาอีกครั้งและพุ่งเข้าหาเซียวจ้าน

“ดี มา!” เซียวจ้านก็ขยับตัวเช่นกัน โดยกำหมัดแน่นและพุ่งเข้าหาหานหลง

ปัง!

หมัดทั้งสองชนกันกลางอากาศ ส่งเสียงอู้อี้ราวกับคลื่นกระแทก

แขนของหานหลงสั่นเล็กน้อย และไหล่ของเซียวจ้านก็ยักไหล่เช่นกัน

หมัดนี้ ทั้งสองเข้ากันได้อย่างเท่าเทียมกัน

“มาอีกครั้ง”

เมื่อเสียงของหานหลงเบาลง เขาก็รีบหดกำปั้นของเขาออกอย่างรวดเร็ว จากนั้นจึงรีบออกไปอีกครั้งด้วยเสียง “หวือ” โดยใช้ฝีเท้าอันชาญฉลาดเพื่อโจมตีรอบๆเซียวจ้านมากกว่าสามสิบครั้งอย่างต่อเนื่อง

การเคลื่อนไหวของเขาเรียบง่ายมาก ไม่มีการเคลื่อนไหวที่หรูหราใดๆ

หานหลงเป็นเหมือนเครื่องจักรพลังความเร็วสูง ราวกับว่าความแข็งแกร่งของเขาไม่มีวันหมด เขาขว้างหมัดอย่างต่อเนื่อง

จะเห็นได้ว่า คราวนี้เขาใช้ทักษะที่แท้จริง ต้องการทำให้เซียวจ้านต้องทนทุกข์ทรมานเล็กน้อย

เมื่อเผชิญหน้ากับการโจมตีที่ดุจพายุของหานหลง เซียวจ้านก็ปกป้องอย่างสงบ ด้วยความรู้สึกว่า “เขาแข็งแกร่ง ปล่อยให้เขาแข็งแกร่ง สายลมพัดกระทบยอดเขา”

นิ่งเหมือนภูเขา!

ในเวลาเดียวกัน ดวงตาของเซียวจ้านก็เฉียบคมราวกับเหยี่ยวในความมืดเพื่อค้นหาเหยื่อ

เยี่ยชิวเข้าใจว่าเซียวจ้านไม่ได้มองหาเหยื่อ แต่มองหาจุดอ่อนของหานหลง

หลังจากที่หานหลงชกไปมากกว่าร้อยหมัด ความเร็วของเขาก็ค่อยๆลดลง และในขณะนั้นเอง

บูม!

ดวงตาของเซียวจ้านเบิกกว้าง ร่างกายของเขาตึงขึ้น เขานั่งยองๆลงในท่าทางม้า รวบรวมกำลังไว้ในอ้อมแขนของเขา และผลักไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว

ปัง!

ปัง!

ปัง!