วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 406

การกระทำของเยี่ยชิว ทำให้ฉินหว่านและเชี่ยนเชี่ยนตกใจ

พวกเธอไม่เคยคาดหวังว่า เยี่ยชิวจะกล้าขนาดนี้ แม้แต่จะกล้าตีอาจารย์ก็ตาม

อาจารย์จูปิดหน้าของเธอและใช้เวลาสักพักเพื่อโต้ตอบ เธอตะโกนใส่เยี่ยชิวอย่างโกรธ “คุณกล้าดียังไงมาตบฉัน! ฉันจะไม่ยอมให้คุณรอดไปได้”

หลังจากที่รู้ว่าคำขู่ของเธอไม่มีประโยชน์ต่อเยี่ยชิว อาจารย์จูจึงตะโกนใส่เชี่ยนเชี่ยนว่า “เด็กเหลือขอ เธอจะไม่สามารถเรียนที่นี่ได้อีก”

“เธอถูกไล่ออก”

“ถูกไล่ออกอย่างถาวร”

เชี่ยนเชี่ยนรู้สึกหวาดกลัวและซ่อนตัวอยู่ข้างหลังเยี่ยชิว

ด้วยสีหน้าเย็นชา เยี่ยชิวมองไปที่อาจารย์จู และพูดว่า “ในฐานะอาจารย์ คุณเรียกลูกศิษย์ของคุณว่าเด็กเหลือขอ แล้วคุณละ ดีมากเหรอ?”

“ฉันไม่ใช่……” อาจารย์จูรู้ว่าเธอพูดผิด แต่แล้วโต้กลับด้วยความโกรธที่เยี่ยชิว “ไม่ใช่เรื่องของคุณ!”

“ฉันเป็นพ่อของเชี่ยนเชี่ยน คุณคิดว่ามันไม่ใช่เรื่องของฉันเหรอ?” เยี่ยชิวกล่าว “ขอโทษเชี่ยนเชี่ยนเดี๋ยวนี้ อย่าหาว่าผมไม่เตือน”

“เยี่ยชิว ช่างมันเถอะ?” ฉินหว่านดึงแขนเสื้อของเยี่ยชิว ไม่ต้องการทำให้สถานการณ์บานปลาย

เธอยังคงหวังว่าเชี่ยนเชี่ยนจะสามารถเรียนที่โรงเรียนนี้ต่อไปได้

เยี่ยชิวเพิกเฉยต่อฉินหว่าน และมองดูอาจารย์จูต่อไป โดยพูดว่า “หน้าที่ของอาจารย์คือการให้ความรู้และชี้แนะ ไม่ใช่เพื่อประโยชน์ที่เรียกว่าเกียรติยศ”

“นอกจากนี้ คุณจะตำหนิความสำเร็จหรือความล้มเหลวของการทำงานหนึ่งปีกับเด็กๆได้อย่างไร?”

“นั่นพิสูจน์อะไรล่ะ? มันพิสูจน์ว่าคุณลืมหน้าที่ในการเป็นอาจารย์เพื่อแสวงหาชื่อเสียงที่ว่างเปล่า”

“การเป็นอาจารย์หมายความว่าอย่างไร? การถ่ายทอดความรู้และช่วยให้นักเรียนไขข้อสงสัย!”

“เป็นเรื่องปกติที่เด็กจะเกิดความขัดแย้ง ในฐานะอาจารย์ คุณควรอธิบายเหตุผลให้พวกเขาฟังและช่วยให้พวกเขาพัฒนามุมมองชีวิตที่ถูกต้อง แต่คุณทำอะไรไป ไม่เพียงแต่คุณวิพากษ์วิจารณ์เชี่ยนเชี่ยนและพี่หว่านเพียงฝ่ายเดียวเท่านั้น แต่คุณยังทำร้ายความนับถือตนเองด้วยคำพูดที่รุนแรงของคุณ คุณคิดว่าคุณสมควรที่จะเป็นอาจารย์หรือไม่?”

เมื่อเยี่ยชิวพูดจบแล้ว ยังคงบรรยายฉินหว่านต่อไป

“คำพูดที่ทำร้ายจิตใจของอาจารย์เมื่อกี้นี้ แต่คุณยังคอยช่วยเหลือเธออยู่ นี่ไม่เพียงแต่จะลดศักดิ์ศรีคุณและลูกสาวเท่านั้น แต่ยังส่งผลกระทบต่อเชี่ยนเชี่ยนด้วย ทำให้เธอรู้สึกผิดและโทษตัวเอง โดยคิดว่าเธอได้ทำผิดพลาดร้ายแรง”

“พี่หว่าน จำคำพูดของฉันไว้ นับจากนี้ไปไม่ว่าคุณจะเผชิญหน้ากับใคร ตราบใดที่พวกเขากล้าทำร้ายคุณและลูกสาว ไม่ว่าจะด้วยคำพูดหรือการกระทำ อย่ายอมรับมัน”

“อย่ากลัวเลย ฉันจะคอยอยู่ข้างหลังคุณเสมอ”

“ฉันอยากรู้ว่าใครในมุมเล็กๆของเจียงโจวนี้ที่กล้าทำร้ายคนของฉัน”

เยี่ยชิวเปล่งรัศมีแห่งความมีอำนาจ ราวกับสุดยอดผู้ปกครอง!

ฉินหว่านมองดูเขาและพยักหน้าทั้งน้ำตา ในขณะนั้นเธอรู้สึกถึงความรู้สึกปลอดภัย

“คุณมีความเยี่ยอหยิ่งค่อนข้างมาก หากมีใครไม่รู้จัก พวกเขาจะคิดว่าคุณเป็นเจ้านายของเจียงโจว” อาจารย์จูชี้ไปที่เยี่ยชิวและพูดอย่างเข้มงวด “ไม่ว่าคุณจะเป็นใครก็ตาม ในเมื่อคุณกล้าตบฉัน ฉันจะไม่ปล่อยคุณไปง่ายๆ ฉันจะแจ้งตำรวจ”

“ทำตามที่คุณต้องการ” เยี่ยชิวไม่สนใจเลย

อาจารย์จูหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากำลังจะกดหมายเลข ทันใดนั้น หญิงวัยกลางคนก็โผล่เข้ามาจากข้างนอก

หญิงวัยกลางคนดูเหมือนจะมีอายุในวัยสี่สิบและมีหน้าตาธรรมดาๆ เธอย้อมผมสีแดงไวน์และแต่งหน้าหนาๆบนใบหน้า เธอสวมชุดกี่เพ้าไซส์ใหญ่เผยให้เห็นรูปร่างที่ใหญ่โตของเธอ

เธอมีแหวนเพชรวงใหญ่อยู่บนมือและมีสร้อยข้อมือหยกอยู่บนข้อมือ เธอสะพายกระเป๋าแอร์แม็สไว้บนไหล่ ซึ่งเห็นได้ชัดว่าเป็นผู้หญิงที่ร่ำรวย

เมื่ออาจารย์จูเห็นหญิงวัยกลางคนคนนี้ รอยยิ้มก็ปรากฏบนใบหน้าของเธอทันที เธอถามอย่างอบอุ่นว่า “คุณแม่หวังเหว่ย ทำไมคุณถึงมาที่นี่?”

“อาจารย์จู เกิดอะไรขึ้น? ฉันให้กระเป๋าแบรนด์เนมสองใบและเงินหลายหมื่นหยวนทุกปี เพียงขอให้คุณดูแลลูกชายของฉัน ทำไมวันนี้ลูกชายของฉันถูกทุบตีที่โรงเรียนล่ะ? อธิบายให้ฟังอย่างชัดเจน เกิดอะไรขึ้นกันแน่?”

หญิงวัยกลางคนถามด้วยความโกรธ