วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 412

“ช่วยชีวิตฉันเหรอ? เขา?”

หลงเยี่ยเยาะเย้ย โดยไม่สนใจคำพูดของถังเฟยอย่างจริงจังเลย

เมื่อเห็นท่าทีของเขา ถังเฟยก็โกรธและพูดว่า “อย่าเพิกเฉยต่อสิ่งที่ฉันพูด ฉันไม่ได้โกหกคุณ เยี่ยชิวสามารถช่วยชีวิตคุณได้ในช่วงเวลาวิกฤติ”

“คุณหมายถึงทักษะทางการแพทย์ของเขาเหรอ?” หลงเยี่ยกล่าวว่า “เรามีแพทย์ทหารอยู่ในหน่วยของเรา”

“ทักษะทางการแพทย์ของแพทย์ทหารไม่น่าประทับใจเท่าเยี่ยชิว”

“เป็นไปได้อย่างไร?” หลงเยี่ยไม่เชื่อเลยและกล่าวว่า “แพทย์ทหารในหน่วยของเราสำเร็จการศึกษาจากมหาวิทยาลัยแพทย์ทหารมืออาชีพ ประจำในโรงพยาบาลพลเรือน ถือว่าเป็นผู้เชี่ยวชาญ”

ถังเฟยกล่าวว่า “ฉันไม่ได้คุยโม้ แต่มีแพทย์เพียงไม่กี่คนทั่วประเทศที่สามารถเอาชนะเยี่ยชิวในด้านทักษะทางการแพทย์ได้”

“เขาเก่งขนาดนั้นเลยเหรอ?”

“ไม่เช่นนั้น คุณคิดว่าเขาดำรงตำแหน่งพันตรีตั้งแต่อายุยังน้อยได้อย่างไร?”

“ดูเหมือนฉันควรจะจริงจังกับเขามากกว่านี้” หลงเยี่ยยิ้ม

ถังเฟยกล่าวว่า “เยี่ยชิวไม่เพียงแต่เชี่ยวชาญด้านการแพทย์เท่านั้น แต่ยังเชี่ยวชาญด้านอื่นๆด้วย”

“เช่นนั้นเหรอ? เนื่องจากเราจะทำงานร่วมกันในภารกิจนี้ช่วงหนึ่ง ฉันอยากจะเห็นว่าเยี่ยชิวคนนี้ มีความสามารถอะไร?” แม้ว่าหลงเยี่ยจะพูดแบบนั้น แต่น้ำเสียงของเขายังคงเต็มไปด้วยความดูถูกเหยียดหยาม

ถังเฟยเตือนว่า “หลงเยี่ย ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป อย่าลืมทำให้เยี่ยชิวขุ่นเคือง ถ้าเขาทุบตีคุณ อย่ามาร้องไห้กับฉัน”

“ตีฉันเหรอ ฮ่าฮ่าฮ่า...…” หลงเยี่ยระเบิดเสียงหัวเราะ ราวกับว่าเขาได้ยินเรื่องตลกตลก หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็พูดต่อว่า “ผู้อาวุโสถัง ไม่ใช่ว่าฉันดูถูกเยี่ยชิว แม้ว่าเขาจะมีความกล้ามากกว่าร้อยเท่า แต่เขาก็จะไม่กล้าแตะต้องฉัน”

“ถ้าเขากล้าแตะต้องฉัน ฉันจะทุบตีเขาจนไม่มีฟันเลย”

“แม้ฉันอาละวาดที่ปักกิ่ง ใครจะกล้ายั่วฉัน?”

ถังเฟยเยาะเย้ย “หยุดโอ้อวดได้แล้ว ตอนอยู่ที่ปักกิ่ง ใครถูกเสี่ยวชิงตี้ทุบตีจนไม่มีฟันเลย?”

รอยยิ้มบนใบหน้าของหลงเยี่ยแข็งทื่อทันที

ตอนนั้น หลงเยี่ยถือเป็นเผด็จการในเมืองหลวง เขาอาศัยภูมิหลังของครอบครัวเพื่อครองเมืองและเป็นแบบอย่างของเพลย์บอย

ภายในเมืองหลวง เขายังได้รับฉายาว่า “ราชาปีศาจน้อย”

เขาหยิ่งมาก

อย่างไรก็ตาม ครั้งหนึ่งที่เคทีวี หลงเยี่ยมีความขัดแย้งกับเซียวชิงตี้

เหตุผลของความขัดแย้งนั้นเรียบง่าย เป็นเพราะสาวสวยที่ร่วมร้องเพลง

เซียวชิงตี้ชอบหญิงสาว แต่เขาไม่รู้เลยว่าหลงเยี่ยก็จับตามองเธอเช่นกัน พวกเขาทั้งสองต่อสู้อย่างดุเดือดเพื่อเอาชนะเธอ

หลงเยี่ยมาจากภูมิหลังทางทหาร มีทักษะการต่อสู้อยู่บ้าง แต่ที่น่าประหลาดใจก็คือ เขาถูกเซียวชิงตี้ทุบตีอย่างรวดเร็ว

ต่อหน้าต่อตาทุกคน ถูกทิ้งให้ไร้ฟันและอับอาย

นั่นไม่ใช่จุดสิ้นสุด วันรุ่งขึ้นหลงไห่เฉิงพาเขาไปขอโทษครอบครัวของเซียวชิงตี้ ซึ่งถือเป็นความอัปยศอดสูอย่างมากสำหรับหลงเยี่ย

ไม่มีอะไรที่เขาสามารถทำได้ ท้ายที่สุดแล้วเซียวจิว พี่ชายของ เซียวชิงตี้ ก็เป็นผู้ชนะเลิศโหวที่มีอำนาจทั้งหมด

เหตุการณ์นี้กลายเป็นหัวข้อซุบซิบกันในหมู่ชนชั้นสูงของสังคมเมืองหลวง หลงเยี่ยรู้สึกเขินอายเกินกว่าจะอยู่ในเมืองอีกต่อไป ดังนั้นเขาจึงเข้าร่วมกองทัพอย่างเด็ดเดี่ยวและเดินทางมาทางตะวันตกเฉียงเหนือ

ในช่วงหลายปีต่อมา เขามีความก้าวหน้าพอสมควรและเป็นกัปตันหมวดปฏิบัติการพิเศษตั้งแต่อายุยังน้อย แต่เขาไม่เคยลืมความอับอายในวันนั้น เขาสาบานกับตัวเองอย่างเงียบๆว่าเมื่อมีโอกาส เขาจะแก้แค้นเซียวชิงตี้

“ผู้อาวุโสถัง เราเป็นพี่น้องกัน ฉันหวังว่าคุณจะไม่พูดถึงเรื่องนี้ต่อหน้าฉันอีก ไม่เช่นนั้น อย่าตำหนิฉันที่หันหลังให้คุณ”

หลงเย่พูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

ถังเฟยทำราวกับว่า เขาไม่ได้ยินคำพูดเหล่านั้น และถามแทนว่า “คุณรู้ไหมว่าเซียวชิงตี้ถูกปลดออกจากตำแหน่ง?”