วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 429

ย้อนกลับสามวินาที

ภายในฐาน

ทหารรับจ้างยี่สิบนายต่างเล็งปืนไปที่เยี่ยชิว เพื่อรอคำสั่งของนายพลให้เหนี่ยวไกปืนและสังหารเขา

แต่ในขณะนี้ พวกเขาเห็นเยี่ยชิวเงยหน้าขึ้น และมีรอยยิ้มที่สดใสปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา

กำลังจะตายอยู่แล้ว เขาจะยังยิ้มได้อย่างไร?

ผู้ชายคนนี้บ้าหรืออะไร?

ในหมู่พวกเขา ทหารรับจ้างสองสามคนเริ่มอยากรู้อยากเห็นและอยากรู้ว่าเยี่ยชิวมองอะไร และทำไมเขาถึงยิ้มสดใสขนาดนี้

ขณะที่พวกเขาเงยหน้าขึ้นมอง

บูม!

สายฟ้าฟาดลงมาในอากาศ และโจมตีทหารรับจ้างหลายคนบนหัว

เหตุการณ์ที่พลิกผันอย่างกะทันหัน ทำให้ทหารรับจ้างคนอื่นๆ ตกใจ และพวกเขาก็หันศีรษะไปมองเพื่อนที่ถูกฟ้าผ่า

พวกเขาเห็นสหายสองสามคนไหม้เกรียมไปทั่ว มีเลือดไหลออกมาจากหน้าผาก เป็นภาพที่น่าสยดสยอง

ใช้ประโยชน์จากโอกาสนี้

เยี่ยชิวคว้ามือขวาของเสี่ยวตง และถอยกลับอย่างรวดเร็ว

“เด็กคนนั้นพยายามจะหนี!”

“ฆ่าเขา!”

ทหารรับจ้างเหล่านี้ตอบสนองอย่างรวดเร็ว เมื่อพวกเขาเห็นเยี่ยชิวจับเสี่ยวตงแล้วถอย พวกเขาก็ตระหนักได้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้นและเปิดฉากยิงอย่างเด็ดขาด

ปังปังปัง!

ลูกกระสุนมุ่งยิงใส่เยี่ยชิว

แต่มันก็สายเกินไป

เยี่ยชิวหลบกระสุนอย่างรวดเร็วและกลับมารวมตัวกับทหารกองกำลังพิเศษอีกครั้ง โดยนำเสี่ยงตงไปด้วย

เมื่อทหารกองกำลังพิเศษเห็นสภาพของเสี่ยวตง พวกเขาก็อดไม่ได้ที่จะหลั่งน้ำตาทีละคน

“ร้องไห้ทำไมเนี่ย! เขายังไม่ตาย อย่าทำตัวเป็นสาวน้อยสิ!” หลงเยี่ยดุทหารและถามว่า “เยี่ยชิว อาการบาดเจ็บของเสี่ยวตง...…”

“รักษาได้!” ก่อนที่หลงเยี่ยจะพูดจบ เยี่ยชิวก็หยิบเข็มทองคำออกมาพร้อมที่จะรักษาเสี่ยวตง

“หมอเยี่ย ขอบคุณที่ยอมเสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยฉัน ฉันจะตอบแทนความเมตตาของคุณได้……คงในชีวิตหน้าเท่านั้น”

เสี่ยวตงอดทนต่อความเจ็บปวดอันยิ่งใหญ่ หันศีรษะมองดูทหารกองกำลังพิเศษและพูดว่า “ฉันบาดเจ็บสาหัสและขยับตัวไม่ได้...…ฉันไม่อยากเป็นภาระ”

“ทิ้งระเบิดมือให้ฉัน...…ฉันจะลงไปพร้อมกับศัตรู”

“พวกคุณรีบหนีไป”

ในขณะนี้ จู่ๆศีรษะของเสี่ยวตงก็เอียงไปด้านข้าง จากนั้นร่างกายของเขาก็หยุดเคลื่อนไหว

หลงเยี่ยตบหน้าเซี่ยวตงแล้วตะโกนว่า “ฟั่นเซี่ยวตง อย่าหลับ!”

“คุณลืมตา นี้เป็นคำสั่ง!”

“เร็วเข้า!”

อย่างไรก็ตาม เสี่ยวตงยังคงนิ่ง

ดวงตาของหลงเยี่ยเปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยความโศกเศร้า เขาไม่เพียงแต่สูญเสียผู้ใต้บังคับบัญชาเท่านั้น แต่ยังสูญเสียสหายด้วย

ทหารกองกำลังพิเศษไม่สามารถกลั้นน้ำตาได้อีกต่อไป และพวกเขาก็หลั่งน้ำตา

“พวกคุณทุกคนเป็นอะไร?” เยี่ยชิวมองทุกคนด้วยความสับสนและพูดว่า “เขายังไม่ตาย แล้วทำไมพวกคุณถึงเศร้าขนาดนี้ล่ะ?”

อะไรนะ?

หลงเยี่ยจ้องไปที่เยี่ยชิวแล้วพูดว่า “หมอเยี่ย คุณพูดจริงเหรอ? เสี่ยวตง เขายังไม่ตายเหรอ?”

“ฉันดูเหมือนโกหกเหรอ?” เยี่ยชิวพูดอย่างไม่อดทน “คุณเป็นผู้บัญชาการ แต่คุณไม่สามารถแยกแยะความแตกต่างระหว่างคนเป็นกับผีดิบได้”

หลงเยี่ยเอานิ้วไปแตะที่จมูกของเสี่ยวตงแล้วอุทานว่า “เสี่ยวตงยังคงหายใจ เขายังไม่ตาย เขายังไม่ตาย”

พวกทหารก็ตื่นเต้นเช่นกัน

เยี่ยชิวกล่าวว่า “เสี่ยวตงได้รับบาดเจ็บสาหัส ฉันต้องถอดกระสุนออกและพันบาดแผลของเขาทันที”

“เราต้องทำให้สถานที่นี้ มีการระบายอากาศ”

“พวกคุณกระจายออกไปและระวังตัวไว้ หากศัตรูโจมตี พยายามขัดขวางพวกเขาและให้เวลาฉันห้านาที”

“รับทราบ” หลงเยี่ยเห็นด้วยโดยไม่ลังเล

“ถังเฟย ช่วยฉันด้วย” เยี่ยชิวกล่าว