วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 438

พลบค่ำ

พระอาทิตย์อัสดงคล้อยต่ำลงที่ขอบฟ้า ราวกับชายชราที่กำลังจะตาย หายใจไม่ออก ดวงตาครึ่งหนึ่งเปิดออก และครึ่งหนึ่งแทบปิดลง เขาดูเหมือนจะหมกมุ่นอยู่กับโลกใบนี้ และดูเหมือนว่าพวกมันจะบอกเล่าถึงการจากไปของชีวิตด้วย

ในเวลานี้ ผ่านไปหกชั่วโมงเต็มแล้วนับตั้งแต่เยี่ยชิวถูกฝังอยู่ใต้ทรายสีเหลือง

แม้ว่าทุกคนจะเหนื่อยล้า แต่ก็ไม่มีใครหยุดและค้นหาเยี่ยชิว

ค่อย ๆ ค้นหา

ท้องฟ้ามืดแล้ว

ทันใดนั้น ก็มีเสียงอุทานดังขึ้น "หัวหน้า เราเจอบางสิ่ง"

เมื่อได้ยินเสียงนี้ ถังเฟยก็รีบวิ่งเข้าไปถามอย่างเร่งรีบ "ใช่เยี่ยชิวรึเปล่า?"

"ไม่ใช่หมอเยี่ย"

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ใบหน้าของถังเฟยก็มืดลง

"แต่เป็นศาสตราจารย์เฉา" ทหารคนนั้นกล่าว

ถังเฟยมองลงไป และเห็นศาสตราจารย์เฉานอนตายอยู่บนทรายสีเหลือง จมูกของเขาช้ำ และใบหน้าของเขาบวมนูน ดูเหมือนว่าเขาจะถูกทรมานก่อนเสียชีวิต

แพทย์ทหารออกมาข้างหน้า และทำการชันสูตรพลิกศพศาสตราจารย์เฉา ณ ที่เกิดเหตุ และไม่นานผลก็ทราบผล

"ผู้บัญชาการ ศาสตราจารย์เฉาถูกทุบตีก่อนเสียชีวิต มีรอยแผลเป็นบนใบหน้า หลัง มือ และหน้าท้อง แต่นี่ไม่ใช่สาเหตุการตายของเขา"

แพทย์ทหารกล่าวว่า "ผมพบทรายสีเหลืองจำนวนมากในจมูกและปากของศาสตราจารย์เฉา ซึ่งอุดตันทางเดินหายใจของเขา"

"สรุปการชันสูตรพลิกศพของเขาคือ ศาสตราจารย์เฉาเสียชีวิตด้วยอาการหายใจไม่ออก"

"เข้าใจแล้ว" ถังเฟยพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม "ร่างของศาสตราจารย์เฉาจะถูกเก็บไว้ก่อนชั่วคราว นายต้องวางมันไว้ในที่ที่เหมาะสม"

"ครับ" แพทย์ทหารรีบนำผู้คนเข้ามา และนำร่างของศาสตราจารย์เฉาออกไป

หลังจากนั้น ทุกคนยังคงค้นหาเยี่ยชิวต่อ

ใช้เวลาไม่นาน

เสียงอุทานดังขึ้นอีก "ผู้บัญชาการ พบศพอื่นแล้ว"

ถังเฟยเดินเข้าไปอย่างรวดเร็ว และมองดู เขาพบว่าเป็นชายแปลกหน้าสวมชุดยาวสีขาว เขาดูเหมือนนักวิจัยทางวิทยาศาสตร์เล็กน้อย และเขาก็ตายแล้วเช่นกัน

"น่าจะเป็นเจ้าหน้าที่ที่ฐานนี้ ค้นหาเยี่ยชิวต่อไป"

ขณะที่การขุดค้นดำเนินไป มีผู้ค้นพบศพเพิ่มมากขึ้น

ศพที่สาม ศพที่สี่ ศพที่ห้า ศพที่หก...

มีการขุดศพทั้งหมดเจ็ดสิบหกศพ

พวกเขาทั้งหมดมาจากฐานแห่งนี้ แต่ไม่พบเยี่ยชิว

"ผู้บัญชาการถัง ทุกคนหิวและเหนื่อยมากแล้ว ให้ทุกคนพักผ่อนสักพักก่อนเถอะ ทีมทำอาหารได้เตรียมอาหารไว้แล้ว" หยางฉีเดินไปที่ถังเฟย และกระซิบ

"จะไม่มีใครได้รับอนุญาตให้กินจนกว่าจะเจอเยี่ยชิว" ถังเฟยตะโกน "ต้องหาเยี่ยชิวให้เจอ"

"แต่..."

หยางฉียังคงอยากจะพูด แต่ถูกหลงเยี่ยขัดจังหวะ "เมื่อเราอยู่ในฐานทัพ เยี่ยชิวช่วยเราหลายครั้ง เขาคือผู้มีพระคุณของเรา"

"ตอนนี้ชีวิตหรือความตายของเขาไม่แน่นอน แล้วเราจะกินอะไรลงได้ยังไง"

"บอกทีมทำอาหารให้หยุดทำอาหาร แล้วมาที่นี่เดี๋ยวนี้ เพื่อค้นหาเยี่ยชิวด้วยกัน"

…

มีการติดตั้งไฟแบบชั่วคราวไปทั่วบริเวณ เพื่อให้แสงสว่างแก่หลุมเหมือนแสงกลางวัน

ทหารค้นหาเยี่ยชิวมาเกือบสิบชั่วโมงแล้ว พวกเขาไม่ได้กินอาหารสักคำ ไม่จิบน้ำสักหยด ไม่มีใครหยุด และไม่มีใครบอกว่าเหนื่อย

การค้นหาดำเนินไปจนถึงเวลาเที่ยงคืน

"อ้า ๆ ๆ ๆ ..."

ทันใดนั้น เสียงคำรามของถังเฟยก็แพร่กระจายไปทั่วท้องฟ้า น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง

"เยี่ยชิว นายอยู่ที่ไหน?"

"ฉันขอสั่งให้นายมาปรากฏตัวต่อหน้าฉันเดี๋ยวนี้"

"ไม่อย่างนั้น ถ้าฉันเจอนายเอง ฉันจะฆ่านายซะ!"

ทหารเงยหน้าขึ้นมอง และเห็นถังเฟยคุกเข่าบนทรายสีเหลือง ใช้หมัดทุบพื้นอย่างแรง